Τα τρία «θανάσιμα αμαρτήματα» του Τσίπρα – Γιατί έφτασε στην πολιτική αυτοκτονία

Η μεγάλη διαφορά που καταγράφηκε στα αποτελέσματα των ευρωεκλογών είναι αντικείμενο συζήτησης εκτός από τα κομματικά επιτελεία, σε πολιτικούς αναλυτές και επικοινωνιολόγους.
Οι λόγοι της εκλογικής συντριβής του Αλέξη Τσίπρα μπήκαν στο μικροσκόπιο. Από τα πολλά λάθη που έγιναν, τρία είναι τα πιο σημαντικά που οδήγησαν στην δραματική αύξηση της διαφοράς υπέρ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Συνοπτικά, η υποτίμηση του αντιπάλου, η αλαζονεία και τα διχαστικά διλήμματα αποτέλεσαν τα τρία θανάσιμα αμαρτήματα που στοίχισαν την μεγάλη εκλογική ήττα.
Υποτίμησε τον αντίπαλο
Ο Αλέξης Τσίπρας στήριξε την προεκλογική του εκστρατεία σε έναν λανθασμένο υπολογισμό ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν ένας εύκολος αντίπαλος. Ολο το προηγούμενο διάστημα τον προκαλούσε για αναμέτρηση και χαιρόταν να τον έχει απέναντί του στη Βουλή εκτιμώντας πάντοτε ότι κέρδιζε κατά κράτος τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα μάτια της κοινής γνώμης. Όμως, οι επιθέσεις εναντίον του αντιπάλου του εστιάζονταν μόνο σε ατάκες και προσωπικές επιθέσεις ενώ αντίθετα ο Κ. Μητσοτάκης ακολουθούσε πιστά την τακτική του να κρατά χαμηλά τους τόνους και να παραθέτει μία πολιτική εμφάνιση ουσίας στη Βουλή. Αυτό, λένε οι αναλυτές καλλιέργησε μία κακή εικόνα για τον πρωθυπουργό και ξύπνησε αντανακλαστικά σε ένα ιδιαίτερο
ακροατήριο που μπορεί να απείχε από εκλογικές αναμετρήσεις λόγω της ποιότητας του πολιτικού διαλόγου. Με τον τρόπο αυτό ο Αλ. Τσίπρας προσκάλεσε στην κάλπη κοινά που δεν συμμετείχαν τα τελευταία χρόνια σε εκλογιακές διαδικασίες και τα οποία ασχέτως της συμπάθειας ή μη στη ΝΔ , εκτίμησαν τον πολιτικό πολιτισμό και τις ουσιώδεις εμφανίσεις Μητσοτάκη στη Βουλή.
Αλαζονεία της εξουσίας
Ο πρωθυπουργός αλλά και τα περισσότερα από τα κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης κινήθηκαν με υπερβολικές δόσεις αλαζονείας απέναντι στους πολιτικούς τους αντιπάλους. Η χλεύη, οι υπαινιγμοί ακόμα και για τις νοητικές ικανότητες, πολλές φορές των αντιπάλων τους και ιδιαίτερα του Κ. Μητσοτάκη, ήταν στο καθημερινό μενού. Η εντολή να ξεπεραστούν τα όρια με συμπεριφορές Πολάκη , έγινε εμφανής στην ελληνική κοινωνία και το μέγαρο Μαξίμου πίστευε ότι όχι μόνο ήταν ανεκτές οι συμπεριφορές αυτές, αλλά επικροτούνταν κιόλας. Η στρατηγική ότι όλα όσα κάνει ο Αλ. Τσίπρας είναι σωστά, δίκαια και προ πάντων «αριστερά» έρχονταν σε πλήρη αντιδιαστολή με το λαικό αίσθημα και αυτό δεν το κατάλαβε ποτέ ο πρωθυπουργός. Ακόμα και όταν κάποιο στέλεχος ξεπερνούσε τα όρια, όπως συνέβη από τον Π. Πολάκη με τον Κυμπουρόπουλο, στο Μαξίμου πίστευαν ότι είχαν τον λαό με το μέρος τους.
Παράλληλα, οι αποκαλύψεις για την υπόθεση Πετσίτη, οι διακοπές του πρωθυπουργού στο κότερο της Παναγοπούλου προκάλεσαν οργή. Η οποία, έγινε μεγαλύτερη όταν ο Αλ. Τσίπρας κατήγγειλε με θυμό την «ελίτ και την ολιγαρχία» στις προεκλογικές του ομιλίες ενώ έπαιζαν παντού οι εικόνες να βρίσκεται στην θαλαμηγό της «ελίτ» καπνίζοντας ακριβά πούρα. Γενικά, η άποψη «είμαι αριστερός και ότι κάνω είναι σωστό» κοντραρίστηκε με τη σοφή λαική ρήση « πολύ λάδι κι από τηγανίτα τίποτα».
Διχαστικά δίλημματα
Οι πολιτικοί αναλυτές , δημοσκόποι και επικοινωνιολόγοι έβλεπαν ότι τα διλήμματα «με τους πολλούς ή με τους λίγους» δεν είχαν πια θέση στην ελληνική κοινωνία. Το δίλημμα έπιασε όταν κυριαρχούσε το «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» αλλά αυτά οι Έλληνες τα είχαν πια χωνέψει με ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ. Και τούτο διότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η τελευταία ελπίδα για όσους πίστευαν ότι μπορεί να υπάρξει αντιμνημονιακή αντίσταση. Μετά τα γεγονότα του Ιουλίου του 2015 όμως δεν υπήρξαν πια τέτοια διλήμματα. Και σε αυτή την περίπτωση, ο Αλ. Τσίπρας σήκωσε από τον καναπέ ψηφοφόρους που επέλεγαν αποχή . Ακόμα χειρότερα, ώθησε στην αποχή δικούς τους ψηφοφόρους που «δεν πήγαινε το χέρι τους» να ψηφίσουν Μητσοτάκη. Συνδυασμός που πέρασε απαρατήρητος από τα ραντάρ του Μαξίμου.
Αντίθετα, ο Μητσοτάκης με προσωπική του απόφαση επέμεινε ενάντια στον διχαστικό λόγο. Εκείνος πρότασσε μονίμως στις ομιλίες του το ενωτικό πρόσημο φτάνοντας σε σημείο στην προεκλογική του εκστρατεία να απευθύνει κάλεσμα και στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμώντας ότι η ελληνική κοινωνία μετά από 10 χρόνια μνημόνια και διχασμούς ( παλιό – νέο, μνημόνιο – αντιμνημόνιο, πατριώτες και γερμανοτσολιάδες) είχε απορρίψει τέτοια διλήμματα.
Όλα τα παραπάνω δημιούργησαν ένα κοκτέιλ θυμού, οργής και αγανάκτησης απέναντι στην κυβέρνηση Τσίπρα. Αν σε αυτά προσθέσει κανείς την ανοχή στην ανομία, την επιχείρηση «να κλείσουμε φυλακή πέντε έξι» με το φιάσκο της Νοβάρτις και τον εκβιασμό των τελευταίων ημερών «η ψηφίζετε τις παροχές ή χάνετε τα λεφτά» τότε προκύπτουν καθαρά οι 9,5 μονάδες του εκλογικού αποτελέσματος.  dikaiologitika