Σάββατο 2 Μαΐου 2015

Ο ταλαντούχος κύριος Καραμανλής...

του 
Ο Κώστας Καραμανλής είναι αναμφισβήτητα ένας πολιτικός όχι μόνο με οικογενειακή πολιτική παρακαταθήκη αλλά και με υψηλή δημοφιλία.
Κατάφερε παρά τον γενικό πολιτικό και οικονομικό ορυμαγδό να διατηρήσει στο ακέραιο το προσωπικό του κεφάλαιο παρά την κρίση που φαίνεται να καταπίνει όχι απλά πολιτικές οικογένειες ή κόμματα αλλά ολόκληρες ιστορικές παρατάξεις ως παραδοσιακά κοινωνικά ρεύματα, τουλάχιστον με την μορφή που τις γνωρίζαμε ως σήμερα.
Υπάρχουν πολλοί πολιτικοί που γεννήθηκαν από την οικονομική μας δυσπραγία, που καβάλησαν το κύμα της κοινωνικής απόγνωσης με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία.
Ο Πρόεδρος και ο Αντιπρόεδρος της σημερινής κυβέρνησης είναι κάποιοι από αυτούς.
Ο Κώστας Καραμανλής δεν ανήκει σ' αυτή την κατηγορία αλλά σε μια άλλη πιο σπάνια πολιτική "ράτσα".Είναι και παραμένει ο μόνος πολιτικός της προηγούμενης μέρας που παρέμεινε αλώβητος, που επιβίωσε από την Κρίση.
Κυρίως γιατί έχει σχέση πιο πολύ με τη δημιουργία της παρά με την αντιμετώπιση της.
Κι ακόμη περισσότερο γιατί παρά την εγγύτητα του στα γεγονότα που μας οδήγησαν στο οικονομικό αδιέξοδο επιμένει ακόμη και σήμερα να σιωπά.
Έτσι, παραμένει ακόμα αντικείμενο της ιστορικής λήθης, ότι ο πρώτος πρωθυπουργός από τη Μεταπολίτευση που έθεσε τη χώρα μας υπό διεθνή εποπτεία, ήταν ο ίδιος με την απογραφή του κύριου Αλογοσκούφη.
Επιμένει να σιωπά για να ξεχάσει και για να ξεχάσουμε κι εμείς μαζί του πως στις 5 Σεπτεμβρίου του 2009 διαβεβαίωνε τον ελληνικό λαό από το βήμα της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης πως το έλλειμμα δεν ξεπερνά τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, δηλαδή το 6% τη στιγμή που η τιμή του είχε εκτοξευθεί στο διπλάσιο.
Και πράγματι ποιος θυμάται σήμερα?
Ποιος θυμάται τα 45 σκάνδαλα σε 54 μήνες διακυβέρνησης?
Ποιος θυμάται τον κύριο Βουλγαράκη, τον κύριο Ρουσσόπουλο, την υπόθεση της ζαρντινιέρας, τους κουμπάρους των καρτέλ του γάλακτος, τα θαλασσοδάνεια, την κατάργηση του ΑΣΕΠ μέσω συνέντευξης, την επανίδρυση του κράτους ή μάλλον καλύτερα την άλωση του από την κατάχρηση των ευρωπαϊκών προγραμμάτων stage ως τις αθρόες προσλήψεις Παυλόπουλου?
Ποιος θυμάται ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο πιστώνει την ελληνική κρίση στη "στατιστική απάτη" που έγινε τα χρόνια της διακυβέρνησης του με τη θετική ψήφου κεντροδεξιού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο οποίο ανήκει η ΝΔ?
Ποιος θυμάται άραγε, ότι ο κύριος Καραμανλής είχε καθομολογήσει την "αλήθεια" φεύγοντας?
Ότι δηλαδή όλα τα κακώς κείμενα της οικονομίας θα λυθούν με ένα απλό εώς ανώδυνο πάγωμα μισθών.
Πέντε χρόνια συνεχών δημοσιονομικών μέτρων νομίζω είναι αρκετά για να αποτιμήσουν την αξιοπιστία της προεκλογικής "αλήθειας" του πρώην πρωθυπουργού.

Κι όμως κανείς δεν θυμάται.
Ο κύριος Καραμανλής και οι πολιτικοί του φίλοι έχουν καταφέρει να πείσουν την πλειοψηφία της κοινής γνώμης πως ο ίδιος δεν ευθύνεται για τίποτε.
Δεν ευθύνεται για τον τριπλασιασμό χρέους και ελλείμματος επί ημερών του, δεν ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν είχε δώσει για 5 συναπτά έτη στοιχεία στην ευρωπαϊκή στατιστική αρχή, τη γνωστή Eurostat.

 Στο ερώτημα "ποιος κυβέρνησε αυτό τον τόπο" πριν την αποκάλυψη του μεγέθους της ελληνικής κρίσης το 2009 η απάντηση "μα φυσικά ο κύριος Καραμανλής για 6 χρόνια" δεν αποτελεί τον κανόνα μα την εξαίρεση του.

Δεν μπορεί λοιπόν αυτή η διαπίστωση παρά να αποτελεί απόδειξη του ταλέντου του.
Άλλωστε, η αναμφισβήτητη πολιτική ευφυϊα του πρώην πρωθυπουργού διαθέτει τρεις όψεις.

Πρώτον, την καλή γνώση του θυμικού του Έλληνα, της ικανότητας του στην πολιτική λήθη, στο να ξεχνά εύκολα, να εμπιστεύεται ευκολότερα και κυρίως στην απουσία ουσιαστικής πολιτικής αγωγής και παιδείας του λαού μας.
Ενός λαού εύκολου στον παρορμητισμό, τη μυθοπλασία των πάντα ανεπιβεβαίωτων θεωριών συνωμοσίας και με προβληματική αρχετυπική εικόνα για την ηγεσία.
Μια ηγεσία που πρέπει να μας μοιάζει ή τουλάχιστον έτσι να νομίζουμε.

Θέλουμε έναν πρωθυπουργό "μπαλκονάτο", "καλοζωιστή", "τσαμπουκά" ή μάλλον "τσάμπα μάγκα".
Αναζητούμε πιο πολύ ίσως ένα φίλο για το καφενείο παρά έναν άνθρωπο με διοικητικές ικανότητες.

Αυτό το ξέρει καλά ο κύριος Καραμανλής.

Όπως πολύ καλά γνωρίζει πως η μεγαλύτερη τέχνη στην πολιτική δεν συνίσταται στο να ξέρεις να προηγείσαι αλλά στο να "φεύγεις" την κατάλληλη ώρα.
Αυτό έκανε και ο ίδιος.
Κυβέρνησε επί 6 χρόνια με σύνθημα του ότι θωρακίζει τη χώρα και όταν το καράβι πλησίαζε στα βράχια επιβιβάστηκε στην πρώτη σωσίβια λέμβο με προορισμό τη Ραφήνα αφήνοντας άλλους να διαχειριστούν τα απόνερα της σύγκρουσης με τη σκληρή δημοσιονομική πραγματικότητα.

Η τρίτη όψη του πολιτικού ταλέντου του Μακεδόνα πολιτικού έγκειται στην καλή γνώση του αντιπάλου. Ο κύριος Καραμανλής είτε μέσω διαρροών είτε μέσω οφθαλμοφανών πλέον εκλογικών συναλλαγών με μη όμορους πολιτικά χώρους καταφέρνει να προσαρμόζει το τερέν της διαπαραταξιακής διαμάχης στα μέτρα του.
Το απέδειξε στην πρόσφατη προεδρική εκλογή.
Το πέτυχε γιατί γνωρίζει καλά τι θέλει εκείνος, γνωρίζει βέβαια τι θέλουν και οι αντίπαλοι του και είναι διατεθειμένος να συνεργαστεί μ' αυτούς ενίοτε υπό αμφοτεροβαρείς όρους.
Έτσι, αντιλαμβάνεται την ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχήσει στο ευρύτερο αριστερό και προοδευτικό ακροατήριο όπως αντιλαμβάνεται ότι αυτή η κυριαρχία περνά μέσα από τη διάλυση της κεντροαριστεράς όπως την ξέραμε ως τώρα, περνά μέσα από την ιδεολογική και πολιτική της εξόντωση με πρόφαση το Μνημόνιο. Το Μνημόνιο που ταυτόχρονα αποτελεί και το άλλοθι για τη δική του πολιτική αποτυχία από το 2004 και μετά.

Άλλωστε, η πρόταση από το ΣΥΡΙΖΑ και η εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου στο ύπατο αξίωμα καθώς και η εκκίνηση των διαδικασιών για διενέργεια εξεταστικής επιτροπής από το 2009 και μετά(!), δηλαδή τα χρόνια που μάθαμε πόσο είναι πραγματικά το έλλειμμα και όχι τα χρόνια που δημιουργήθηκε δεν αποτελούν συμπτώσεις.

Για αυτά και για αυτά ο κύριος Καραμανλής δεν μπορεί παρά να θεωρείται ως ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος άνθρωπος με εξειδίκευση στην αποποίηση ευθυνών.

Σήμερα, που η χώρα πρέπει να βρει απαντήσεις και να διαμορφώσει το δικό της πειστικό για την κοινωνία όσο και για τους πιστωτές σχέδιο εξόδου από την Κρίση δεν είναι λίγοι αυτοί φανερά ή σιωπηρά θέλγονται από το πολιτικό παράδειγμα του πρώην πρωθυπουργού, αυτό της δήθεν "ηρωϊκής" εξόδου που εν τέλει δεν διαθέτει τίποτε το ηρωϊκό, γιατί πολύ απλά, δεν υπάρχει ηρωϊσμός  όταν παρακολουθείς τη μάχη από τα μετόπισθεν.

Γι΄αυτό τώρα που καλούμαστε για άλλη μια φορά να διαλέξουμε το δύσκολο ανηφορικό μονοπάτι των αλλαγών, των συγκρούσεων με πολιτικό κόστος με κατεστημένα και κατεστημένες αντιλήψεις ή τον εύκολο κατήφορο της δημαγωγίας και της αποποίησης ευθυνών, το δίλημμα δεν είναι η επιστροφή ή όχι του πραγματικού Κώστα Καραμανλή αλλά το πόσους "Καραμανλήδες" αντέχει τελικά αυτή η χώρα?!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα