Γράμμα στα παιδιά μου....

Όνειρα...
Ναι σε σας μιλάω... που τα είχατε υποσυνείδητα από τότε που βγαίνατε τρέχοντας από το Νηπιαγωγείο για να μου δείξετε με καμάρι τις ζωγραφιές σας, τις κατασκευές σας, το νέο γραμματάκι που μάθατε.
Και μεγαλώσατε... ψηλώσατε... Φύγατε από την ηλικία της συμμόρφωσης , είστε πλέον στο στάδιο της συνεχούς αντίδρασης... και συνεχίζετε την προσπάθεια... τα όνειρα πάντα εκεί... να αλλάζουν αλλά όχι να φεύγουν... 

Πάει το <1>... 

Πάει το <2>
και να ΄στε τώρα έτοιμοι να κάνετε πραγματικότητα εκείνα τα όνειρα... παλιά ή καινούργια...
Ανεβήκατε <επίπεδο>... ήρθε η ώρα του <3>...
Νεύρα, άγχος, αβεβαιότητα, ίσως και φόβος... πρέπει να μείνουν πίσω. Το μυαλό σας πάντα στον στόχο σας.... στην επιτυχία... προσπαθήστε ακόμα περισσότερο και ας ξέρετε ότι η προσπάθεια δεν συνάδει πάντα με το αποτέλεσμα... έτσι όμως, ακόμα και αν "αποτύχετε" θα έχετε πετύχει! Συνεχίστε.... Μην <προδώσετε> το Νηπιαγωγείο σας... τα όνειρά σας... και να θυμόσαστε πως... οι ξεχωριστοί άνθρωποι πάντα παλεύουν για ένα <όνειρο>... και καμιά φορά τα <όνειρα> που βρίσκουν είναι καλύτερα από αυτά που κυνηγούσαν...
Υ.Γ.: Στο <3> δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός... Και η διαδρομή της ζωής χωράει στην παλάμη... Τα γράφω για εσάς που δεν θα τα διαβάσετε ποτέ... Άρα τα γράφω μάλλον για έμενα... για να θυμηθώ... Συγνώμη, για όλα όσα έπρεπε να κάνω και δεν έκανα... Ο πατέρας σας