Αντίσταση στην πώληση της ΑΤΕ, συνεργατισμός και δημοκρατία στο Συνεταιρισμό

      

O Βασίλης Σπυρόπουλος από τα Φιλιατρά Κάλεσμα αντίστασης, στους αγρότες, για την πώληση της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος, απευθύνει μέσα από το «Θ» ο αγρότης και μέλος της ΠΑΣΥ, Βασίλης Σπυρόπουλος, από τα Φιλιατρά, τονίζοντας, παράλληλα, την ανάγκη για συνεργατισμό και δημοκρατία στο, νέο, Συνεταιρισμό! Μαχητής της ζωής και ακούραστος εργάτης της τριφυλιακής γης, ο Βασίλη Σπυρόπουλος, ξεκίνησε τη συζήτηση που είχαμε με ένα δίστιχο του Κώστα του Βάρναλη, «αυτού του μεγάλου Έλληνα ποιητή και ταυτόχρονα και μεγάλου κομμουνιστή», όπως είπε χαρακτηριστικά: «Κι αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς». Και συνέχισε αναφέροντας: «Σήμερα, ο λάκκος που έχει πέσει τούτη η πατρίδα και, κατά συνέπεια, οι Έλληνες, είναι βαθύς, αλλά ταυτόχρονα το δυστύχημα είναι ότι η ελληνική κοινωνία είναι σε μια φάση αδράνειας. Σήμερα, με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Στατιστικής Υπηρεσίας, το 68% των Ελλήνων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, τα χρήματα που παίρνουν, δηλαδή, δεν τους φτάνουν ούτε να έχουν τα απαραίτητα. Οι άστεγοι σε Αθήνα και Πειραιά φτάνουν τις 25 χιλιάδες (από τις 25 χιλιάδες μόνο οι 3 χιλιάδες είναι αλλοδαποί, οι υπόλοιποι είναι Έλληνες πατριώτες), η ανεργία καλπάζει, ένας στους δύο είναι άνεργος, οι προοπτικές είναι αρνητικότατες. Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική κοινωνία είναι σε μία φάση αδράνειας. Τώρα που μεσολαβούν και τα μπάνια του λαού, η αδράνεια θα παραταθεί, το φθινόπωρο έρχεται, η αχλάδα έχει πίσω την ουρά και τότε κάτι θα προκύψει, εύχομαι να προκύψει κάτι το θετικό». Για την πώληση της ΑΤΕ, σημείωσε: «Η ΑΤΕ δημιουργήθηκε το 1929, ως μη κερδοσκοπική τράπεζα, με στόχο την ενίσχυση του αγροτικού κόσμου και, κατά συνέπεια, την αύξηση της παραγωγής, την αύξηση του εθνικού προϊόντος και ταυτόχρονα την αύξηση της απασχόλησης, γιατί όταν υπάρχει μία θέση στον πρωτογενή τομέα, υπάρχουν άλλες τρεις στους υπόλοιπους τομείς (μεταποίηση, εμπορία, μεταφορές κ.τ.λ.). Κατά συνέπεια, όταν ο αγροτικός τομέας συρρικνώνεται, μειώνεται και η απασχόληση. Σήμερα έχουμε ανάγκη από απασχόληση. Παρ’ όλα αυτά, η ΑΤΕ πωλείται. Και πωλείται σε μία τράπεζα πάρα πολύ μικρή, όπως είναι η Τράπεζα Πειραιώς, με την οποία δεν έχω και τίποτα. Πωλείται σε μία τράπεζα η οποία χρωστά στην ΑΤΕ και μέσα από την αγορά αυτή θα καλύψει το χρέος της που πρέπει να πληρώσει και θα πάρει και όλη την τράπεζα. Ταυτόχρονα, θα “βάλει χέρι” και στη ΔΕΗ, γιατί η ΔΕΗ έχει δανειστεί από την ΑΤΕ ένα τεράστιο ποσό, που αγγίζει τα 150 εκατομμύρια ευρώ και, μάλιστα, με το επαχθές επιτόκιο του 11,9%. Λοιπόν, το να πωληθεί μία τράπεζα στην οποία είναι υποθηκευμένο το 80% των ελληνικών περιουσιών, από τις οποίες το 40% είναι στην κόκκινη γραμμή, δηλαδή αγροτικές μικρομεσαίες μονάδες οι οποίες δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, όχι γιατί οι αγρότες είναι τεμπέληδες, όχι γιατί οι αγρότες είναι αντιπαραγωγικοί, αλλά γιατί το κόστος παραγωγής έχει εκτιναχθεί στα ύψη, οι τιμές παραγωγού των προϊόντων είναι πολύ χαμηλά, όλο αυτό το εκρηκτικό μείγμα, αν συνδυαστεί και με την πώληση της ΑΤΕ, σημαίνει τι; Σημαίνει ότι ο νέος ιδιοκτήτης, ο ιδιώτης, θα κάνει αυτό που πρέπει και ζητά το κέρδος. Θα πουλήσει τις περιουσίες εκείνων των αγροτών που δεν μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Ταυτόχρονα, από το υπόλοιπο 40% που είναι πάνω από την κόκκινη γραμμή, το 20% είναι στο μεταίχμιο, δηλαδή αγροτικά νοικοκυριά τα οποία μπορούν να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους με το ζόρι ή και αργοπορημένα. Ε, και αυτά τα νοικοκυριά, με έναν ιδιώτη, θα βγαίνουν σε πλειστηριασμούς. Αυτό (σ.σ. η πώληση της ΑΤΕ) μπορεί να χαρακτηριστεί, ανετότατα, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό έγκλημα! […] Όλα αυτά, όμως, δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητα από τον αγροτικό κόσμο. Ο αγροτικός κόσμος κάτι πρέπει να κάνει. Κι αν δεν μπορεί από μόνος του, πρέπει να συνεργαστεί με υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες. Το ζήτημα της ΑΤΕ δεν αφορά μόνο στους αγρότες, αφορά όλη την ελληνική κοινωνία. Πιστεύω κι ελπίζω οι συνάδελφοι εδώ στα Φιλιατρά, που υπάρχει ένα αγροτικός σύλλογος, οι συνάδελφοι στους Γαργαλιάνους, να ξεκινήσουν κάποιες γενικές συνελεύσεις, να πληροφορηθεί ο κόσμος τι γίνεται, να πει ο κόσμος την άποψή του, μήπως και οργανωθεί κάποια μορφή αντίστασης. Όχι για να φέρει την ανατροπή, αλλά για να ρίξει το σπόρο της αντίστασης και της ανατροπής που θα προκύψει αύριο! Γιατί αύριο θα προκύψει ανατροπή, γιατί τούτη η πατρίδα δεν μπορεί να ζήσει ελεύθερη και να ’ναι, ταυτόχρονα, πουλημένη. Δεν μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση άλλο. Για να υπάρξουν ανατροπές, όμως, πρέπει να υπάρξει ένα υγιές συνδικαλιστικό κίνημα. Για να υπάρξει υγιές συνδικαλιστικό κίνημα, χρειάζεται πολιτική συνειδητοποίηση και στην πορεία ας προκύψει και ταξική συνειδητοποίηση! Η ταξική συνειδητοποίηση είναι το πρέπον!». Απηύθυνε, δε, κάλεσμα στους αγρότες, λέγοντας: «Φίλοι αγρότες, συνάδελφοι αγρότες, δεν μπορούμε με συστημικές λογικές να λύσουμε τα προβλήματά μας. Οι συστημικές λογικές δε μας πάνε μακριά. Απεναντίας, μας βάζουν μέσα στη φάκα κι εκεί εγκλωβιζόμαστε. Συνάδελφοι αγρότες, πέρα από πολιτικές, πέρα από θέσεις, πρέπει να δημιουργήσουμε αντιστάσεις στο ζήτημα της ΑΤΕ. Εάν δεν το κάνουμε, το μέλλον για εμάς είναι αβέβαιο. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα! Ας ξεκινήσουμε!». Αναφερθείς και στο, νέο, Συνεταιρισμό, είπε: «Το συνεταιριστικό κίνημα είναι η μοναδική κοιτίδα αντίστασης. Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να μας δώσει βιωσιμότητα και, κατά συνέπεια, παραμονή στο χωριό και τη δυνατότητα να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες. Ο μόνος δρόμος σωτηρίας είναι η ανάπτυξη ενός συνεταιριστικού κινήματος, το οποίο μπορεί να σταθεί πέρα από νόμους, δε χρειάζονται νόμοι για να υπάρξουν Συνεταιρισμοί, απλώς χρειάζεται να καλλιεργηθεί ο συνεργατισμός! Εάν δεν καλλιεργηθεί ο συνεργατισμός και βαδίζουμε σε ατομοκεντρικούς δρόμους, δεν έχουμε μέλλον. Οπότε, ας προβληματιστούμε για την ανασύσταση του υπάρχοντος Συνεταιρισμού. […] Βέβαια και πάλι μπαίνει πολιτικό ζήτημα και είναι ζήτημα μεγεθών. Σε μία ανοιχτή οικονομία, ένα μικρό οικονομικό μέγεθος δεν μπορεί να ανταγωνιστεί με ένα μεγάλο οικονομικό μέγεθος. Ας κάνουμε, όμως, εμείς το Συνεταιρισμό μας, ας μπούμε μέσα στο Συνεταιρισμό όλοι, ένα Συνεταιρισμό που θα διοικείται με πλήρη δημοκρατία. Ένας άνθρωπος, μία μερίδα, μία ψήφος! Όχι ο μεγαλοαγρότης να ’χει πέντε μερίδες και, κατά συνέπεια, πέντε ψήφους. Δημοκρατικά. Και τότε κάτι θα προκύψει. Βέβαια, οι Συνεταιρισμοί άρχισαν να ακμάζουν, όταν άκμαζαν και οι σοσιαλιστικές ιδέες. Συνεργατισμός σημαίνει σοσιαλισμός! Σήμερα οι σοσιαλιστικές ιδέες, οι ιδέες σοσιαλισμού – κομμουνισμού είναι προς τα κάτω. Το σύστημα έπαιξε καλά το ρόλο του, είναι ευφυέστατο, έχει κάνει αποικία στα μυαλά μας, μας ελέγχει σε μεγάλο ποσοστό, είμαστε προβλέψιμοι, έχει διευρύνει τον ατομοκεντρισμό και, κατά συνέπεια, τον κοινωνικό ζαμανφουτισμό και ο συνεργατισμός πάει περίπατο». Κλείνοντας απευθύνθηκε ξανά στους αγρότες: «Συνάδελφοι, πρέπει να γίνει κάτι και πάνω στο Συνεταιρισμό, αλλά με άλλες λογικές, με άλλες θέσεις, που να έχουν ως σημείο αναφοράς το συνεργατισμό!».Του Ηλία Γιαννόπουλου