Γιάννη Καλλιάνο, δεν χρειαζόταν να είσαι μετεωρολόγος για να προβλέψεις καταιγίδα – Αργά για δάκρυα...

Βαρύς ο θρήνος και το πένθος του Γιάννη Καλλιάνου και κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ μπροστά στον άφατο πόνο του, όμως... Δεν χρειαζόταν να είσαι ειδικός μετεωρολόγος για να προβλέψεις μια τέτοια «καταιγίδα». 

Στην Ελλάδα, κάθε μέρα είναι η επομένη μιας συμφοράς! Ζούμε από τύχη; Αναμφισβήτητα!
Υπάρχει μια ταινία του 1991 που τιτλοφορείται: «The Doctor», ο Γιατρός, δηλαδή. Στην ταινία εκείνη, που δεν διεκδίκησε ποτέ δάφνες ποιότητας, όμως το θέμα της, το σενάριό της τελοσπάντων, είναι επιβεβλημένο να το παρακολουθήσει ο καθένας από εμάς.
Με τι καταπιάνεται η ταινία: ένας πετυχημένος χειρουργός σε κορυφαίο νοσοκομείο του Σαν Φρανσίσκο, βυθισμένος στην οίηση της περίλαμπρης καριέρας του, συμπεριφέρεται αναλόγως και στους ασθενείς του: αλαζονικά, δίχως ενσυναίσθηση, με περισπούδαστο ύφος και- όχι σπάνια- με απαξίωση· έχοντας το φρύδι υψωμένο από το μεγαλείο, ούτε καν που ακούει τις οιμωγές τους… Μέχρι που ο καιρός γυρίζει και ο υπερφίαλος γιατρός μπαίνει στη θέση του ασθενούς, ασθενής και ο ίδιος με σοβαρότατη νόσο. Και τότε καταλαβαίνει τα λάθη του… Αυτά!
Μας συγκίνησε και μας άγγιξε ο πόνος του βουλευτή-μετεωρολόγου κυρίου Γιάννη Καλλιάνου,  μας εξόργισε όμως η οργή του. Έπρεπε να πάθει για να μάθει το τι, σχεδόν καθημερινά, συμβαίνει στα κρατικά νοσοκομεία;
Αν ένας προβεβλημένος πολιτικός-επιστήμων σαν τον κύριο Καλλιάνο, έχοντας (και) την ισχύ του Μέσου στο οποίο εργάζεται- το MEGA του κυρίου Μαρινάκη- και την βουλευτική δύναμη του κυβερνώντος κόμματος ως αρωγό του, αντιμετωπίζεται έτσι όπως (διατείνεται πως) αντιμετωπίστηκε η περίπτωση του πατέρα του, τότε τι να περιμένουν οι φτωχοί και καταφρονημένοι αυτού του τόπου· που είναι και πολλοί… «Εκλιπαρούσε», γράφει ο εξαίρετος επιστήμων-πολιτευτής, τον υπουργό Υγείας- ο οποίος σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή θα είχε... ξεχαστεί-, για να μεριμνήσει, «να κάνει κάτι»...
Έπρεπε να τραντάξει την πόρτα του κυρίου Καλλιάνου η «καταιγίδα» για να νοιώσει ότι μπάζει απαξίωση κι αντάρες (και) το «κάστρο» του ΕΣΥ; Ο αείμνηστος πατέρας του Γιάννη Καλλιάνου είχε την τύχη να δει τον έναν γιο του γιατρό και τον άλλον τηλε-μετεωρολόγο-βουλευτή, ο ίδιος όμως δεν είχε τύχη: στο κατώφλι των 80 χρόνων του, παγιδεύτηκε στον ιστό ενός αραχνοειδούς συστήματος και «χάθηκε». Και τώρα, ο κύριος Γιάννης Καλλιάνος απειλεί ότι θα «...γίνει ο εφιάλτης τους»! Και καλά θα κάνει. Να τους κατακεραυνώσει αν ευθύνονται, όμως είναι αργά· τον εφιάλτη- για την ώρα- τον ζει η οικογένεια Καλλιάνου παραμονές Πάσχα. Και η υπόθεση περνάει στα χέρια του δικηγόρου κυρίου Κούγια. Τι να σου κάνει κι ο Κούγιας πια; Έχει τόσα στο κεφάλι του: Ολυμπιακό, Πισπιρίγκου και τώρα τους γιατρούς του ΕΣΥ. Μην περιμένεις πολλά κύριε Καλλιάνο.
Στην Ελλάδα τέτοιου είδους καταιγίδες ενσκήπτουν συνεχώς: για μάνες που χάνουν παιδιά γιατί δεν υπάρχει γιατρός σε νησί ή ο αναισθησιολόγος έχει ήδη μετατεθεί, για παιδιά που χάνουν γονείς από πρόχειρη αντιμετώπιση των γιατρών: «πόσο χρονών είναι; Ογδόντα; Πεεταμένα λεφτά»… Πού ήσουν αποροφημένος κύριε Καλλιάνο και δεν άκουγες;
Το παλιό σλόγκαν της χούντας, δυστυχώς είναι πάντα επίκαιρο, αρκεί να αλλάξεις ένα όνομα ουσιαστικό, πολύ ουσιαστικό: «Πριν αγανακτήσεις με τις Συγκοινωνίες, σκέψου τι έκανες εσύ για τη βελτίωσή τους». Όπου «συγκοινωνίες» βάλε Εθνικό Σύστημα Υγείας και σκέψου τι έλεγες και (κυρίως) τι έκανες εσύ, κύριε Καλλιάνο για τη βελτίωσή του…

Νίκος Τζιανίδης   Συντάκτης-Αρθρογράφος  ethnos