Από τις κρεμάλες στο Σύνταγμα, στον προπηλακισμό στον δρόμο, μέχρι τις τρομοκρατικές επιθέσεις όπως αυτές στο Καπιτώλιο και στη Βουλή με νεκρούς η απόσταση είναι μικρή

Κ

ΑΡΘΡΟ ΣΤΑ ΝΕΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΊΝΟΥ

«Σε όσους από εμάς έλαχε ο κλήρος να έχουμε θέσεις ευθύνης τα πρώτα χρόνια της ελληνικής κρίσης, τη διετία 2010- 11 οι σκηνές στο Καπιτώλιο ξύπνησαν δυσάρεστες μνήμες. Θυμηθήκαμε τις δραματικές σκηνές στην πλατεία Συντάγματος κατά την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου του 2010, με την ωμή δολοφονία 3 ανθρώπων στην Marfin μερικές δεκάδες μέτρα από τη Βουλή. Τις επανειλημμένες βίαιες διαδηλώσεις το 2011 τις μούντζες, τα συνθήματα “να καεί, να καεί, το μπουρδέλο η Βουλή”, την παραλίγο εισβολή στο κτήριο από τους αγανακτισμένους εκείνο το καλοκαίρι, την εισβολή που αποσοβήθηκε την τελευταία στιγμή.

Πολλοί δυσανασχετούν με τη σύγκριση. Δεν είναι ίδιοι οι αγανακτισμένοι με τους τρελούς του Τραμπ λένε. Πράγματι, όμως τα κοινά γνωρίσματα είναι πιο σημαντικά από τις διαφορές σε πρόσωπα η στη συγκυρία.

Πρώτο είναι η απόλυτη απαξίωση των θεσμών και των λειτουργιών της Δημοκρατίας. Ο λαός πάνω από τις πολύπλοκεςς αλλά απολύτως αναγκαίες λειτουργίες της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας…Δεύτερο κοινό χαρακτηριστικό: η βάση πάνω στην οποία χτίζεται αυτή η απαξίωση- το ψέμα και η άρνηση της πραγματικότητας. Αρνηση για τα πραγματικά στοιχεία που εξηγούν γιατί πράγματι έχασε τις εκλογές ο Τραμπ ή γιατί στην Ελλάδα η τραγική οικονομική κατάσταση επέβαλε κάποιες αποφάσεις…Οι κατασκευασμένοι εχθροί: εκεί όσοι προτιμούν την Κίνα αντί να βάζουν America first, εδώ οι “ευρωλιγούρηδες” που βάζουν την ΕΕ πάνω από την Ελλάδα….

Και βέβαια κοινή είναι η βία. Η λεκτική κατ αρχάς βασισμένη σε μια μανιχαϊστική λογική, οι εχθροί του λαού οι προδότες απέναντι στους πατριώτες. Βία που διαιρεί την κοινωνία. Βία που εύκολα ξεφεύγει από τα λόγια στις πράξεις. Από τις κρεμάλες στο Σύνταγμα, στον προπηλακισμό στον δρόμο, μέχρι τις τρομοκρατικές επιθέσεις όπως αυτές στο Καπιτώλιο και στη Βουλή με νεκρούς η απόσταση είναι μικρή».