Κάποιοι ενήλικες έβλεπαν επί ένα μήνα και δε μιλούσαν!

Σήμερα, ο γιος μας δεν πήγε στο Λύκειο, γιατί είναι άρρωστος. Μετά το τέλος της πρώτης ώρας το Γενικό Λύκειο Κυπαρισσίας πήρε για πρώτη φορά τηλέφωνο στο σπίτι να ενημερώσει για την απουσία του παιδιού. Παρήγορο κάπως το γεγονός, δε λέω, αλλά για εμάς που γνωρίζαμε αυτά τα παιδιά, είναι μαχαίρι στην καρδιά!
Επί μια εβδομάδα έχω διαβάσει, όπως και όλοι σας, πολλά για το δυστύχημα. Απόψεις ανθρώπων που δεν είχαν συναντήσει ποτέ τον Ενρίκο, τον Νίκο και τον Χρήστο.
Είχα σκεφθεί αρχικά να μη γράψω τίποτα. Οφείλω, όμως, στη μνήμη του Ενρίκο, που ήταν από την τετάρτη Δημοτικού μέχρι και τη Γ’ Γυμνασίου διπλανός του γιου μου και στενός του φίλος, να μιλήσω.
Μ' αυτό το παιδί φάγαμε μαζί, γελάσαμε μαζί, γιορτάζαμε τα γενέθλια του Νικόλα μου κάθε
χρόνο, συζητούσαμε, έμπαινε σπίτι μας πολύ συχνά, σχεδόν κάθε εβδομάδα...
Ήταν το πιο σεμνό και ήσυχο παιδί από όλους τους φίλους του γιου μου. Το σπίτι μας ήταν πάντα ανοιχτό γι’ αυτόν, εμείς άλλωστε δε διαχωρίζουμε τα παιδιά ανάλογα με την καταγωγή των γονιών τους. Γιατί αυτό το παιδί γεννήθηκε στη Μεσσηνία, μεγάλωσε στην Κυπαρισσία, πήγε σχολείο στην Κυπαρισσία, άρα ήταν Κυπαρίσσιος!
Πολλοί μου είπαν ότι είναι αδύνατον ένα παιδί να αλλάξει μέσα σε λίγους μήνες και από ήσυχο να γίνει "παραβατικό". Κι όμως, μπορεί. Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που ώθησε ένα μικρό αγόρι, που μέχρι τη Γ’ Γυμνασίου δεν έκανε ποτέ απουσίες, να αναπτύξει αυτή τη συμπεριφορά και να γίνει ο μοιραίος οδηγός του δυστυχήματος...
Ως μάνα ενός 15χρονου αγοριού θέλω να ρωτήσω τον κ. Δράκο, γιατί ποτέ δεν ενημέρωσε τους γονείς αυτών των παιδιών ότι συχνά-πυκνά απουσίαζαν από το τεχνικό λύκειο;
Ως μάνα ενός 15χρονου αγοριού θέλω να ρωτήσω τους Κυπαρίσσιους που έβλεπαν επί ένα μήνα τον Ενρίκο και τον Χρήστο να παίρνουν αυτό το αυτοκίνητο και να κάνουν βόλτα σε όλη την πόλη, γιατί δε μίλησαν;
Θέλω να ρωτήσω τους γείτονες του Ενρίκο που έβλεπαν ότι κινούσε το αυτοκίνητο και για να μην υποψιαστεί ο πατέρας του κάτι, έβαζαν ποδήλατα και κώνους στη θέση του για να το ξαναβάλουν στην ίδια, γιατί δε μίλησαν;
Χθες μου έδειξε ένας άλλος φίλος του γιου μου ένα video, τραβηγμένο λίγες μόνο μέρες πριν από το δυστύχημα, και ανατρίχιασα!
Σε σημείο δίπλα στο σχολείο, μπροστά από γνωστό κατάστημα που κάθονται το πρωί τα παιδιά, βρίσκονταν με το αυτοκίνητο ο Ενρίκο κι ο Χρήστος και έμπαιναν μέσα άλλοι τρεις.
Κανείς ενήλικας δεν είδε αυτή τη σκηνή που βιντεοσκόπησαν τα υπόλοιπα παιδιά τα οποία δεν μπήκαν;
Έμαθα ότι πήγαιναν σε βενζινάδικο της πόλης και γέμιζαν λίγο το ρεζερβουάρ, βάζοντας 2 ευρώ ο καθένας. Αυτός που επί ένα μήνα έβαζε βενζίνη σε αυτά τα αμούστακα παιδιά, γιατί δεν ειδοποίησε την Αστυνομία;
Τι ψάχνουμε να βρούμε... Τα παιδιά έφυγαν από μια εφηβική ανοησία, που κάποιοι ενήλικες, όμως, έβλεπαν επί ένα μήνα και δε μιλούσαν!
Τα παιδιά που το γνώριζαν ήταν μαθητές που εκείνη την ώρα δε βρίσκονταν στην τάξη... αλλά στο απέναντι κατάστημα. Φυσικά δεν μπορούμε να ζητήσουμε ευθύνες από τους συμμαθητές τους που γνώριζαν και δε μίλησαν...
Λυπάμαι που είχαν τέτοιο τραγικό θάνατο. Λυπάμαι για την ατυχία τους και, κυρίως, για την ατυχία του Νίκου, γιατί ήταν η πρώτη φορά που μπήκε στο αυτοκίνητο αυτό, όπως με ενημέρωσαν.
Με το να λυπόμαστε μόνο, όμως, δεν αλλάζει κάτι.
Έχουμε ευθύνη όλοι μας γι’ αυτό που έγινε. Εμείς είμαστε το παράδειγμα για τα παιδιά.
Ειρήνη Σαμπάνη