Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Η ισοπεδωτική πολιτική που ακολουθεί ο υπ. Παιδείας Ν. Φίλης, όσο και αν κανείς μπορεί να θεωρήσει ότι αποτελεί προϊόν ανικανότητας, εν τούτοις υποκρύπτει πολύ μεγάλους κινδύνους. Σε βαθμό που να προβληματίζει για το αν πρόκειται για το γέννημα μίας ακραίας ιδεοληψίας που μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφικά αποτελέσματα.
Στην αρχή επί ΣΥΡΙΖΑ είχαμε την επίθεση κατά της "αριστείας". Και όχι από κάποιον τυχαίο. Από τον κ. Μπαλτά, τον παλιό καθηγητή (στο μεταπτυχιακό) του πρωθυπουργού. Τα όσα συνέβησαν τότε είναι γνωστά. Ωστόσο η αναδίπλωση που υπήρξε υπό την κατακραυγή δεν οδήγησε και σε αλλαγή φιλοσοφίας. Ήταν απλώς μία αναδίπλωση. Ο κ. Μπαλτάς τοποθετήθηκε από τη δεύτερη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε άλλο πόστο, εξίσου κρίσιμο και τρωτό σε ιδεοληψίες. Στον Πολιτισμό. Ήμαρτον...
Και στη θέση του έχουμε βέβαια τον κ. Φίλη. Άξιο συνεχιστή της θεωρίας και μάλιστα με πολύ πιο
επιθετικό και άκομψο τρόπο. Ο κ. Φίλης είναι προφανώς φανατικός της ιδέας της ισονομίας, ωστόσο στο μυαλό του αυτή έχει ριζώσει με έναν ιδιαίτερα επικίνδυνο τρόπο. Με την εξίσωση δια της ισοπέδωσης. Σοβιετικού τύπου μοντέλο, που θέλει την κοινωνία ισοπεδωμένη. Όλοι ένα με το χώμα για να μην ξεχωρίζει κανείς, με το άλλοθι της ισότητας. Γι' αυτό άλλωστε έχει και προσωπικές εμμονές με την ιδιωτική παιδεία που θέλει να συνθλίψει, χωρίς βέβαια να βελτιώνει ούτε... εκατοστό τις συνθήκες στη δοκιμαζόμενη δημόσια παιδεία.
Οι ισοπεδωμένοι λοιπόν, προσφέρουν στους κυβερνώντες και ένα πλεονέκτημα. Αδρανοποιούνται, γίνονται απαθείς, καταθλιπτικοί και μοιρολατρικοί. Ο ένας δρόμος είναι δια της οικονομικής ανέχειας. Ο καθένας φορτώνεται το προσωπικό του... μνημόνιο, αγωνιά να τα βγάλει πέρα στενάζοντας από την υπερφορολόγηση και την έλλειψη οράματος. Πού καιρός ή σκέψη για αντίδραση... Και η χώρα διαρκώς διολισθαίνει. 
Ο άλλος όμως δρόμος είναι ακόμη πιο επικίνδυνος. Γιατί χρησιμοποιεί την Παιδεία.  Όσο περισσότερο ξεριζωθεί από τη νεολαία το κίνητρο να ξεχωρίσεις, να δημιουργήσεις, να ανέβεις, τόσο καλύτερα για την κυβέρνηση και τον κ. Φίλη. Εχθρός η αριστεία. Οι... "κουμπούρες" άλλωστε δεν είναι επικίνδυνοι. Δεν θα εξελίξουν το πνεύμα. Δεν θα αποτελέσουν εστίες αντίστασης και ανατροπής. Δεν θα αντισταθούν για έναν νέο διαφωτισμό σε μια ρημαγμένη ελληνική κουλτούρα, όπου επικρατεί ο λαϊκισμός. 
Και πώς θα καταπολεμηθεί η αριστεία; Όχι απλώς καταργώντας την, αλλά αντίθετα διευρύνοντας στο έπακρο τις δυνατότητες που παρέχει. Έτσι ώστε να αυτοακυρωθεί. Μέχρι τώρα για να υπάρξει υποτροφία θα έπρεπε ο μαθητής να είναι άριστος. Οι υποψήφιοι για προπτυχιακές υποτροφίες στο Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών θα έπρεπε να συγκεντρώνουν βαθμό 9 τουλάχιστον. Τώρα οι υποτροφίες θα δίνονται και με... λίαν καλώς. Με 6,5. Εκεί πάει το όριο ο κ. Φίλης. Και γιατί όχι, όλοι;
Και θα αναρωτηθεί κανείς. Υπάρχουν τόσα κονδύλια να καλύψουν όλους εκείνους που θα πιάνουν το όριο; Προφανώς όχι. Αντίθετα, μάλλον μειούμενες βαίνουν οι δυνατότητες. Εκτός και αν πιστεύει ότι θα τα βρει από την μείωση του ποσού για πανεπιστημιακά συγγράμματα. Μήπως λοιπόν πίσω από το άλλοθι της διεύρυνσης της ευχέρειας σε περισσότερους υπάρχει κάτι άλλο; Ο κ. Φίλης βέβαια απάντησε σε όσους υποστηρίζουν ότι "κάποιο λάκκο έχει η φάβα". Δήλωσε ότι "αν δεν το κάναμε, θα κατηγορούμαστε ότι τασσόμαστε εναντίον της αριστείας"... Προφανώς είτε δεν καταλαβαίνει, είτε παριστάνει ότι δεν καταλαβαίνει τι εστί "αριστεία". 
Ουδείς προφανώς είναι κατά του να υπάρχει μέριμνα από το κράτος για φοιτητές. Και ειδικά προγράμματα και επιδόματα. Από αυτό όμως ως το ξήλωμα της "αριστείας", υπάρχει απόσταση... Βεβαίως ο κ. Φίλης έτσι κι αλλιώς απέχει μίλια από το να θεωρηθεί άριστος... 
dimitris.papakonstantinou@capital.gr