Στην Καλαμάτα υπήρχαν κάποτε 17, ενώ πλέον έχουν μείνει 3
«Πάμε να νοικιάσουμε μια ταινία και να αράξουμε σπίτι;»…
Η ερώτηση αυτή ήταν κλασική στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ακολουθούσε η μετάβαση στο βίντεο κλαμπ, η αναζήτηση της κατάλληλης ταινίας, η συνομιλία με τον υπάλληλο του καταστήματος ή άλλους πελάτες και, τελικά, η συγκέντρωση μπροστά σε μια τηλεόραση και η προβολή της.
Ας μην ξεχάσουμε, βέβαια, την επιστροφή της ταινίας, που αποτελούσε «πονοκέφαλο», καθώς πάντα υπήρχε χρονικό περιθώριο ενοικίασης, με τους πελάτες αλλά και τους καταστηματάρχες να προσπαθούν να το τηρήσουν.
Ήταν μια διαδικασία-ιεροτελεστία, που αποτελούσε τρόπο διασκέδασης για χιλιάδες κόσμο. Πλέον, όμως, «έχει πεθάνει», καθώς δεν κατάφερε να επιζήσει, κυρίως, λόγω της «πειρατείας του διαδικτύου», ενώ σε μικρότερο ποσοστό επηρέασε η συνδρομητική τηλεόραση.
Ένα ακόμα, λοιπόν, βίντεο κλαμπ της πόλης ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο, ενώ έχουν προηγηθεί δεκάδες άλλα. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι στην Καλαμάτα κάποια στιγμή υπήρχαν 17 και πλέον «φυτοζωούν» τρία βίντεο κλαμπ.
Εμείς βρεθήκαμε στο Video Cinema, όπου συναντήσαμε τον Στάθη Κάργα, έναν άνθρωπο που έζησε τις «χρυσές εποχές» των βίντεο κλαμπ. Μας μίλησε για τους χιλιάδες που πέρασαν από το κατάστημά του και πώς έφτασε στο σημείο να κατεβάσει και ο ίδιος ρολά. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά, έπρεπε να έχουν κατέβει εδώ και χρόνια, αλλά δεν το έκανε, διότι ήθελε «να σταθεί ζωντανός για τους ελάχιστους ρομαντικούς πελάτες που είχαν παραμείνει».
Η ιστορία του καταστήματος και τα χιλιάδες εγγραμμένα μέλη
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, χρονικά και θελήσαμε να μάθουμε πώς άρχισε το συγκεκριμένο κατάστημα. Σύμφωνα με τον κ. Κάργα, λειτουργούσε επί 15 χρόνια, ήταν το πρώτο που ξεκίνησε με την επανάσταση του dvd, ενώ μέχρι τότε υπήρχαν άλλα δύο αντίστοιχα στην πόλη. Στη συνέχεια, και ειδικότερα το 2005, στην Καλαμάτα υπήρχαν 17 βίντεο κλαμπ. Πλέον είναι μόλις τρία. Τότε και τα 17 είχαν πολλή δουλειά, ενώ το δικό του κλείνει έχοντας 12.500 εγγεγραμμένα μέλη.
Μάλιστα, όταν το κατάστημα ξεκίνησε έκλεινε στις 4.00 τα ξημερώματα λόγω της πολλής κίνησης, αφού πολλές ήταν οι παρέες φοιτητών, κυρίως, που όταν επέστρεφαν από νυχτερινή έξοδο σταματούσαν να νοικιάσουν μια ταινία.
Οι αναμνήσεις των χρυσών εποχών και γιατί τα βίντεο κλαμπ δεν άντεξαν
Ο ίδιος ήταν σινεφίλ πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με το χώρο. Έτσι, θυμάται τον εαυτό του από τη δεκαετία του ’90 να νοικιάζει βιντεοκασέτες από τα αντίστοιχα καταστήματα.
Το πρώτο δυνατό χτύπημα ήρθε από την ιδιωτική τηλεόραση, που είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν χιλιάδες βίντεο κλαμπ, μιας και ο κόσμος είχε εύκολη και χωρίς κόστος πρόσβαση στις ταινίες.
Από το 1999 έως και το 2005 παρατηρήθηκε άνθηση με τις ταινίες στα Dvd, ενώ από το 2011 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ο λόγος, σύμφωνα με τον κ. Κάργα, ήταν το ιντερνέτ, το οποίο δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει. Δεν είναι μόνο στο συγκεκριμένο επάγγελμα «εχθρός», σχολίασε, αλλά και σε πολλά ακόμα, όπως, για παράδειγμα, σε εμπορικά καταστήματα που δε διαθέτουν e-shop. Ο ίδιος θεωρεί ότι για να επιβιώσουν αυτά, πρέπει να ακολουθήσουν την εξέλιξη.
Όπως συμπλήρωσε ο κ. Κάργας, το ίντερνετ έχει επηρεάσει τα πάντα, ακόμα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Μάλιστα, ο ίδιος παρατηρεί παιδιά που μπαίνουν στο κατάστημα και επειδή δεν το έζησαν ως συναλλαγή, το κοιτούν «σαν μουσείο» και ρωτούν τι είναι το βίντεο κλαμπ.
Τα νέα παιδιά
Μιλώντας για τη νέα γενιά που δεν πρόλαβε τα βίντεο κλαμπ, όπως οι παλιότεροι, σημείωσε πως πολύ λίγα παιδιά πήγαιναν εκεί. Κι αυτό, γιατί είχαν γονείς σινεφίλ. Έτσι, τους μετέδωσαν την αγάπη για τις ταινίες και πήγαιναν στο κατάστημα, ζητώντας συγκεκριμένες, ψαγμένες ταινίες και όχι τις εμπορικές.
Η σχέση με τους πελάτες που κράτησε το κατάστημα ανοιχτό
Η αντίστροφη μέτρηση, όπως προανέφερε ο κ. Κάργας, άρχισε το 2011, αλλά ο χώρος παρέμεινε ανοιχτός, καθώς είχε πολύ καλή σχέση με τους πελάτες. Τελευταία ελπίδα για ανάκαμψη των βίντεο κλαμπ ήταν μήπως οι εταιρείες έκαναν κάτι για «να χτυπήσουν» την πειρατεία, κάτι που τελικά δεν έγινε. Οι πελάτες, όμως, χρόνο με το χρόνο μειώνονταν και έτσι έφθασε το τέλος.
Οι γνωριμίες μέσα στο βίντεο κλαμπ
Όπως είναι λογικό, σε έναν τέτοιο χώρο, απ’ όπου καθημερινά περνούσαν εκατοντάδες κόσμου, υπήρξαν και γνωριμίες. Ο κ. Κάργας μάς είπε σχετικά ότι το κατάστημα αποτέλεσε στέκι για πολύ κόσμο. Ήταν το σημείο που βρίσκονταν, μιας και οι περισσότεροι είχαν στάνταρ ώρα προσέλευσης.
Η επιλογή της ταινίας στο βίντεο κλαμπ
Μιλώντας για τον τότε παραδοσιακό τρόπο προβολής μιας ταινίας, σχολίασε ότι ήταν ολόκληρη «τελετή». Ήταν πολύ διαφορετικό για κάποιον να πηγαίνει με την παρέα του στο βίντεο κλαμπ και να αναζητά την κατάλληλη ταινία, είτε ψάχνοντας στα ράφια είτε συζητώντας με τον υπάλληλο του καταστήματος, έναν υπάλληλο- ταινιοθήκης, όπως παρατήρησε. Ήταν δουλειά δύσκολη, καθώς έπρεπε να έχει γνώσεις, ώστε να μη δυσαρεστήσει τον πελάτη. Επίσης, έπρεπε να βρει μια μέση λύση ανάμεσα στην παρέα, αφού πολλές φορές έρχονταν σε ρήξη για την ταινία που ήθελαν να νοικιάσουν. Τέλος, έπρεπε να ψυχολογήσει τον πελάτη και, ανάλογα με τη διάθεσή του, να του προτείνει την κατάλληλη ταινία.
Για παράδειγμα, όταν ο πελάτης είχε πεσμένη ψυχολογία και ήθελε να διασκεδάσει, θα ήταν λάθος να του προτείνουν μια δραματική ταινία, καθώς θα γινόταν χειρότερα.
Αφού, λοιπόν, ο υπάλληλος καταλάβαινε τι κατηγορία θέλει να δει ο πελάτης, του πρότεινε μια σειρά από ταινίες. Αυτό, όπως μας είπε ο κ. Κάργας, είναι που χάθηκε με την επιλογή ταινίας μέσω ίντερνετ, αφού πλέον οι περισσότεροι κατεβάζουν και βλέπουν στα τυφλά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουν πολλή «σαβούρα».
Ο ίδιος πρότεινε πολλές φορές ταινίες ανάλογα με την κριτική των πελατών, ενώ υπήρχαν κι αυτοί που με κλειστά τα μάτια νοίκιαζαν την ταινία που τους πρότειναν, αφού εμπιστεύονταν τον άνθρωπο πίσω από τον πάγκο του βίντεο κλαμπ.
Οι καλές ταινίες κι αυτές που χάθηκαν
Σχετικά με τις ταινίες που βγαίνουν σήμερα, ο κ. Κάργας υποστηρίζει ότι εξακολουθούν να υπάρχουν καλές ταινίες, αλλά επειδή ο κόσμος βλέπει χωρίς καθοδήγηση «πατάτες», θεωρεί ότι πλέον δεν είναι τόσες πολλές.
Παράλληλα, χάθηκαν πολύ καλές ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Κατά τις καλές εποχές οι εταιρείες διανομής πάντα είχαν στα πακέτα που έδιναν στα βίντεο κλαμπ ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματόγραφου. Όμως, όταν άρχισε να μειώνεται η δουλειά και να πέφτει ο τζίρος, στο πλαίσιο των περικοπών που έκαναν όλες οι επιχειρήσεις ξεκίνησαν να μην αγοράζουν τις συγκεκριμένες ταινίες. Έτσι, οι εταιρείες διανομής δεν παρείχαν πολλές ταινίες ευρωπαϊκού κινηματογράφου και χάθηκαν πάρα πολλές, ενώ οι πρώτοι πελάτες που χτυπήθηκαν ήταν οι σινεφίλ. Ενώ έβγαιναν ταινίες στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, δεν μπορούσαν να τις βρουν στα βίντεο κλαμπ.
Το τέλος του Video Cinema
Πλέον το Video Cinema βρίσκεται σε διαδικασία εκποίησης του εμπορεύματος και παρότι οι τιμές είναι πολύ χαμηλές, δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον. Στην αρχή, όπως μας είπε ο κ. Κάργας, έσπευσαν οι γνώστες των ταινιών και πήραν επιλεκτικά κάποιες, αφού γνωρίζουν ότι στα ράφια ενός βίντεο κλαμπ υπάρχει ένας μεγάλος θησαυρός. Στο συγκεκριμένο, δε, κατάστημα ο θησαυρός αυτός αγγίζει τους 20.000 τίτλους ταινιών.
Οι αισθησιακές ταινίες
Ταμπού για κάθε βίντεο κλαμπ ήταν ο χώρος με τις αισθησιακές ταινίες ή απλά «τσόντες»… Μιλώντας σχετικά ο κ. Κάργας ανέφερε ότι οι πελάτες που νοίκιαζαν τέτοιες ταινίες ήταν οι πρώτοι που έφυγαν, καθώς είχαν πια πρόσβαση από το ίντερνετ. Αυτοί οι πελάτες, όπως μας είπε, ήταν πάρα πολλοί (μέχρι και το 30% του τζίρου κάποια στιγμή), ενώ ήταν πολύ απαιτητικοί και ψαγμένοι για το συγκεκριμένο είδος.
Στο Video Cinema ο χώρος με τις αισθησιακές ταινίες ήταν στο υπόγειο, καθώς οι συγκεκριμένοι πελάτες ήθελαν να διατηρήσουν την ιδιωτικότητά τους, μιας και ήταν θέμα ταμπού. Μάλιστα, είχαν δημιουργήσει έναν τέτοιο τρόπο παραλαβής που οι υπόλοιποι δεν καταλάβαιναν τι ταινία έπαιρνε κάποιος, ενώ το συγκεκριμένο διακριτικό σύστημα είχε εκτιμηθεί από τους πελάτες.
Η ενοικίαση παιχνιδιών
Άλλη κατηγορία ενοικίασης ήταν τα παιχνίδια για κονσόλες. Μπήκαν στα βίντεο κλαμπ στις αρχές του 2000 και ήταν συμπληρωματικά, στο πλαίσιο της εμπορικής δραστηριότητας. Εκεί ο πελάτης δεν ήθελε καθοδήγηση, μιας και ήξερε τι είναι το κάθε παιχνίδι.
Σε αυτήν την κατηγορία η φθίνουσα πορεία ήταν διαφορετική: αφού ο κόσμος δε νοίκιαζε ταινίες και μειωνόταν ο τζίρος στα καταστήματα, στο πλαίσιο των περικοπών μειώθηκε και η αγορά παιχνιδιών, άρα και οι τίτλοι που διέθεταν.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση tharrosnews
«Πάμε να νοικιάσουμε μια ταινία και να αράξουμε σπίτι;»…
Η ερώτηση αυτή ήταν κλασική στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Ακολουθούσε η μετάβαση στο βίντεο κλαμπ, η αναζήτηση της κατάλληλης ταινίας, η συνομιλία με τον υπάλληλο του καταστήματος ή άλλους πελάτες και, τελικά, η συγκέντρωση μπροστά σε μια τηλεόραση και η προβολή της.
Ας μην ξεχάσουμε, βέβαια, την επιστροφή της ταινίας, που αποτελούσε «πονοκέφαλο», καθώς πάντα υπήρχε χρονικό περιθώριο ενοικίασης, με τους πελάτες αλλά και τους καταστηματάρχες να προσπαθούν να το τηρήσουν.
Ήταν μια διαδικασία-ιεροτελεστία, που αποτελούσε τρόπο διασκέδασης για χιλιάδες κόσμο. Πλέον, όμως, «έχει πεθάνει», καθώς δεν κατάφερε να επιζήσει, κυρίως, λόγω της «πειρατείας του διαδικτύου», ενώ σε μικρότερο ποσοστό επηρέασε η συνδρομητική τηλεόραση.
Ένα ακόμα, λοιπόν, βίντεο κλαμπ της πόλης ετοιμάζεται να βάλει λουκέτο, ενώ έχουν προηγηθεί δεκάδες άλλα. Αξίζει να σημειωθεί εδώ ότι στην Καλαμάτα κάποια στιγμή υπήρχαν 17 και πλέον «φυτοζωούν» τρία βίντεο κλαμπ.
Εμείς βρεθήκαμε στο Video Cinema, όπου συναντήσαμε τον Στάθη Κάργα, έναν άνθρωπο που έζησε τις «χρυσές εποχές» των βίντεο κλαμπ. Μας μίλησε για τους χιλιάδες που πέρασαν από το κατάστημά του και πώς έφτασε στο σημείο να κατεβάσει και ο ίδιος ρολά. Όπως μας είπε χαρακτηριστικά, έπρεπε να έχουν κατέβει εδώ και χρόνια, αλλά δεν το έκανε, διότι ήθελε «να σταθεί ζωντανός για τους ελάχιστους ρομαντικούς πελάτες που είχαν παραμείνει».
Η ιστορία του καταστήματος και τα χιλιάδες εγγραμμένα μέλη
Ξεκινήσαμε, λοιπόν, χρονικά και θελήσαμε να μάθουμε πώς άρχισε το συγκεκριμένο κατάστημα. Σύμφωνα με τον κ. Κάργα, λειτουργούσε επί 15 χρόνια, ήταν το πρώτο που ξεκίνησε με την επανάσταση του dvd, ενώ μέχρι τότε υπήρχαν άλλα δύο αντίστοιχα στην πόλη. Στη συνέχεια, και ειδικότερα το 2005, στην Καλαμάτα υπήρχαν 17 βίντεο κλαμπ. Πλέον είναι μόλις τρία. Τότε και τα 17 είχαν πολλή δουλειά, ενώ το δικό του κλείνει έχοντας 12.500 εγγεγραμμένα μέλη.
Μάλιστα, όταν το κατάστημα ξεκίνησε έκλεινε στις 4.00 τα ξημερώματα λόγω της πολλής κίνησης, αφού πολλές ήταν οι παρέες φοιτητών, κυρίως, που όταν επέστρεφαν από νυχτερινή έξοδο σταματούσαν να νοικιάσουν μια ταινία.
Οι αναμνήσεις των χρυσών εποχών και γιατί τα βίντεο κλαμπ δεν άντεξαν
Ο ίδιος ήταν σινεφίλ πριν ασχοληθεί επαγγελματικά με το χώρο. Έτσι, θυμάται τον εαυτό του από τη δεκαετία του ’90 να νοικιάζει βιντεοκασέτες από τα αντίστοιχα καταστήματα.
Το πρώτο δυνατό χτύπημα ήρθε από την ιδιωτική τηλεόραση, που είχε ως αποτέλεσμα να κλείσουν χιλιάδες βίντεο κλαμπ, μιας και ο κόσμος είχε εύκολη και χωρίς κόστος πρόσβαση στις ταινίες.
Από το 1999 έως και το 2005 παρατηρήθηκε άνθηση με τις ταινίες στα Dvd, ενώ από το 2011 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Ο λόγος, σύμφωνα με τον κ. Κάργα, ήταν το ιντερνέτ, το οποίο δεν μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει. Δεν είναι μόνο στο συγκεκριμένο επάγγελμα «εχθρός», σχολίασε, αλλά και σε πολλά ακόμα, όπως, για παράδειγμα, σε εμπορικά καταστήματα που δε διαθέτουν e-shop. Ο ίδιος θεωρεί ότι για να επιβιώσουν αυτά, πρέπει να ακολουθήσουν την εξέλιξη.
Όπως συμπλήρωσε ο κ. Κάργας, το ίντερνετ έχει επηρεάσει τα πάντα, ακόμα και τις ανθρώπινες σχέσεις. Μάλιστα, ο ίδιος παρατηρεί παιδιά που μπαίνουν στο κατάστημα και επειδή δεν το έζησαν ως συναλλαγή, το κοιτούν «σαν μουσείο» και ρωτούν τι είναι το βίντεο κλαμπ.
Τα νέα παιδιά
Μιλώντας για τη νέα γενιά που δεν πρόλαβε τα βίντεο κλαμπ, όπως οι παλιότεροι, σημείωσε πως πολύ λίγα παιδιά πήγαιναν εκεί. Κι αυτό, γιατί είχαν γονείς σινεφίλ. Έτσι, τους μετέδωσαν την αγάπη για τις ταινίες και πήγαιναν στο κατάστημα, ζητώντας συγκεκριμένες, ψαγμένες ταινίες και όχι τις εμπορικές.
Η σχέση με τους πελάτες που κράτησε το κατάστημα ανοιχτό
Η αντίστροφη μέτρηση, όπως προανέφερε ο κ. Κάργας, άρχισε το 2011, αλλά ο χώρος παρέμεινε ανοιχτός, καθώς είχε πολύ καλή σχέση με τους πελάτες. Τελευταία ελπίδα για ανάκαμψη των βίντεο κλαμπ ήταν μήπως οι εταιρείες έκαναν κάτι για «να χτυπήσουν» την πειρατεία, κάτι που τελικά δεν έγινε. Οι πελάτες, όμως, χρόνο με το χρόνο μειώνονταν και έτσι έφθασε το τέλος.
Οι γνωριμίες μέσα στο βίντεο κλαμπ
Όπως είναι λογικό, σε έναν τέτοιο χώρο, απ’ όπου καθημερινά περνούσαν εκατοντάδες κόσμου, υπήρξαν και γνωριμίες. Ο κ. Κάργας μάς είπε σχετικά ότι το κατάστημα αποτέλεσε στέκι για πολύ κόσμο. Ήταν το σημείο που βρίσκονταν, μιας και οι περισσότεροι είχαν στάνταρ ώρα προσέλευσης.
Η επιλογή της ταινίας στο βίντεο κλαμπ
Μιλώντας για τον τότε παραδοσιακό τρόπο προβολής μιας ταινίας, σχολίασε ότι ήταν ολόκληρη «τελετή». Ήταν πολύ διαφορετικό για κάποιον να πηγαίνει με την παρέα του στο βίντεο κλαμπ και να αναζητά την κατάλληλη ταινία, είτε ψάχνοντας στα ράφια είτε συζητώντας με τον υπάλληλο του καταστήματος, έναν υπάλληλο- ταινιοθήκης, όπως παρατήρησε. Ήταν δουλειά δύσκολη, καθώς έπρεπε να έχει γνώσεις, ώστε να μη δυσαρεστήσει τον πελάτη. Επίσης, έπρεπε να βρει μια μέση λύση ανάμεσα στην παρέα, αφού πολλές φορές έρχονταν σε ρήξη για την ταινία που ήθελαν να νοικιάσουν. Τέλος, έπρεπε να ψυχολογήσει τον πελάτη και, ανάλογα με τη διάθεσή του, να του προτείνει την κατάλληλη ταινία.
Για παράδειγμα, όταν ο πελάτης είχε πεσμένη ψυχολογία και ήθελε να διασκεδάσει, θα ήταν λάθος να του προτείνουν μια δραματική ταινία, καθώς θα γινόταν χειρότερα.
Αφού, λοιπόν, ο υπάλληλος καταλάβαινε τι κατηγορία θέλει να δει ο πελάτης, του πρότεινε μια σειρά από ταινίες. Αυτό, όπως μας είπε ο κ. Κάργας, είναι που χάθηκε με την επιλογή ταινίας μέσω ίντερνετ, αφού πλέον οι περισσότεροι κατεβάζουν και βλέπουν στα τυφλά. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να βλέπουν πολλή «σαβούρα».
Ο ίδιος πρότεινε πολλές φορές ταινίες ανάλογα με την κριτική των πελατών, ενώ υπήρχαν κι αυτοί που με κλειστά τα μάτια νοίκιαζαν την ταινία που τους πρότειναν, αφού εμπιστεύονταν τον άνθρωπο πίσω από τον πάγκο του βίντεο κλαμπ.
Οι καλές ταινίες κι αυτές που χάθηκαν
Σχετικά με τις ταινίες που βγαίνουν σήμερα, ο κ. Κάργας υποστηρίζει ότι εξακολουθούν να υπάρχουν καλές ταινίες, αλλά επειδή ο κόσμος βλέπει χωρίς καθοδήγηση «πατάτες», θεωρεί ότι πλέον δεν είναι τόσες πολλές.
Παράλληλα, χάθηκαν πολύ καλές ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Κατά τις καλές εποχές οι εταιρείες διανομής πάντα είχαν στα πακέτα που έδιναν στα βίντεο κλαμπ ταινίες του ευρωπαϊκού κινηματόγραφου. Όμως, όταν άρχισε να μειώνεται η δουλειά και να πέφτει ο τζίρος, στο πλαίσιο των περικοπών που έκαναν όλες οι επιχειρήσεις ξεκίνησαν να μην αγοράζουν τις συγκεκριμένες ταινίες. Έτσι, οι εταιρείες διανομής δεν παρείχαν πολλές ταινίες ευρωπαϊκού κινηματογράφου και χάθηκαν πάρα πολλές, ενώ οι πρώτοι πελάτες που χτυπήθηκαν ήταν οι σινεφίλ. Ενώ έβγαιναν ταινίες στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, δεν μπορούσαν να τις βρουν στα βίντεο κλαμπ.
Το τέλος του Video Cinema
Πλέον το Video Cinema βρίσκεται σε διαδικασία εκποίησης του εμπορεύματος και παρότι οι τιμές είναι πολύ χαμηλές, δεν υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον. Στην αρχή, όπως μας είπε ο κ. Κάργας, έσπευσαν οι γνώστες των ταινιών και πήραν επιλεκτικά κάποιες, αφού γνωρίζουν ότι στα ράφια ενός βίντεο κλαμπ υπάρχει ένας μεγάλος θησαυρός. Στο συγκεκριμένο, δε, κατάστημα ο θησαυρός αυτός αγγίζει τους 20.000 τίτλους ταινιών.
Οι αισθησιακές ταινίες
Ταμπού για κάθε βίντεο κλαμπ ήταν ο χώρος με τις αισθησιακές ταινίες ή απλά «τσόντες»… Μιλώντας σχετικά ο κ. Κάργας ανέφερε ότι οι πελάτες που νοίκιαζαν τέτοιες ταινίες ήταν οι πρώτοι που έφυγαν, καθώς είχαν πια πρόσβαση από το ίντερνετ. Αυτοί οι πελάτες, όπως μας είπε, ήταν πάρα πολλοί (μέχρι και το 30% του τζίρου κάποια στιγμή), ενώ ήταν πολύ απαιτητικοί και ψαγμένοι για το συγκεκριμένο είδος.
Στο Video Cinema ο χώρος με τις αισθησιακές ταινίες ήταν στο υπόγειο, καθώς οι συγκεκριμένοι πελάτες ήθελαν να διατηρήσουν την ιδιωτικότητά τους, μιας και ήταν θέμα ταμπού. Μάλιστα, είχαν δημιουργήσει έναν τέτοιο τρόπο παραλαβής που οι υπόλοιποι δεν καταλάβαιναν τι ταινία έπαιρνε κάποιος, ενώ το συγκεκριμένο διακριτικό σύστημα είχε εκτιμηθεί από τους πελάτες.
Η ενοικίαση παιχνιδιών
Άλλη κατηγορία ενοικίασης ήταν τα παιχνίδια για κονσόλες. Μπήκαν στα βίντεο κλαμπ στις αρχές του 2000 και ήταν συμπληρωματικά, στο πλαίσιο της εμπορικής δραστηριότητας. Εκεί ο πελάτης δεν ήθελε καθοδήγηση, μιας και ήξερε τι είναι το κάθε παιχνίδι.
Σε αυτήν την κατηγορία η φθίνουσα πορεία ήταν διαφορετική: αφού ο κόσμος δε νοίκιαζε ταινίες και μειωνόταν ο τζίρος στα καταστήματα, στο πλαίσιο των περικοπών μειώθηκε και η αγορά παιχνιδιών, άρα και οι τίτλοι που διέθεταν.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση tharrosnews
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα