Πριν από σχεδόν 2 μήνες, στις 2 του Φεβρουαρίου του 2023, σε μεγάλες εφημερίδες του κόσμου δημοσιεύτηκε η είδηση: «Πέθανε ο Σόλομον Πέρελ σε ηλικία 97 χρονών – Ο άνθρωπος που ξεγέλασε τους Ναζί και επιβίωσε στα σκοτεινά χρόνια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου».
Η Washington Post μάλιστα δημοσίευσε για τον Σόλομον Πέρελ εκτενές αφιέρωμα, αφού ο Εβραίος, που έζησε μυθιστορηματική ζωή, είχε παραχωρήσει συνέντευξη στην αμερικανική εφημερίδα το 1992.
Έχουν γυριστεί ταινίες με ευφάνταστα σενάρια, έχουν γραφτεί και ακουστεί ιστορίες που στο τέλος μένεις άφωνος για κάμποσα λεπτά μέχρι να βρεις τη δύναμη να ψελλίσεις: «απίστευτο!». Το Ολοκαύτωμα και οι τραγικοί πρωταγωνιστές του στοιχειώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη στη Γη και θα την στοιχειώνουν μέχρι να αφήσει την τελευταία πνοή του και ο τελευταίος άνθρωπος.
Διαβάζεις όμως και ιστορίες απίθανες και εκπλήσσεσαι με την πλοκή τους, με την δύναμη των πρωταγωνιστών τους για ζωή, με τις συγκλονιστικές λεπτομέρειες τους, που συνθέτουν ένα υπερβολικό μυθιστόρημα, που όμως είναι πέρα για πέρα αληθινό! Αυτή ήταν η ζωή του Σόλομον Πέρελ, που «έφυγε» πλήρης ημερών στην πόλη Givatayim, κοντά στο Τελ Αβίβ· ήταν 97 χρονών. Ο Σόλομον Πέρελ, ήταν Γερμανοεβραίος που ξεγέλασε τους Ναζί υποδυόμενος τον φανατικό οπαδό τους, μέλος της Χιτλερικής Νεολαίας.
Επί δεκαετίες, ο Πέρελ έζησε μια ήσυχη ζωή στο σπίτι του, στο Ισραήλ, φτιάχνοντας φερμουάρ και απολάμβανε την οικογενειακή γαλήνη. Μόνο μετά τη συνταξιοδότησή του και αφού μια εγχείρηση μπάι πας τον υποχρέωσε να περνάει ώρες καθισμένος στο παγκάκι ενός πάρκου και να γυρίζει το νου του στο παρελθόν, άρχισε να ιστορεί την περιπετειώδη ζωή του - μια ζωή που ακόμη και στα σκοτεινά βάθη του Ολοκαυτώματος ξεχωρίζει σαν αχτίδα της ανθρώπινης θέλησης.
Ο Πέρελ διηγήθηκε ένα προς ένα τα γεγονότα της ζωής του, καταγράφοντας τα απομνημονεύματα του, που πρωτοδημοσιεύτηκαν στα γαλλικά το 1990 και μεταφράστηκαν στα αγγλικά επτά χρόνια αργότερα. Το βιβλίο ήταν η έμπνευση για το σενάριο της ταινίας της σκηνοθέτιδας Agnieszka Holland «Europa Europa».
Κυνηγημένος παντού από τους Γερμανούς
Ο Πέρελ γεννήθηκε το 1925 από εβραϊκή οικογένεια στο Μπράουνσβαικ της Γερμανίας, λίγα χρόνια πριν έρθουν στην εξουσία οι Ναζί. Όταν οι φανατικοί του Αδόλφου Χίτλερ κράτησαν στα αιματοβαμμένα χέρια τους τα ηνία της εξουσίας, απαγορεύτηκε στους Γερμανούς να αγοράζουν από το κατάστημα υποδημάτων του πατέρα του Σόλομον και η συναγωγή της οικογένειας δέχθηκε επίθεση.
Ο πατέρας του κατάλαβε γρήγορα τις προθέσεις των αντιεβραίων οπαδών του ναζισμού και πήρε την οικογένειά του και κατέφυγαν στο Λοτζ της Πολωνίας. Οι Ναζί όμως τους… ακολούθησαν και στην Πολωνία· ο Σόλομον και οι γονείς του μπήκαν σε γκέτο με πάνω από 160.000 Εβραίους.
«Εσείς πρέπει να ζήσετε – προέτρεψαν οι γονείς τα παιδιά τους - αφήστε μας εμάς» τους είπαν και ο Σόλομον με τον αδερφό του Ισαάκ, αποχαιρέτησαν μάνα, πατέρα κι αδελφή και τράβηξαν ανατολικά. Φθάνοντας στα εδάφη της Σοβιετικής Ένωσης, ο Σόλομον και ο Ισαάκ βρήκαν καταφύγιο στη σημερινή Λευκορωσία. Τα δυο αδέρφια έζησαν σε ορφανοτροφείο στην πόλη Γκρόντνο. Ένα πρωί ο μεγάλος αδελφός του Σόλομον, ο Ισαάκ, έφυγε. Οι ορδές των Ούννων του Χίτλερ κάποτε – πολύ σύντομα – έφτασαν κι εκεί. Όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν το 1941, στη Λευκορωσία, ο Σόλομον, 17 χρονών τότε, βρέθηκε παγιδευμένος - αιχμάλωτος από τον γερμανικό στρατό στο Μινσκ· τρομάζοντας στην ιδέα ότι θα ανακαλύψουν την ταυτότητά του οι Γερμανοί, έσκαψε έναν λάκκο και έθαψε τα χαρτιά που αποδείκνυαν την εβραϊκή καταγωγή του.
Περιμένοντας ένα απόγευμα τη σειρά του για έλεγχο της ταυτότητάς του, ο Σόλομον, είδε έναν γερμανό αξιωματικό της Βέρμαχτ να του χαμογελάει. Τον πλησίασε και του εκμυστηρεύτηκε σε άψογα γερμανικά – αφού ήταν η μητρική γλώσσα του – ότι είχε χάσει τα χαρτιά του και τους γονείς του και αδίκως βρισκόταν στην σειρά για να ελεγχθεί. Ο Γερμανός τον συμπάθησε και τον έβαλε στο στρατιωτικό όχημα και έφυγαν.
Ήμουν διχασμένη προσωπικότητα, ομολογεί....
Η φωνή της μάνας ακουγόταν πιο καθαρά
«Είμαι Γερμανός», έλεγε ακούγοντας μέσα του τη φωνή της μητέρας του που τον προέτρεπε: «να ζήσεις». Η άλλη φωνή, εκείνη του πατέρα του που τον συμβούλεψε: «πάντα είσαι Εβραίος», εκείνες τις δύσκολες μέρες είχε σωπάσει…
Ο Πέρελ άλλαξε όνομα. Τώρα πια τον έλεγαν Γιόσεφ Περτζέλ. Οι Γερμανοί τον αγαπούσαν σαν παιδί τους· έκανε και χρέη διερμηνέα και μάλιστα ήταν ένας από εκείνους που βοήθησε στην ανάκριση του γιου του Στάλιν Γιάκοβ Τζουγκασβίλι.
«Ήμουν διχασμένη προσωπικότητα, θα ομολογήσει αργότερα σε συνέντευξή του, τα πρωινά ήμουν γερμανός κι όταν έπεφτε η νύχτα έκλεινα τα μάτια και γινόμουν ο Εβραίος που τον κυνηγούν οι τύψεις. δεν θα μπορούσα να επιβιώσω διαφορετικά. Αν το μάθαιναν οι Γερμανοί θα με κατασπάραζαν».
Ο Πέρελ με κόπο και αγωνία προσπαθούσε να κρύψει το τελευταίο στοιχείο που θα αποδείκνυε την εβραϊκή καταγωγή του: την περιτομή. Προσπαθούσε να κάνει ντους τα βράδια για να μη τον δουν γυμνό.
Ο Σόλομον, επινόησε διάφορες δικαιολογίες για να αποφεύγει τις ιατρικές εξετάσεις που θα αποκάλυπταν την πραγματική του ταυτότητα. Κάποια βραδιά, ένας στρατιωτικός γιατρός προσέγγισε το νεαρό Σόλομον σεξουαλικά: τον παρακολούθησε και όταν μπήκε στο ντους προσπάθησε να τον βιάσει. Ο γιατρός κατάλαβε ότι είχε να κάνει με Εβραίο, όμως δεν μίλησε ποτέ γιατί αν το έκανε θα αποκάλυπτε ότι ήταν ομοφυλόφιλος και θα είχε την ίδια και χειρότερη ίσως τύχη από τους Εβραίους.
«Γνώριζα το μυστικό του και αυτός το δικό μου και μέχρι να σκοτωθεί με φρόντιζε σαν παιδί του» είπε αργότερα ο Σόλομον Πέρελ.
Με αυτούς που κατακτούσαν τον κόσμο!
Ο έφηβος Εβραίος είχε γίνει φίλος με τους περισσότερους Ναζί που συναναστρεφόταν· προσπάθησε να δείχνει αφοσιωμένος και πιστός στα ιδανικά του κόμματος· φόρεσε τη στολή με τη σβάστικα και τον ναζιστικό αετό στο στήθος Και ετοιμάστηκε να πολεμήσει στο μέτωπο.
«Ήμουν ένας από τη νεολαία του Χίτλερ. Ένιωθα κομμάτι εκείνης της δύναμης που κατακτούσε τον κόσμο. Τρομάζαμε τη μετάλλαξή μου αλλά και χαιρόμουν που είχα παραμείνει ζωντανός».
Ο Πέρελ, δεν μπορούσε να αποτινάξει μέσα του την εβραϊκή καταγωγή του. τον Δεκέμβρη του 1943, στη διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων πήρε άδεια, ανέβηκε σε ένα τρένο και επέστρεψε στο Λοτζ. Επί 12 μέρες, ντυμένος με την μαύρη χειμερινή στολή της χιτλερικής νεολαίας αναζητούσε, με το μάτι του άγριο από την αγωνία και το πάθος, τους γονείς του στο εβραϊκό γκέτο. Έψαχνε πίσω από τα νοτισμένα τζάμια ενός τραμ, να βρει κάποιο γνώριμο πρόσωπο· περπατούσε στους δρόμους της πόλης, έβλεπε γύρω του καρότσια στοιβαγμένα με πτώματα· ο θάνατος ήταν παντού, οι γονείς του κι η αδελφή του όμως πουθενά. Κανέναν δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά. τα αδέρφια του ο Ισαάκ και ο Δαβίδ είχαν επιζήσει.
Ο Σόλομον εγκατέλειψε το Λοτζ και και επέστρεψε στους... δικούς του, τους Γερμανούς πια. Ο Σόλομον ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στη μονάδα του και πολλά χρόνια μετά, όταν ήδη κατοικούσε στο Ισραήλ προσκλήθηκε στο reunion της 12ης Μεραρχίας των πάντσερ!
Ο διοικητής της μονάδας του τότε, ήθελε να τον υιοθετήσει, αλλά η επιθυμία του δεν πραγματοποιήθηκε. Εκείνη την εποχή, ο Σόλομον συνδέθηκε με μια κοπέλα, την Λένι Λατσχ – φανατικό μέλος της ναζιστικής νεολαίας. Ο Πέρελ αγαπούσε τη Λένι, αλλά δεν τόλμησε να της πει ότι ήταν Εβραίος, φοβούμενος μήπως τον καταδώσει στις Αρχές.
Προς το τέλος του πολέμου, ο Πέρελ επιστρατεύτηκε από τη Βέρμαχτ και του ανατέθηκε η φύλαξη μιας γέφυρας. Τη νύχτα της 20ης Απριλίου του 1945, την παραμονή των 20ών γενεθλίων του, ο Πέρελ συνελήφθη από τους Αμερικανούς, αλλά επειδή ήταν χαμηλόβαθμος και νεαρός αφέθηκε την επομένη ημέρα κιόλας ελεύθερος.
«Είμαι Γερμανός», έλεγε ακούγοντας μέσα του τη φωνή της μητέρας του που τον προέτρεπε: «να ζήσεις». Η άλλη φωνή, εκείνη του πατέρα του που τον συμβούλεψε: «πάντα είσαι Εβραίος», εκείνες τις δύσκολες μέρες είχε σωπάσει…
Ο Πέρελ άλλαξε όνομα. Τώρα πια τον έλεγαν Γιόσεφ Περτζέλ. Οι Γερμανοί τον αγαπούσαν σαν παιδί τους· έκανε και χρέη διερμηνέα και μάλιστα ήταν ένας από εκείνους που βοήθησε στην ανάκριση του γιου του Στάλιν Γιάκοβ Τζουγκασβίλι.
«Ήμουν διχασμένη προσωπικότητα, θα ομολογήσει αργότερα σε συνέντευξή του, τα πρωινά ήμουν γερμανός κι όταν έπεφτε η νύχτα έκλεινα τα μάτια και γινόμουν ο Εβραίος που τον κυνηγούν οι τύψεις. δεν θα μπορούσα να επιβιώσω διαφορετικά. Αν το μάθαιναν οι Γερμανοί θα με κατασπάραζαν».
Ο Πέρελ με κόπο και αγωνία προσπαθούσε να κρύψει το τελευταίο στοιχείο που θα αποδείκνυε την εβραϊκή καταγωγή του: την περιτομή. Προσπαθούσε να κάνει ντους τα βράδια για να μη τον δουν γυμνό.
Ο Σόλομον, επινόησε διάφορες δικαιολογίες για να αποφεύγει τις ιατρικές εξετάσεις που θα αποκάλυπταν την πραγματική του ταυτότητα. Κάποια βραδιά, ένας στρατιωτικός γιατρός προσέγγισε το νεαρό Σόλομον σεξουαλικά: τον παρακολούθησε και όταν μπήκε στο ντους προσπάθησε να τον βιάσει. Ο γιατρός κατάλαβε ότι είχε να κάνει με Εβραίο, όμως δεν μίλησε ποτέ γιατί αν το έκανε θα αποκάλυπτε ότι ήταν ομοφυλόφιλος και θα είχε την ίδια και χειρότερη ίσως τύχη από τους Εβραίους.
«Γνώριζα το μυστικό του και αυτός το δικό μου και μέχρι να σκοτωθεί με φρόντιζε σαν παιδί του» είπε αργότερα ο Σόλομον Πέρελ.
Με αυτούς που κατακτούσαν τον κόσμο!
Ο έφηβος Εβραίος είχε γίνει φίλος με τους περισσότερους Ναζί που συναναστρεφόταν· προσπάθησε να δείχνει αφοσιωμένος και πιστός στα ιδανικά του κόμματος· φόρεσε τη στολή με τη σβάστικα και τον ναζιστικό αετό στο στήθος Και ετοιμάστηκε να πολεμήσει στο μέτωπο.
«Ήμουν ένας από τη νεολαία του Χίτλερ. Ένιωθα κομμάτι εκείνης της δύναμης που κατακτούσε τον κόσμο. Τρομάζαμε τη μετάλλαξή μου αλλά και χαιρόμουν που είχα παραμείνει ζωντανός».
Ο Πέρελ, δεν μπορούσε να αποτινάξει μέσα του την εβραϊκή καταγωγή του. τον Δεκέμβρη του 1943, στη διάρκεια των γιορτών των Χριστουγέννων πήρε άδεια, ανέβηκε σε ένα τρένο και επέστρεψε στο Λοτζ. Επί 12 μέρες, ντυμένος με την μαύρη χειμερινή στολή της χιτλερικής νεολαίας αναζητούσε, με το μάτι του άγριο από την αγωνία και το πάθος, τους γονείς του στο εβραϊκό γκέτο. Έψαχνε πίσω από τα νοτισμένα τζάμια ενός τραμ, να βρει κάποιο γνώριμο πρόσωπο· περπατούσε στους δρόμους της πόλης, έβλεπε γύρω του καρότσια στοιβαγμένα με πτώματα· ο θάνατος ήταν παντού, οι γονείς του κι η αδελφή του όμως πουθενά. Κανέναν δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά. τα αδέρφια του ο Ισαάκ και ο Δαβίδ είχαν επιζήσει.
Ο Σόλομον εγκατέλειψε το Λοτζ και και επέστρεψε στους... δικούς του, τους Γερμανούς πια. Ο Σόλομον ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στη μονάδα του και πολλά χρόνια μετά, όταν ήδη κατοικούσε στο Ισραήλ προσκλήθηκε στο reunion της 12ης Μεραρχίας των πάντσερ!
Ο διοικητής της μονάδας του τότε, ήθελε να τον υιοθετήσει, αλλά η επιθυμία του δεν πραγματοποιήθηκε. Εκείνη την εποχή, ο Σόλομον συνδέθηκε με μια κοπέλα, την Λένι Λατσχ – φανατικό μέλος της ναζιστικής νεολαίας. Ο Πέρελ αγαπούσε τη Λένι, αλλά δεν τόλμησε να της πει ότι ήταν Εβραίος, φοβούμενος μήπως τον καταδώσει στις Αρχές.
Προς το τέλος του πολέμου, ο Πέρελ επιστρατεύτηκε από τη Βέρμαχτ και του ανατέθηκε η φύλαξη μιας γέφυρας. Τη νύχτα της 20ης Απριλίου του 1945, την παραμονή των 20ών γενεθλίων του, ο Πέρελ συνελήφθη από τους Αμερικανούς, αλλά επειδή ήταν χαμηλόβαθμος και νεαρός αφέθηκε την επομένη ημέρα κιόλας ελεύθερος.
Ο Σόλομον ανάμεσα σε στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού
Διερμηνέας στον Κόκκινο Στρατό
Μετά το τέλος του πολέμου, ο Σόλομον, υπηρέτησε για λίγο ως διερμηνέας στον Κόκκινο Στρατό· αφού ταξίδεψε πίσω στη γενέτειρά του και έκανε δεκάδες προσπάθειες, εντόπισε τελικά τον αδερφό του Ισαάκ, ο οποίος είχε επιζήσει δραπετεύοντας στη Σοβιετική Ένωση και εκείνη την εποχή ήταν παντρεμένος και ζούσε στο Μόναχο. Ο Σόλομον έφυγε στο Μόναχο για να ζήσει με τον αδελφό του κι εκεί έμαθε τα τραγικά νέα για τους γονείς τους: ο πατέρας του είχε πεθάνει από την πείνα στο γκέτο του Λοτζ, η μητέρα του πέθανε σε θάλαμο αερίων το 1944 και η αδελφή του πυροβολήθηκε ενώ βρισκόταν σε πορεία θανάτου. Ο Σόλομον έμαθε επίσης ότι ο άλλος αδελφός του, ο Δαβίδ, ήταν ζωντανός και κατοικούσε στην Παλαιστίνη. Και ο Σόλομον έφυγε για να τον συναντήσει στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ.
Ο Σόλομον Πέρελ πολέμησε στον Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο του 1948. Όταν τα όπλα επιτέλους σίγησαν, ο Σόλομον έγινε επιχειρηματίας και διηύθυνε ένα εργοστάσιο παραγωγής φερμουάρ· το 1959 παντρεύτηκε τη γυναίκα του Ντβόρα και απέκτησαν δύο γιους. Ο Περέλ επέστρεψε στη Γερμανία το 1985 προσκεκλημένος σε εκδήλωση της Συναγωγής. Στη Γερμανία συναντήθηκε με ηλικιωμένους - πρώην συνοδοιπόρους του στη Νεολαία του Χίτλερ, τους οποίους, όπως είχε πει, εξακολουθούσε να θεωρεί φίλους.
Η περιπετειώδης ζωή του Σόλομον Πέρελ έγινε ταινία με τον τίτλο «Europa Europa», που ήταν υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου το 1991. Η γερμανική κινηματογραφική βιομηχανία, μετά τις αντιρρήσεις πολλών γερμανών κινηματογραφιστών, αρνήθηκε να υποβάλει το έργο για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Ένα μπερδεμένο κουβάρι οι σκέψεις του
«Μέχρι σήμερα έχω μέσα μου ένα κουβάρι δύο ψυχών σε ένα σώμα», είχε πει ο Πέρελ στην Washington Post το 1992.
«Θέλω να πω, ότι ο δρόμος προς τον Γιόσζεφ (το γερμανικό του όνομα), τη Χιτλερική Νεολαία και την μεριά των τότε νικητών όπου βρέθηκα για τέσσερα χρόνια, ήταν εύκολος. Ο δρόμος, όμως πίσω στον Σλόμο τον Σόλομον, τον Εβραίο που έκρυβα με αγωνία μέσα μου ήταν πολύ πιο δύσκολος. Τον αγαπώ, συνέχισε ο Σόλομον, τον νεαρό Ναζί που ήμουν εξωτερικά, γιατί μου έσωσε τη ζωή. Φανταστείτε όμως, αφού εγώ ένας Εβραίος μπήκα για λίγο έστω στη νοοτροπία και την ψυχολογία των Ναζί, πως θα ένιωθαν οι Γερμανοί, που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από την προπαγάνδα του κόμματος».
«Ήμουν σχιζοφρενής», έλεγε ο Πέρελ. «Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ήμουν Γερμανός που ήθελε να κερδίσει τον πόλεμο, τραγουδούσα τραγούδια κατά των Εβραίων και φώναζα «Χάιλ Χίτλερ» και το βράδυ, στο κρεβάτι, έκλαιγα από λαχτάρα για την οικογένειά μου».
Ο Σόλομον Πέρελ μιλώντας στην εφημερίδα Jerusalem Post είχε παραδεχτεί: «Δεν έχω το δικαίωμα να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος και να τοποθετήσω τις αναμνήσεις μου πλάι στις δικές τους. Επιβίωσα από τον πόλεμο για έναν λόγο, και αυτός είναι να πω την ιστορία μου».
Και πραγματικά ήταν μια ιστορία ξεχωριστή από την οποία κρατάμε τη φράση του ήρωα της: «...αφού εγώ ένας Εβραίος μπήκα για λίγο έστω στη νοοτροπία και την ψυχολογία των Ναζί, πως θα ένιωθαν οι Γερμανοί, που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από την προπαγάνδα του κόμματος».
Μετά το τέλος του πολέμου, ο Σόλομον, υπηρέτησε για λίγο ως διερμηνέας στον Κόκκινο Στρατό· αφού ταξίδεψε πίσω στη γενέτειρά του και έκανε δεκάδες προσπάθειες, εντόπισε τελικά τον αδερφό του Ισαάκ, ο οποίος είχε επιζήσει δραπετεύοντας στη Σοβιετική Ένωση και εκείνη την εποχή ήταν παντρεμένος και ζούσε στο Μόναχο. Ο Σόλομον έφυγε στο Μόναχο για να ζήσει με τον αδελφό του κι εκεί έμαθε τα τραγικά νέα για τους γονείς τους: ο πατέρας του είχε πεθάνει από την πείνα στο γκέτο του Λοτζ, η μητέρα του πέθανε σε θάλαμο αερίων το 1944 και η αδελφή του πυροβολήθηκε ενώ βρισκόταν σε πορεία θανάτου. Ο Σόλομον έμαθε επίσης ότι ο άλλος αδελφός του, ο Δαβίδ, ήταν ζωντανός και κατοικούσε στην Παλαιστίνη. Και ο Σόλομον έφυγε για να τον συναντήσει στο νεοσύστατο κράτος του Ισραήλ.
Ο Σόλομον Πέρελ πολέμησε στον Αραβο-Ισραηλινό πόλεμο του 1948. Όταν τα όπλα επιτέλους σίγησαν, ο Σόλομον έγινε επιχειρηματίας και διηύθυνε ένα εργοστάσιο παραγωγής φερμουάρ· το 1959 παντρεύτηκε τη γυναίκα του Ντβόρα και απέκτησαν δύο γιους. Ο Περέλ επέστρεψε στη Γερμανία το 1985 προσκεκλημένος σε εκδήλωση της Συναγωγής. Στη Γερμανία συναντήθηκε με ηλικιωμένους - πρώην συνοδοιπόρους του στη Νεολαία του Χίτλερ, τους οποίους, όπως είχε πει, εξακολουθούσε να θεωρεί φίλους.
Η περιπετειώδης ζωή του Σόλομον Πέρελ έγινε ταινία με τον τίτλο «Europa Europa», που ήταν υποψήφια για Όσκαρ σεναρίου το 1991. Η γερμανική κινηματογραφική βιομηχανία, μετά τις αντιρρήσεις πολλών γερμανών κινηματογραφιστών, αρνήθηκε να υποβάλει το έργο για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Ένα μπερδεμένο κουβάρι οι σκέψεις του
«Μέχρι σήμερα έχω μέσα μου ένα κουβάρι δύο ψυχών σε ένα σώμα», είχε πει ο Πέρελ στην Washington Post το 1992.
«Θέλω να πω, ότι ο δρόμος προς τον Γιόσζεφ (το γερμανικό του όνομα), τη Χιτλερική Νεολαία και την μεριά των τότε νικητών όπου βρέθηκα για τέσσερα χρόνια, ήταν εύκολος. Ο δρόμος, όμως πίσω στον Σλόμο τον Σόλομον, τον Εβραίο που έκρυβα με αγωνία μέσα μου ήταν πολύ πιο δύσκολος. Τον αγαπώ, συνέχισε ο Σόλομον, τον νεαρό Ναζί που ήμουν εξωτερικά, γιατί μου έσωσε τη ζωή. Φανταστείτε όμως, αφού εγώ ένας Εβραίος μπήκα για λίγο έστω στη νοοτροπία και την ψυχολογία των Ναζί, πως θα ένιωθαν οι Γερμανοί, που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από την προπαγάνδα του κόμματος».
«Ήμουν σχιζοφρενής», έλεγε ο Πέρελ. «Κατά τη διάρκεια της ημέρας, ήμουν Γερμανός που ήθελε να κερδίσει τον πόλεμο, τραγουδούσα τραγούδια κατά των Εβραίων και φώναζα «Χάιλ Χίτλερ» και το βράδυ, στο κρεβάτι, έκλαιγα από λαχτάρα για την οικογένειά μου».
Ο Σόλομον Πέρελ μιλώντας στην εφημερίδα Jerusalem Post είχε παραδεχτεί: «Δεν έχω το δικαίωμα να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος και να τοποθετήσω τις αναμνήσεις μου πλάι στις δικές τους. Επιβίωσα από τον πόλεμο για έναν λόγο, και αυτός είναι να πω την ιστορία μου».
Και πραγματικά ήταν μια ιστορία ξεχωριστή από την οποία κρατάμε τη φράση του ήρωα της: «...αφού εγώ ένας Εβραίος μπήκα για λίγο έστω στη νοοτροπία και την ψυχολογία των Ναζί, πως θα ένιωθαν οι Γερμανοί, που είχαν υποστεί πλύση εγκεφάλου από την προπαγάνδα του κόμματος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα