Του Άγη Βερούτη
Μέσα στο γενικό μπάχαλο που επικρατεί στα νοσοκομεία, και την πλήρη απουσία ελέγχων ή τιμωρίας για τους επίορκους από το κρατικό σύστημα, πολλοί βρήκαν ευκαιρία και έστησαν την "παράγκα" τους μέσα στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, όπου δρουν με ιδιωτικά κίνητρα χρησιμοποιώντας πόρους του δημοσίου για να εξυπηρετήσουν τους ιδιωτικούς τους ασθενείς.
Γνωστή και χιλιοειπωμένη είναι η τακτική πολλών γιατρών να διατηρούν ιδιωτικό ιατρείο νομίμως οι πανεπιστημιακοί, και παρανόμως οι υπόλοιποι, όπου χωρίς υπεκφυγές στέλνουν τους ασθενείς που τους επισκέπτονται στα δημόσια νοσοκομεία, "για να μην ταλαιπωρούνται" και προκειμένου να τους "κανονίσουν" να κάνουν την επέμβαση που χρειάζονται χωρίς την επίπονη πολύμηνη αναμονή στην "ουρά". Ακόμη και επεμβάσεις πλαστικής χειρουργικής για αισθητικούς λόγους, που δεν καλύπτονται από την δημόσια υγεία, κανονίζονται και γίνονται από γιατρούς του ΕΣΥ μέσα στα δημόσια νοσοκομεία με δημόσιους πόρους και υγειονομικό υλικό, όπως πριν μερικά χρόνια είχε αποκαλύψει δημοσιογραφική έρευνα. Έχει ακουστεί μάλιστα ότι συχνά με πρωτοβουλία των ίδιων γιατρών ακυρώνονται επεμβάσεις που είναι προγραμματισμένες από μήνες μέσα από την κανονική οδό προκειμένου να εξυπηρετήσουν τις "δικές τους" επεμβάσεις.
Ο τρόπος που λειτουργεί ο μηχανισμός αυτός είναι σατανικά απλός: Ο ασφαλισμένος κάποιου ταμείου πηγαίνει στο δημόσιο νοσοκομείο και βλέπει τον γιατρό, όπου και διαπιστώνεται μετά από τις σχετικές εξετάσεις η ανάγκη του ασφαλισμένου για κάποια επέμβαση. Ο γιατρός, αφού ζυγίσει την δυνατότητα του ασθενή να δώσει χρήμα, τον αποκαρδιώνει ότι θα πάρει πολλούς μήνες αναμονής για να γίνει η επέμβαση μέσα από την κανονική οδό. Κατόπιν τον ρωτάει αν έχει ιδιωτική ασφάλιση ώστε να τον στείλει σε συνάδελφο του ιδιωτικού τομέα (με το αζημίωτο φυσικά), και αν όχι τότε τον προσκαλεί να έρθει στο απογευματινό ιατρείο του για να τα πουν με ηρεμία. Ο ασθενής τρομοκρατημένος από την προοπτική να περιμένει μήνες ή και χρόνια για την επέμβαση πηγαίνει στο ιδιωτικό ιατρείο και πληρώνει την επίσκεψη από την τσέπη του φυσικά. Εκεί ο γιατρός του σκάει το "μυστικό". Μπορεί να κανονίσει την εισαγωγή του πολύ νωρίτερα αν πάει, συνεννοημένος φυσικά, σε ημέρα εφημερίας στο νοσοκομείο όπου και θα τον περιμένουν δασκαλεμένοι οι συνεργάτες του γιατρού προκειμένου να του κάνουν την επέμβαση με την διαδικασία του επείγοντος. Αυτό βέβαια θα κοστίσει κάτι για το γιατρό, κάτι για τους συνεργάτες του, κάτι για τον αναισθησιολόγο κλπ, το σύνολο τόσα. Το φακελάκι πρέπει να παραδοθεί στα χέρια συνήθως του γιατρού πριν γίνει η επέμβαση. Είθισται δε να δίνει κάτι ακόμα ο ασθενής και οι συγγενείς του μετά από την εγχείρηση εφόσον πάει καλά.
Η μηχανή εξαπάτησης αυτή εκτός από το ότι αποδιοργανώνει το ίδιο το δημόσιο σύστημα υγείας, αναιρεί στην πράξη τον ρόλο των ασφαλιστικών ταμείων που πληρώνει για όλο τον εργάσιμο βίο του ο κάθε ασφαλισμένος. Χωρίς φακελάκι είναι σχεδόν στο έλεος του Θεού, αν πέσει στα νύχια επίορκου γιατρού.
Η δραστηριότητα αυτή, αντί να κυνηγηθεί ως σύσταση σπείρας οργανωμένου εγκλήματος από την συντεταγμένη Πολιτεία, και να αφαιρεθούν οι άδειες εξάσκησης του ιατρικού λειτουργήματος από τα μέλη της, απλά περνούν στις ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιος παραπονεθεί από Ένορκη Διοικητική Εξέταση, και κουκουλώνονται. Η ίδια η Πολιτεία επιτρέπει τον εξανδραποδισμό των πολιτών της, και οι κατά τόπους ιατρικοί σύλλογοι παριστάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτε.
Άλλη συνήθης τακτική "παράγκας" είναι η άγρα πελατών προς ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα εντός του δημόσιου νοσοκομείου, από τους γιατρούς του ίδιου του νοσοκομείου. Παρά την τεράστια σπατάλη πόρων, πολλά νοσοκομεία δεν διαθέτουν επαρκή διαγνωστικό και απεικονιστικό εξοπλισμό (ακτινογραφικά, MRI, κλπ), ή και αν διαθέτουν παραμένει ανενεργός σε κάποιο υπόγειο ή "χαλασμένος" περιμένοντας χρόνια να παραγγελθεί κάποιο ανταλλακτικό, ή κανείς δεν ξέρει να λειτουργήσει τα μηχανήματα. Ο ασθενής σε αυτές τις περιπτώσεις παραπέμπεται μιλημένος σε πλησίον ιδιωτικό διαγνωστικό εργαστήριο, και ο γιατρός που τον έστειλε απαιτεί και λαμβάνει μίζα το 20% του κόστους των εξετάσεων που έκαναν οι ασθενείς που παρέπεμψε. Το όλο σύστημα νοσεί, και αποσπασματικές διορθώσεις δεν πρόκειται να το θεραπεύσουν. Θέλει ξήλωμα και ξαναχτίσιμο από την αρχή, με δημοσιονομικά κριτήρια, και ελεγκτικές διαδικασίες και δικλείδες που να επιτρέπουν στους έντιμους γιατρούς να ασκούν το λειτούργημά τους απρόσκοπτα, χωρίς παρεμβολές από επίορκους και στοχευμένες "αδυναμίες" που επιτρέπουν στην λεηλασία του Ελληνικού λαού και των ασφαλιστικών ταμείων του από πιράνχας.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι η πλειοψηφία των γιατρών είναι διεφθαρμένοι. Όμως με την ανοχή τους σε πρακτικές που όλοι γνωρίζουν πως ασκούνται από επίορκους συναδέλφους τους, συμβάλλουν ενεργά στη συνέχιση αυτής της εξαθλίωσης του Έλληνα. Οι διοικήσεις επίσης φοβούνται για τους δικούς τους λόγους να εναντιωθούν σε αυτές τις πρακτικές. Οι ιατρικοί σύλλογοι επίσης παριστάνουν ότι λειτουργούν σε άλλο πλανήτη, και κανέναν δεν πείθουν καθώς δεν έχει ανακληθεί άδεια εξάσκησης του ιατρικού λειτουργήματος από κανέναν εδώ και δεκαετίες.
Το σκηνικό είναι ζοφερό στην δημόσια υγεία, και χρήζει επείγουσας παρέμβασης από τους θεσμικούς τοποτηρητές της νομιμότητας.
Ο τρόπος που λειτουργεί ο μηχανισμός αυτός είναι σατανικά απλός: Ο ασφαλισμένος κάποιου ταμείου πηγαίνει στο δημόσιο νοσοκομείο και βλέπει τον γιατρό, όπου και διαπιστώνεται μετά από τις σχετικές εξετάσεις η ανάγκη του ασφαλισμένου για κάποια επέμβαση. Ο γιατρός, αφού ζυγίσει την δυνατότητα του ασθενή να δώσει χρήμα, τον αποκαρδιώνει ότι θα πάρει πολλούς μήνες αναμονής για να γίνει η επέμβαση μέσα από την κανονική οδό. Κατόπιν τον ρωτάει αν έχει ιδιωτική ασφάλιση ώστε να τον στείλει σε συνάδελφο του ιδιωτικού τομέα (με το αζημίωτο φυσικά), και αν όχι τότε τον προσκαλεί να έρθει στο απογευματινό ιατρείο του για να τα πουν με ηρεμία. Ο ασθενής τρομοκρατημένος από την προοπτική να περιμένει μήνες ή και χρόνια για την επέμβαση πηγαίνει στο ιδιωτικό ιατρείο και πληρώνει την επίσκεψη από την τσέπη του φυσικά. Εκεί ο γιατρός του σκάει το "μυστικό". Μπορεί να κανονίσει την εισαγωγή του πολύ νωρίτερα αν πάει, συνεννοημένος φυσικά, σε ημέρα εφημερίας στο νοσοκομείο όπου και θα τον περιμένουν δασκαλεμένοι οι συνεργάτες του γιατρού προκειμένου να του κάνουν την επέμβαση με την διαδικασία του επείγοντος. Αυτό βέβαια θα κοστίσει κάτι για το γιατρό, κάτι για τους συνεργάτες του, κάτι για τον αναισθησιολόγο κλπ, το σύνολο τόσα. Το φακελάκι πρέπει να παραδοθεί στα χέρια συνήθως του γιατρού πριν γίνει η επέμβαση. Είθισται δε να δίνει κάτι ακόμα ο ασθενής και οι συγγενείς του μετά από την εγχείρηση εφόσον πάει καλά.
Η μηχανή εξαπάτησης αυτή εκτός από το ότι αποδιοργανώνει το ίδιο το δημόσιο σύστημα υγείας, αναιρεί στην πράξη τον ρόλο των ασφαλιστικών ταμείων που πληρώνει για όλο τον εργάσιμο βίο του ο κάθε ασφαλισμένος. Χωρίς φακελάκι είναι σχεδόν στο έλεος του Θεού, αν πέσει στα νύχια επίορκου γιατρού.
Η δραστηριότητα αυτή, αντί να κυνηγηθεί ως σύσταση σπείρας οργανωμένου εγκλήματος από την συντεταγμένη Πολιτεία, και να αφαιρεθούν οι άδειες εξάσκησης του ιατρικού λειτουργήματος από τα μέλη της, απλά περνούν στις ελάχιστες περιπτώσεις που κάποιος παραπονεθεί από Ένορκη Διοικητική Εξέταση, και κουκουλώνονται. Η ίδια η Πολιτεία επιτρέπει τον εξανδραποδισμό των πολιτών της, και οι κατά τόπους ιατρικοί σύλλογοι παριστάνουν ότι δεν συμβαίνει τίποτε.
Άλλη συνήθης τακτική "παράγκας" είναι η άγρα πελατών προς ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα εντός του δημόσιου νοσοκομείου, από τους γιατρούς του ίδιου του νοσοκομείου. Παρά την τεράστια σπατάλη πόρων, πολλά νοσοκομεία δεν διαθέτουν επαρκή διαγνωστικό και απεικονιστικό εξοπλισμό (ακτινογραφικά, MRI, κλπ), ή και αν διαθέτουν παραμένει ανενεργός σε κάποιο υπόγειο ή "χαλασμένος" περιμένοντας χρόνια να παραγγελθεί κάποιο ανταλλακτικό, ή κανείς δεν ξέρει να λειτουργήσει τα μηχανήματα. Ο ασθενής σε αυτές τις περιπτώσεις παραπέμπεται μιλημένος σε πλησίον ιδιωτικό διαγνωστικό εργαστήριο, και ο γιατρός που τον έστειλε απαιτεί και λαμβάνει μίζα το 20% του κόστους των εξετάσεων που έκαναν οι ασθενείς που παρέπεμψε. Το όλο σύστημα νοσεί, και αποσπασματικές διορθώσεις δεν πρόκειται να το θεραπεύσουν. Θέλει ξήλωμα και ξαναχτίσιμο από την αρχή, με δημοσιονομικά κριτήρια, και ελεγκτικές διαδικασίες και δικλείδες που να επιτρέπουν στους έντιμους γιατρούς να ασκούν το λειτούργημά τους απρόσκοπτα, χωρίς παρεμβολές από επίορκους και στοχευμένες "αδυναμίες" που επιτρέπουν στην λεηλασία του Ελληνικού λαού και των ασφαλιστικών ταμείων του από πιράνχας.
Αρνούμαι να πιστέψω ότι η πλειοψηφία των γιατρών είναι διεφθαρμένοι. Όμως με την ανοχή τους σε πρακτικές που όλοι γνωρίζουν πως ασκούνται από επίορκους συναδέλφους τους, συμβάλλουν ενεργά στη συνέχιση αυτής της εξαθλίωσης του Έλληνα. Οι διοικήσεις επίσης φοβούνται για τους δικούς τους λόγους να εναντιωθούν σε αυτές τις πρακτικές. Οι ιατρικοί σύλλογοι επίσης παριστάνουν ότι λειτουργούν σε άλλο πλανήτη, και κανέναν δεν πείθουν καθώς δεν έχει ανακληθεί άδεια εξάσκησης του ιατρικού λειτουργήματος από κανέναν εδώ και δεκαετίες.
Το σκηνικό είναι ζοφερό στην δημόσια υγεία, και χρήζει επείγουσας παρέμβασης από τους θεσμικούς τοποτηρητές της νομιμότητας.
Ακολουθήστε τον Άγη Βερούτη στο twitter: @Agissilaos
agissilaos@gmail.com
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα