Εγω ελπιζω να τη βολεψω...

Εγω ελπιζω να τη βολεψω...


Αυτός είναι ο τίτλος ,του βιβλίου ενός ιταλού δάσκαλου ,που μάζεψε και δημοσίευσε «αφελείς» εκθέσεις των μικρών μαθητών του, που κρύβουν –όμως- μεγάλες αλήθειες. Τι σχέση άραγε μπορεί να έχουν όλα αυτά με την απεργία της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Με μία πρώτη ανάγνωση προφανώς καμία. Με μία δεύτερη όμως;

Πριν ξεφυλλίσουμε το σχετικό βιβλίο, ας σκεφτούμε τον τίτλο. Το δόγμα αυτό στριφογυρίζει διαρκώς μέσα στο μυαλό του καθένα, ιδιαίτερα στις δύσκολες αυτές εποχές. Την ώρα που γύρω μας όλα αλλάζουν με δυσμενέστερους όρους ,ο καθένα από ..μας, πιστεύει ότι ο ίδιος δεν θα έχει την τύχη του διπλανού του, που ενδεχομένως καταστρέφεται. Δεν πρόκειται ο ίδιος να απολυθεί. Δεν πρόκειται να του συμβεί τροχαίο. Δεν πρόκειται αυτός να αρρωστήσει.. Αποκλείεται το παιδί του να πάρει ναρκωτικά. Αυτά συμβαίνουν στους άλλους….

Εξάλλου τους φόβους αυτούς μεγεθυνθούν οι ασφαλιστικές εταιρείες, για να διευρύνουν την πελατεία τους. Για όλα αυτά έχουν προβλεφθεί τα ανάλογα ασφαλιστικά προγράμματα. Όποιος μπορεί παίρνει τα μέτρα του. Οι προνοητικοί ή οι έχοντες τη δυνατότητα, πλέον;

Και επειδή δεν είμαστε ασφαλιστές ,αλλά έχουμε να δούμε την πραγματικότητα, γεγονός είναι ένα: Αυτά που ξέραμε να τα ξεχάσουμε.. Αλλάζουν τα πάντα από αυτά που μέχρι τώρα θεωρούσαμε ως κατακτήσεις στη Δυτική Ευρώπη και ήταν το ζητούμενο για όλους τους υπόλοιπους λαούς του κόσμου. Η κάλυψη των βασικών αναγκών των απλών ανθρώπων θεωρείτε... καλοπέραση. Η αξιοπρεπής εργασία είναι... βόλεμα. Οι δαπάνες για την υγεία και την παιδεία είναι πια κονδύλια που απλώς αυξάνουν... το έλλειμμα. Αυτό που μετράει είναι μόνο τα νούμερα. Αριθμοί… είναι οι πολίτες, που παράγουν πάλι αριθμούς…..

Η μαζική ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί και η διαρκής ανασφάλεια θα συνοδεύουν την καθημερινότητα του καθένα δημιουργώντας ένα εφιαλτικό σκηνικό, σε ένα «διαρκές ραντεβού στον αέρα» …Ο φόβος, γίνεται καθημερινός μας συνεπιβάτης σε αυτό το ταξίδι που ξεκινάει αυτή την εποχή.....

Ας σκεφτούμε το απλό: Πως ήταν τα πράγματα πριν από ένα χρόνο ή πριν πέντε. Και αυτό έχει ενοχοποιηθεί, αυθαίρετα, στο όνομα του σπάταλου και αλόγιστου κράτους.

Με την ίδια ευκολία που σβήνουν και γράφουν αριθμούς σε ένα χαρτί, διαγράφονται δικαιώματα και υποχρεώσεις. Οι αποφασίζοντες περικόπτουν από τους πολλούς και θέλουν να τους κάνουν «συνένοχους» στο δικό τους παιχνίδι, λες και έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση. Και όλα αυτά χωρίς να φαίνεται κάποιο φως στην άκρη του τούνελ. Όσες καλές προθέσεις και αν υπάρχουν, κανείς δεν υπόσχεται σοβαρά ότι υπάρχει ημερομηνία λήξης. Ποιός μπορεί να εγγυηθεί ότι αν σήμερα συνεισφέρουμε όλοι τον οβολό μας, αύριο δεν θα μας ζητήσουν και άλλα. Κάθε πέρυσι και καλύτερα, δείχνει η καθημερινότητα …

Ποιος θα καταφέρει να τη βολέψει σ΄ αυτόν τον ορυμαγδό των αλλαγών; Υπάρχει πιθανότητα ο μέσος πολίτης να μείνει στο απυρόβλητο;

Και όλα αυτά θα τα λύσει μία απεργία. Προφανώς όχι .Αλλά επειδή μέχρι τώρα μιλούν μόνο οι ρήτορες ή οι έχοντες την κύρια ευθύνη που φτάσαμε εδώ σήμερα -και επειδή και αυτοί έχουν στο μυαλό τους πως θα τη βολέψουν- , καιρός είναι να ακουστεί η φωνή και αυτών που δεν φαίνεται ότι θα τη βολέψουν εύκολα. Αυτοί που θα πληρώσουν το μάρμαρο, ας δείξουν ότι υπάρχουν και ότι έχουν φωνή και ότι δεν είναι απλοί αριθμοί….

Δεν γίνεται όλα αυτά να αφορούν μόνο τους άλλους....