Μούγκα για το Συμπαραστάτη

Τελικά έπεσε… μούγκα για το Συμπαραστάτη σε όλα τα επίπεδα της αυτοδιοίκησης και στο σύνολο των δήμων της Νότιας Πελοποννήσου. Η καταληκτική προθεσμία έχει προ πολλού παρέλθει και οι συζητήσεις σταμάτησαν σταδιακά μετά από αυτή. Ολοι σφυρίζουν αδιάφορα και φυσικά το μέγιστο πολιτικό πρόβλημα βρίσκεται στην Περιφέρεια Πελοποννήσου. Ο "ανεξάρτητος" περιφερειάρχης επεδίωξε να φορέσει με το ζόρι… "εξαρτημένο" (από την προσωπική τους σχέση) Συμπαραστάτη, έσυρε πίσω του τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ και οδήγησε σε παταγώδη αποτυχία έναν θεσμό που θα μπορούσε να αποτελεί "σημαία" για το κυβερνητικό κόμμα. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν η εμμονή του κ. Τατούλη είχε να κάνει με την επιθυμία "τακτοποίησης" ανθρώπου του προσωπικού του περιβάλλοντος ή με την επιδίωξη να μην υπάρχει το "φρένο" του Συμπαραστάτη. Εκείνο το οποίο μετράει όμως είναι το τελικό αποτέλεσμα.
Με δεδομένο το γεγονός ότι το "πανηγύρι" στην Περιφέρεια ξεκίνησε ενωρίτερα από τους δήμους, οι χειρισμοί της ηγετικής της ομάδας έδωσαν και το… σήμα στους δήμους. Αλλοι δήμαρχοι επιχείρησαν να τοποθετήσουν δικούς τους, άλλοι έκαναν το κορόιδο επειδή υπήρχαν πολλοί ενδιαφερόμενοι και δεν ήθελαν να χαλάσουν καρδιές, όλοι τελικά κατάφεραν να μην εκλέξουν Συμπαραστάτη. Από την πλευρά των μειοψηφιών έγιναν ελάχιστα πράγματα και σε αυτό δεν έφταιγε πάντοτε μόνον η πλειοψηφία. Υπήρχαν περιπτώσεις στις οποίες ουσιαστικά έχει "κοπεί" η επικοινωνία πλειοψηφίας - μειοψηφίας (όπως στην Περιφέρεια) και εκεί τα περιθώρια ήταν περιορισμένα. Εγιναν κάποιες προσπάθειες συνεννόησης σε ορισμένους δήμους αλλά αποδείχθηκαν αδύνατες. Αυτό που δεν έγινε όμως στην έκταση που χρειαζόταν, ήταν μια πειστική προσπάθεια των μειοψηφιών να προτείνουν και να στηρίξουν προσωπικότητες αναμφισβήτητου κύρους που θα έφερναν σε δύσκολη θέση και τις πλειοψηφίες.
Από τη νομοθεσία απουσιάζει η έννοια του "προτείνω" και πάνω σε αυτό ποντάρισαν πολλοί και έκαναν παιχνίδι. Αλλοτε παριστάνοντας τους… γίγαντες της διαφάνειας και εξομοιώνοντας την πολιτική συνεννόηση με την συναλλαγή. Και άλλοτε "νίπτοντας χείρας" και αφήνοντας τους φίλους τους να κάνουν… τσίρκο τη διαδικασία. Ολα αυτά ασφαλώς υποδηλώνουν και την κουλτούρα του πολιτικού προσωπικού που επεδίωξε να στελεχώσει το νέο θεσμό. Οπως έδειξαν τα πράγματα, απουσίαζε η πολιτική ωριμότητα για την εφαρμογή ενός τέτοιου θεσμού και αυτό δεν αφορά κάποιους παράγοντες από τη μια ή την άλλη πλευρά, αλλά αποτελεί σχεδόν καθολική διαπίστωση. Η έλλειψη πολιτικής κουλτούρας και ωριμότητας δεν μπορεί να αναπληρωθεί με διοικητικά μέτρα. Αποτελεί επέκταση των αντιλήψεων που κυριαρχούν στο πολιτικό σύστημα και απαιτεί γενικότερες αλλαγές. Πρόκειται για μια διαπίστωση που μπορεί να κάνει καθημερινά κάποιος και δεν αφορά μόνον την υπόθεση του Συμπαραστάτη, αλλά το σύνολο της δημόσιας συμπεριφοράς της πλειοψηφίας των αιρετών σε όλα τα επίπεδα.
belias@internet.gr