Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Αποχή, Λευκό, Άκυρο και ψήφος στα μικρά κόμματα: μύθοι και εκβιασμοί του πολιτικού μας συστήματος



Πολλά χρόνια τώρα κυκλοφορούν διάφορες φήμες που, ανακατεμένες με ψήγματα πραγματικότητας, συνθέτουν τους σύγχρονους πολιτικούς μας μύθους. Στον διαρκή μύθο που ήθελε το λευκό, για παράδειγμα, να «πηγαίνει στο πρώτο κόμμα» έχει προστεθεί προσφάτως και αυτός που θέλει το 51% των λευκών να ακυρώνει ουσιαστικά την εκλογή ή να στέλνει τους βουλευτές σπίτι τους.
Αυτόν τον τελευταίον δεν θα τον πούμε καν μύθο καθώς στερείται και τα όποια ψήγματα αλήθειας μπορεί να επικαλούνταν προς διαστρέβλωση: πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο από το Σύνταγμα ή τον εκλογικό νόμο, ούτε καν με «τραβηγμένη» ερμηνεία. Άλλωστε, ο εκλογικός νόμος, όπως θα αναλύσουμε στη συνέχεια, προνοεί ακριβώς για το πώς θα αποδυναμώσει την πολιτική διαμαρτυρία. Προφανώς πρόκειται για προπαγάνδα εκπορευόμενη από τα μεγάλα κόμματα που θέλουν να οδηγήσουν τις «ψήφους διαμαρτυρίας» εκτός εκλογικού μέτρου μέσω του λευκού. Αντίστοιχα, ορισμένα μικρά κόμματα εδώ και δύο δεκαετίες προωθούν την μυθοπλασία του «πρώτου κόμματος» ακριβώς επειδή γνωρίζουν ότι οι ψήφοι διαμαρτυρίας στο λευκό είναι χαμένες ψήφοι για τα ίδια.
Αλλά, ας αφήσουμε τις μεθοδεύσεις του καθενός και ας δούμε τι ισχύει στην πραγματικότητα.

Η Αποχή, το Λευκό και το Άκυρο ως επιλογές πολιτικής διαμαρτυρίας έχουν διαφορετική βάση για τον καθένα που τις επιλέγει και ως τέτοιες έχουν αναλυθεί ήδη πολλαπλώς[1].  Εδώ θα τις εξετάσουμε ως προς το αποτέλεσμα που φέρουν, στην πράξη δηλαδή, και γι’ αυτό θα τις θεωρήσουμε μια ενιαία θεματική καθώς προκαλούν το ίδιο αποτέλεσμα: και οι τρεις επιλογές βγαίνουν εκτός εκλογικού μέτρου. Για το άκυρο και την αποχή πολύ λογικά δεν υπολογίζονται στο τελικό αποτέλεσμα αφού αυτός είναι και ο σκοπός τους (δηλώνουν επιθυμία αποχής ή ακυρότητα του ψηφοδελτίου, σκοπούμενη ή μη), ενώ το λευκό το χαρακτήριζε πάντα μια ασάφεια, μέχρι πρόσφατα, μιας και η χρήση του ήταν συγκεχυμένη από το νόμο και τη νομολογία: ενώ η επίσημη χρήση του είναι να χρησιμεύσει ως αναπληρωματικό ψηφοδέλτιο (σε περίπτωση απουσίας ψηφοδελτίων ενός κόμματος, ο υποψήφιος γράφει την επιλογή του πάνω σε αυτό και, αφού σφραγιστεί από την εφορευτική επιτροπή, λογίζεται ως έγκυρη επιλογή), δίνεται στους ψηφοφόρους μαζί με όλα τα υπόλοιπα. Να επισημανθεί ότι, ως το 2006 και ο ίδιος ο νόμος ήταν ασαφής, αφού δεν θεωρούσε την λευκή ψήφο άκυρη, γεγονός που άφηνε περιθώρια για ερμηνείες. Μάλιστα, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο (ΑΕΔ) είχε κρίνει το 2005 με πλειοψηφία 6 προς 5 ότι η λευκή ψήφος διακρίνεται από την άκυρη και αποτελεί ενάσκηση του εκλογικού δικαιώματος, γι’ αυτό και θα πρέπει να λαμβάνεται υπ’ όψιν (απόφαση 12/2005). Βέβαια, και αυτή η απόφαση ερχόταν σε αντίθεση με προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις και, επιπρόσθετα, είχε σχολιαστεί αρνητικά ως προς την πολιτική της μεθόδευση: ενέκρινε την προσμέτρηση των λευκών ύστερα από ένσταση του Αχιλλέα Καραμανλή, θείου του πρώην πρωθυπουργού, και μόνο στη δική του περιφέρεια, δίνοντάς του έτσι την βουλευτική έδρα, ενώ στην υπόλοιπη χώρα τα λευκά δεν προσμετρούνταν!
Έτσι, το 2006 η κυβέρνηση, με υπουργό εσωτερικών τον Προκόπη Παυλόπουλο, αποφάσισε να διευθετήσει το θέμα ώστε να μην επαναληφθεί παρόμοιο φαινόμενο (όπως αναφέρει η ίδια η αιτιολογική έκθεση του νόμου) ψηφίζοντας τον νόμο 3434/2006, που προβλέπει ότι: «…κατά την κατανομή των εδρών, καθώς και για τον καθορισμό του εκλογικού μέτρου, τα λευκά ψηφοδέλτια δεν προσμετρώνται στα έγκυρα» (αρ. 1). Ορισμένοι πολίτες (μεταξύ αυτών και η υπογράφουσα το άρθρο αυτό) συνέχισαν ως και τις εκλογές του 2007 να διεκδικούν την αναγνώριση του λευκού, μέχρι που κατέστη σαφές ότι κανένα δικαστήριο δεν θα έθετε τις εγκυκλίους σε ερμηνεία υπέρ των πολιτών. Ενδεικτικό είναι ότι δεν αναγνωριζόταν καν το έννομο συμφέρον των πολιτών σε καθολική προσφυγή.
Έτσι, λοιπόν, είναι πλέον σαφές πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το λευκό, όπως και η αποχή και τα άκυρα, θεωρείται μη έγκυρη ψήφος και τίθενται εκτός εκλογικού μέτρου. Είναι επίσης σαφές ότι το λευκό δεν «πηγαίνει στο πρώτο κόμμα» αφού θεωρείται άκυρη ψήφος.
Λευκό, άκυρο και αποχή εκτός εκλογικού μέτρου.
Το λευκό, λοιπόν, η αποχή και το άκυρο δεν προσμετρώνται στο εκλογικό μέτρο. Τι σημαίνει αυτό; Το ποσοστό των κομμάτων υπολογίζεται με βάση το εκλογικό μέτρο, δηλαδή τον αριθμό των ψηφισάντων των οποίων η ψήφος λογίζεται ως έγκυρη. Στην πράξη, δηλαδή, αν από το σύνολο των 10 (περίπου) εκατομμυρίων ψηφοφόρων τα 3 εκ. επιλέξουν την αποχή, το λευκό ή το άκυρο, τότε το εκλογικό μέτρο θα γίνει 7 εκ. από τα 10 εκ. που είναι αρχικά. Μειούμενο το εκλογικό μέτρο, λοιπόν, αλλάζει και το τελικό ποσοστό των κομμάτων αφού με βάση αυτό υπολογίζεται ο αριθμός.
Είναι προφανές ότι οι επιλογές αυτές δεν «πηγαίνουν» στο πρώτο κόμμα, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Αυτό που ισχύει είναι ότι ενισχύεται το ποσοστό όλων των κομμάτων, αναλογικά με τη δύναμή τους, είτε μικρά είτε μεγάλα. Ένα κόμμα Α, για παράδειγμα, που θα το ψηφίσουν 3 εκ πολίτες και ένα Β με 250.000 ψήφους, θα έχουν ποσοστό 30% και 2,5% αντίστοιχα στην περίπτωση όπου όλοι οι πολίτες ψηφίσουν, ενώ αν έχουμε 3 εκ. ψηφοφόρων σε αποχή-λευκό-άκυρο, τότε τα ποσοστά των κομμάτων θα διαμορφωθούν στο 42,8% και 3,5 αντίστοιχα γιατί θα μειωθεί το εκλογικό μέτρο υπολογισμού κατά 3 εκ. Προφανώς, και το πρώτο κόμμα ενισχύεται λόγω του ότι πλησιάζει στα ποσοστά της αυτοδυναμίας έτσι, αλλά και το μικρό ενισχύεται επειδή θα ανεβάσει τα ποσοστά του. Βέβαια, επειδή ωφελούνται αναλογικά της δύναμής τους, τα μεγαλύτερα κόμματα ενισχύονται περισσότερο. Συνεπώς, αν κάποιος θέλει να «τιμωρήσει» τα μεγάλα κόμματα, τα λευκά-αποχή-άκυρα φέρνουν το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα!
Μικρά κόμματα και εκβιαστικά διλήμματα
Στη βάση των παραπάνω στοιχείων έχουν δημιουργηθεί διάφορα εκβιαστικά διλήμματα. Είναι γνωστή σε όλους μας η προτροπή πολλών να ψηφίσουμε μικρά κόμματα, ωσάν το μέγεθος ξαφνικά να αποτελεί πολιτικό κριτήριο – και μάλιστα υπέρ του μικρού! Ας το αντιπαρέλθουμε αυτό χάριν του πλαισίου της κουβέντας, που είναι η διαμαρτυρία έναντι των κομμάτων εξουσίας.

Είδαμε λοιπόν ότι για να είναι αυτή η διαμαρτυρία αποτελεσματική οφείλει να λαμβάνει υπόψιν την πραγματικότητα, δηλαδή τον εκλογικό νόμο! Με αυτή την πραγματικότητα, όμως, η ψήφος στα μικρά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή ενισχύει πράγματι το πρώτο κόμμα καθώς ο νόμος του δίνει 50 επιπλέον έδρες που τις έχει υφαρπάξει από τα κόμματα που δεν έπιασαν το 3%. Μάλιστα, οι ψήφοι σε μικρά κόμματα που δεν μπαίνουν στη Βουλή ενισχύουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό τα μεγάλα κόμματα απ’ ότι η αποχή ή το λευκό, ενώ όσο περισσότερες ψήφοι δοθούν σε μικρά κόμματα που τελικά δεν μπουν στη Βουλή τόσο μικρότερο είναι το ποσοστό που χρειάζεται στο πρώτο κόμμα για να κάνει αυτοδυναμία!
Αν δηλαδή κανείς επιλέξει το κόμμα που θα ψηφίσει στη απόλυτη βάση της αποτελεσματικότητας, όπως αυτή οριοθετείται από την πολιτική εξουσία του δικομματισμού, τότε… και τα εγγόνια των εγγονιών του θα κυβερνώνται από τους απογόνους των σημερινών πολιτικών τζακιών! Με άλλα λόγια, οι επιλογές που έχει κανείς αν ακολουθήσει μέχρι τέλους τη λογική της αποτελεσματικότητας οριοθετούνται τόσο από τις προηγούμενες εκλογές (ποια κόμματα μπήκαν στη Βουλή) αλλά και από τις δημοσκοπήσεις. Εύκολα αντιλαμβανόμαστε καθοδηγητικό ρόλο των δημοσκοπήσεων. Μετά από όλα αυτά, μπορούμε να λέμε ότι ασκήσαμε την λαϊκή μας κυριαρχία ελεύθερα και δημοκρατικά;
Ψήφο, ή μη, κατά συνείδηση.
Καταλαβαίνει κανείς ότι, ακολουθώντας τους κανόνες του παιχνιδιού που επιβάλλουν οι κυρίαρχοί του, απλά εγκλωβιζόμαστε σε λογικές πόλωσης και αντιπαράθεσης που δεν ωφελούν το δημοκρατικό φρόνημα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που κατηγορούσαν όσους ψηφίζουν λευκό ως «ψηφοφόρους της ΝΔ» και παρότρυναν ανενδοίαστα το 2007 για ψήφο σε μικρά κόμματα.
Δεν τους ξανακούσαμε να μιλάνε όταν το… μικρό κόμμα των ακροδεξιών του ΛΑ.Ο.Σ. μπήκε στη Βουλή! Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Φυσικά και η αποτελεσματικότητα, οι κινήσεις τακτικής, είναι επιθυμητές, όμως σε όλα υπάρχει ένα όριο. Και το όριο αυτό είναι η συνείδηση του καθενός μας. Διαφορετικά, δεν πρόκειται το πολιτικό σκηνικό να αλλάξει ποτέ. Ίσως να είναι προτιμότερο να σταματήσουμε την αντιπαράθεση μεταξύ μας για το ποιος φταίει από όσους δεν ψηφίζουν δικομματισμό για την υποστήριξή του (!), και να θέσουμε έναν ρεαλιστικό στόχο: απλή αναλογική. Σεβασμό στη βούληση του λαού.
Να ψηφίσουμε κατά συνείδηση. Να ξέρουμε όμως τι ψηφίζουμε, και να είναι σαφές ότι τα λευκά-άκυρα-αποχή δεν συνιστούν πολιτική διαμαρτυρία με κόστος στο πολιτικό σύστημα. Εάν όμως επιλέγονται συνειδησιακά, τότε καλώς…
Το ζήτημα παραμένει: τι κάνουμε εμείς οι πολίτες πέραν των εκλογών. Διότι ξέρουμε ότι οι εκλογές δεν θα αλλάξουν το πολιτικό σκηνικό αν οι πολίτες δεν πιέσουμε δυναμικά προς αυτή την κατεύθυνση. Μέριμνά μας, λοιπόν, πρέπει να είναι η πολιτική εγρήγορση και συμμετοχή, σε όλα τα επίπεδα, καθημερινά. Μόνο τότε οι εκλογές μπορεί να είναι ένα πρόσθετο στοιχείο ουσιαστικής δυναμικής.
Στο μεταξύ, σας καλώ όλους να διαφυλάξετε το έγκυρο αποτέλεσμα των εκλογών αυτών με τη συμμετοχή σας ως εκλογικοί αντιπρόσωποι όποιου κόμματος συμπαθείτε περισσότερο, καθώς οι εκλογές οργανώνονται από την παρούσα κυβέρνηση, που μας έχει δείξει με σαφήνεια την απαξίωσή της για την δημοκρατική νομιμότητα. Και μόνη η δήλωση του κ. Παπαδήμου ότι οι εργασίες της κυβέρνησής (sic) του θα συνεχιστούν κανονικά μέσα στην προεκλογική περίοδο μας λέει πολλά.
πολιτική επιστήμονας – συγγραφέας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα