Eκλογές 2012 : Τέσσερις υποψήφιοι συστήνονται...

Οι Ελένη Ψαρέα και Δημήτριος Σωφρονάς από το ΣΥΡΙΖΑ- Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, ο Μπάμπης Βακαλόπουλος από τη «Δημοκρατική Αριστερά» και ο Παναγιώτης Κάτσαρης από την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. μιλούν σήμερα στο «Θάρρος», στο πλαίσιο των «συναντήσεων» με υποψήφιους βουλευτές. Ειδικότερα, απάντησαν στις ακόλουθες ερωτήσεις: 1) Ποιο είναι για σας το δίλημμα των εκλογών; 2) Στις συγκεντρώσεις και περιοδείες που κάνετε ποια είναι τα ζητήματα που θέτει ο κόσμος; Τι εισπράττετε ως απαίτηση και προσδοκία από το κόμμα σας; 3) Γνωρίζετε ότι πολλοί λένε ότι οι προτάσεις σας είναι μη ρεαλιστικές και ότι επενδύετε στην οργή των ψηφοφόρων για να κερδίσετε ψήφους; Τι απαντάτε; 4) Η πρόταση η οποία έχει κατατεθεί για συνεργασία των κόμματων της Αριστεράς έγινε για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους ή εκφράζει μια βαθύτερη ανάγκη του κόσμου; Ελένη Ψαρρέα Υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ- Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο «Ο κόσμος απαιτεί να εκφράσουμε τα δικά του συμφέροντα» 1) Ανατροπή των μνημονίων τώρα και όλων των μέτρων που απορρέουν από αυτό ή περαιτέρω εξαθλίωση του λαού. Ανατροπή της λιτότητας τώρα ή επιπλέον μειώσεις μισθών και συντάξεων τον Ιούνιο. Αναδιάταξη των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων της χώρας ή νομιμοποίηση και σταθεροποίηση του μπλοκ των μνημονιακών δυνάμεων. Διαμαρτυρία ή πολιτική και κοινωνική νίκη των αγώνων, των απεργιών, νίκη των κοινωνικών αναγκών. Να εκκινήσει μια αντίστροφη πορεία ανατροπής των πολιτικών που επιβλήθηκαν, μια πορεία που θα φέρει στο προσκήνιο την ικανοποίηση των αναγκών, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων εργατικών και λαϊκών στρωμάτων και της ευρείας κοινωνικής πλειοψηφίας. Να αποτελέσουν οι εκλογές σημείο πολιτικής και κοινωνικής τομής σε μια ολόκληρη διαδικασία μαζικών, λαϊκών κινητοποιήσεων και αγώνων. Να εκκινήσει η διαδικασία αμφισβήτησης και ανατροπής όλου του μνημονιακού πλαισίου και των μέτρων που πρόκειται να παρθούν, αλλά και που πάρθηκαν τα προηγούμενα χρόνια. Να ενισχυθεί η Αριστερά και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ, που σηκώνει το «γάντι» της συνολικής αντιπαράθεσης, εδώ και τώρα, στα τρομοκρατικά διλήμματα που τίθενται, ενώ ταυτόχρονα αποφασιστικά προωθεί την ενότητα της Αριστεράς. Να αναζωογονηθεί η διάθεση του κόσμου, η αυτοπεποίθηση, να δοθεί ελπίδα στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία για την ανατροπή της πολιτικής λιτότητας στην Ελλάδα, δίνοντας ταυτόχρονα και ένα ισχυρό σήμα στους λαούς ολόκληρης της Ευρώπης. Απαραίτητη πολιτική προϋπόθεση για την αμέσως επόμενη ημέρα των εκλογών είναι η καταγγελία και η ανατροπή της δανειακής σύμβασης και όλων των συνακόλουθων μνημονίων και μέτρων που τη συνοδεύουν. 2) Ο κόσμος είναι αποφασισμένος να δώσει μήνυμα ανατροπής αυτής της πολιτικής. Τα δύο μεγάλα κόμματα κλεισμένα στο μικρόκοσμο των ολοένα και σκληρότερων μέτρων, με χέρια που ανασηκώνονταν αβίαστα σε κάθε κέλευσμα των δανειστών, αγνόησαν το λαό. Περιφρόνησαν τη λαϊκή βούληση για εκλογές, για καταψήφιση των μνημονίων. Ο κόσμος είναι εξοργισμένος γιατί ποτέ δε νομιμοποίησε τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν τα δύο τελευταία χρόνια, του επιβλήθηκαν και μάλιστα με τον πιο αυταρχικό και αντιδημοκρατικό τρόπο. Συναντάμε άνεργους/ες νέους/ες που δεν έχουν ελπίδα και σκέφτονται τη μετανάστευση, συναντάμε ανέργους μεγαλύτερης ηλικίας με παιδιά, που νιώθουν τον τρόμο της έξωσης, ή της κατάσχεσης του σπιτιού τους, αφού αδυνατούν να πληρώσουν τη δόση του στεγαστικού, που αγωνίζονται να πληρώσουν κάθε μήνα τη θέρμανση. Συναντάμε εργαζομένους που ζουν με το φόβο της απόλυσης και του εκβιασμού της ατομικής σύμβασης, η οποία θα εκμηδενίσει το εισόδημά τους. Συναντάμε συνταξιούχους/ες που δεν ξέρουν πώς θα προμηθευτούν αύριο τα φάρμακά τους, που βλέπουν το δημόσιο σύστημα υγείας να καταρρέει και να μένουν μετά από δεκαετίες δουλειάς στο έλεος της τύχης, αλλά και αυτοαπασχολούμενους που ταυτόχρονα αναζητούν εργασία για να αποφύγουν την ανεργία μετά το λουκέτο. Αυτή είναι η πραγματικότητα στους δρόμους των πόλεων, στις γειτονιές, αλλά και στα χωριά που ρημάζουν. Ο κόσμος ξέρει για τον πακτωλό δημοσίου χρήματος που έχει δοθεί στις τράπεζες, 150 δισ. ευρώ σε ρευστό, εγγυήσεις και ομόλογα τα τελευταία τρία χρόνια. Ξέρει για την φοροασυλία των μεγάλων επιχειρήσεων, για τους εξοπλισμούς και τις μίζες. Δεν μπορεί να βλέπει άλλο να τον εκπροσωπούν όσοι τον έφθασαν ως εδώ και να του λένε ότι για να σωθεί πρέπει να πληρώνει κατά προτεραιότητα τις απαιτήσεις των πιστωτών, με δάνεια που πηγαίνουν σε κλειστό λογαριασμό στο Λουξεμβούργο. Από εμάς ο κόσμος απαιτεί να εκφράσουμε τα δικά του συμφέροντα, να διεκδικήσουμε και να χαράξουμε ένα δρόμο με άξονα τις δικές του ανάγκες, να ακουστεί η φωνή του και να δημιουργηθούν οι συνθήκες για πραγματική δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία. Από αυτή ακριβώς τη λαϊκή απαίτηση νοηματοδοτείται το σύνθημα για «κυβέρνηση της αριστεράς», καθώς και ο κεντρικός μας στόχος και δέσμευση για παύση πληρωμής του χρέους, αφού δεν το αναγνωρίζουμε ως χρέος των εργαζόμενων, καθώς και για διαγραφή τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του. 3) Υπάρχει ο ρεαλισμός των νέων, ανέργων που δεν έχουν να πληρώσουν το ενοίκιο, τα καθημερινά έξοδα. Υπάρχει ο ρεαλισμός των οικογενειών που στέλνουν νηστικά τα παιδιά τους στο σχολείο. Υπάρχει ο ρεαλισμός της εκπαιδευτικού που με 600 ευρώ πρέπει να καλύψει τα έξοδά της. Υπάρχει ο ρεαλισμός των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Υπάρχει ο ρεαλισμός του συνταξιούχου του ΙΚΑ που δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα, τα χαράτσια. Υπάρχει ο ρεαλισμός της αγροτικής οικογένειας που πουλά τα προϊόντα σε εξευτελιστικές τιμές. Ο ρεαλισμός των κοινωνικών αναγκών. Από την άλλη, ο ρεαλισμός των κερδών των τραπεζών, της siemens, της αύξησης της φορολόγησης των λαϊκών στρωμάτων και της συνεχούς ελάφρυνσης της φορολογίας του κεφαλαίου. Ο ρεαλισμός της κοινωνικοποίησης των ζημιών και της ιδιωτικοποίησης των κερδών. Εμείς απαντάμε ότι είμαστε με τις κοινωνικές ανάγκες και παλεύουμε να απαντήσουμε στα επίδικα αυτών των αναγκών. Ο δικός μας ρεαλισμός απαιτεί να πληρώσουν την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν. Οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις που συσσώρευσαν δυσθεώρητα κέρδη την προηγούμενη δεκαετία της ανάπτυξης. Στη δική τους πολιτική που στοχεύει σε απολύσεις, κόψιμο μισθών και συντάξεων, απαντάμε με αύξηση της φορολογίας στα μεγάλο κεφάλαιο, στους βιομήχανους και στους εφοπλιστές. Εθνικοποίηση των τραπεζών που τις έχουμε πληρώσει στο πολλαπλάσιο της αξίας τους, καθώς και βασικών τομέων της οικονομίας και της παραγωγής, με έλεγχο της κοινωνίας και των εργαζομένων. Ανασύσταση του δημόσιου τομέα –υγεία, παιδεία, κοινωνική πρόνοια, ως μοχλού αναδιανομής, κοινωνικής δικαιοσύνης και ισότητας. Στηριζόμαστε στην αποφασιστικότητα του κόσμου, που δύο χρόνια μαζί του αντιστεκόμαστε, απεργούμε, βρισκόμαστε στα κινήματα, του κόσμου που αγωνίζεται με σκοπό να θέσει τέρμα στο αδιέξοδο που τον οδήγησαν οι πολιτικές των δύο κομμάτων. Στηριζόμαστε στο πολιτικό μήνυμα που θα δώσει ο κόσμος ενισχύοντας την Αριστερά. Ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ. 4. Η συνεργασία της Αριστεράς είναι πρωτίστως απαίτηση του κόσμου και σε αυτή την απαίτηση ο ΣΥΡΙΖΑ απαντά με πρόταση κυβέρνησης της Αριστεράς. Ο λαός ζήτησε και επέβαλε με την κίνησή του και τους αγώνες του εκλογές, γιατί επιζητεί πολιτικές προτάσεις απέναντι στη σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που υιοθετούν τα δύο μεγάλα κόμματα. Η Αριστερά έχει ευθύνη να απαντήσει, ενωμένη, ενισχυμένη, να ανατρέψει αυτές τις πολιτικές που σπρώχνουν το λαό με βία στην εξαθλίωση. Σήμερα έχει γίνει κατανοητό ότι, για να επιτευχθούν νίκες, πρέπει να δοθεί απάντηση στο συνολικό διακύβευμα, που είναι ποιος θα πληρώσει την κρίση. Το αίτημα της ενότητας της Αριστεράς βρίσκεται στο στόμα του κόσμου που συσπειρώνεται στις πλατείες, κατεβαίνει στις απεργίες, κινητοποιείται στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας στα κινήματα «δεν πληρώνω». Διαδρά με διάφορες δυνάμεις της Αριστεράς, συμμετέχει σε συλλογικότητες, στην κοινή δράση, στο διάλογο, στη συναπόφαση και το συλλογικό αγώνα. Οι συνειδήσεις αλλάζουν ραγδαία και παράγουν πολιτικοποίηση. Όμως, για να αλλάξουν τα πράγματα γίνεται κατανοητό ότι απαιτείται συγκέντρωση δύναμης, αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών. Από εκεί προκύπτει η απαίτηση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας για συμπαράταξη της Αριστεράς. Το αίτημα αυτό βρίσκεται στη διάθεση του κόσμου που είναι το υποκείμενο των πολιτικών ρήξεων και ανατροπών και με την ενεργή παρουσία του, θα καθορίσει και εν τέλει θα επιβάλει τις εξελίξεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει σταθερά και αταλάντευτα αυτή την ανάγκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητά να ενισχυθεί στις εκλογές για να θέσει ως επίδικο την ενότητα της Αριστεράς να πιέσει σε αυτή την κατεύθυνση. Δημήτριος Σωφρονάς Υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ- Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο «Δεν επενδύουμε στην οργή των ψηφοφόρων» 1) Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε ένα μοναδικό σταυροδρόμι για το παρόν και το μέλλον της, ζει μια τραγωδία, που προσομοιάζει – και δεν είναι υπερβολή – με την εποχή του 1940. Σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις, ο λαός οφείλει αναγκαστικά να απαντήσει σε διλήμματα προκειμένου να βρει τις απαιτούμενες λύσεις. Στη συγκεκριμένη συγκυρία που ζούμε, θεωρώ ότι το δίλημμα είναι: Μνημονική κυβέρνηση ή συνασπισμός εξουσίας με την Αριστερά στο επίκεντρο. Σε αυτή την εκλογική μάχη, ο κ. Βενιζέλος, που δε διάβασε το πρώτο Μνημόνιο αλλά έφτιαξε το δεύτερο μαζί με τον κ. Σαμαρά, που δεν ψήφισε το πρώτο μνημόνιο αλλά έγινε βασιλικότερος του βασιλέως στο δεύτερο, κατεβαίνουν με κοινό πρόγραμμα το Μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση της υποτελείας. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, προκειμένου ο λαός να αποφύγει μια νέα τραγωδία, είναι αναγκαία η δημιουργία ενός πλατιού λαϊκού μετώπου με προοδευτικά και αριστερά χαρακτηριστικά. 2) Ο κόσμος, όπως γνωρίζετε, βιώνει καθημερινά μια συγκλονιστική κατάσταση: οι ηθικές αξίες καταπέφτουν, η οικονομική κατάσταση του καθενός επιδεινώνεται ραγδαία, δημιουργώντας νεόπτωχους σε όλες τις τάξεις και εξαθλίωση των ήδη πτωχών, η ανεργία κορυφώνεται, η πείνα έχει εγκατασταθεί για τα καλά, το μέλλον των νέων ανθρώπων μοιάζει τόσο ζοφερό όσο ποτέ, ο δρόμος της ξενιτιάς δημιουργεί για τους Έλληνες μια νέα αφαίμαξη, το πρόβλημα των παράνομων ξένων μεταναστών που ο δικομματισμός δημιούργησε και έθρεψε διογκώνεται, τα εθνικά μας ζητήματα (από το Σύνταγμα της χώρας μέχρι την υφαλοκρηπίδα και από την παραχώρηση εκτάσεων γης μέχρι την εκχώρηση νευραλγικών δημοσίων επιχειρήσεων) είναι πλήρως διάτρητα από τα ξένα συμφέροντα. Αυτά τα ζητήματα θέτει ο κόσμος, ζητήματα που έχουν να κάνουν με το σύνολο της ύπαρξής του. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, είναι λογικό το αίτημα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού: να εκδιωχτούν το Μνημόνιο και τα κόμματα που το υπηρετούν. Προς αυτή την κατεύθυνση, βλέπει τα κόμματα της Αριστεράς σαν τους εκφραστές της αντιμνημονιακής πολιτικής. Από τον ΣΥΡΙΖΑ που έχει εισχωρήσει στο μυαλό και την ψυχή του λαού ως ο πιο συνεπής και ενωτικός πολιτικός χώρος, ο λαός απαιτεί και προσδοκά ακριβώς αυτό: να συσπειρώσει γύρω του τις συνεπείς αντιμνημονιακές δυνάμεις σε ένα συνασπισμό εξουσίας, για να γυρίσουμε σελίδα στην Ελλάδα. 3) Πριν από καιρό, ακουγόταν πολύ συχνά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει προτάσεις. Το γεγονός αυτό ήταν πολύ καλά ενορχηστρωμένο από όλους όσοι εμπλέκονταν στο παιχνίδι του δικομματισμού και είχαν ουσιαστικό λόγο να το υπερασπιστούν, απέναντι σε μια πολιτική δύναμη πολύ επικίνδυνη γι’ αυτούς. Όποιος, όμως, παρακολουθούσε στοιχειωδώς τα πολιτικά δρώμενα, γνωρίζει ότι ακριβώς το αντίθετο συνέβαινε. Από το «δεν έχετε προτάσεις» φτάσαμε τώρα στο σημείο «οι προτάσεις σας δεν είναι ρεαλιστικές». Εμείς θεωρούμε κέρδος αυτή την εξέλιξη, που δείχνει ότι από ένα σημείο και μετά τους ήταν αδύνατο να υποστηρίζουν την απουσία προτάσεων και αναγκάστηκαν να αναδιπλωθούν. Επειδή τα κόμματα του Μνημονίου είναι αυτά που δεν έχουν προτάσεις, κατηγορούν εμάς ότι δεν έχουμε ρεαλιστικές. Η απουσία προτάσεων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. καταγράφεται, άλλωστε, και στην προεκλογική τους ατζέντα, η οποία είναι άδεια, με μόνο ουσιαστικό σύνθημα «ή εμείς ή το χάος». Οι προτάσεις μας είναι και ρεαλιστικές και μοναδικές για να βγάλουν τη χώρα από τη βαθιά κρίση σε όλα τα επίπεδα. Είναι ρεαλιστική και όχι ουτοπική, η πολιτική ανατροπή του Μνημονίου βασισμένη σε ένα συνασπισμό σταθερά προοδευτικών δυνάμεων και σε ένα μάχιμο λαό. Η Ιστορία διδάσκει ότι ανατροπές μπορεί να γίνουν και ειρηνικά και συχνά, όπως στη Γερμάνια το 1953 και πριν από δυο μόλις χρόνια στην Ισλανδία, με απόλυτη επιτυχία για τον ίδιο ακριβώς λόγο: για το Μνημόνιο. Δεν επενδύουμε, λοιπόν, στην οργή των ψηφοφόρων για να κερδίσουμε ψήφους –άλλωστε, δεν ήταν ποτέ στην τακτική μας. Επενδύουμε στις προτάσεις μας και στην αποδοχή που έχουν από το λαό. 4) Η πρότασή μας δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αντίθετα είναι ενταγμένη στη στρατηγική επιλογή για συνεργασία και ενότητα στο χώρο της Αριστεράς και είναι διατυπωμένη ήδη περίπου ένα χρόνο πριν. Άλλωστε, θα πρέπει να υπενθυμίσουμε εδώ ότι ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κόμμα αλλά ενωτικό σχήμα, δηλαδή οι προσπάθειες για ενότητα είναι συνυφασμένες με την ίδια τη φυσιογνωμία του. Είναι βαθιά πίστη μας ότι οι αλλαγές στην κοινωνία και η δημοκρατική πορεία ενός λαού στηρίζονται μόνο στην πλατιά συμμετοχή του στα δρώμενα. Οποιαδήποτε αλλαγή επιχειρήθηκε χωρίς αυτό το στοιχείο έπεσε στο κενό. Ο κόσμος συνειδητοποιεί σήμερα αυτή την αναγκαιότητα, αντιλαμβάνεται την ειλικρίνεια των προτάσεών μας για συνεργασία και γι’ αυτό τις αγκαλιάζει με πάθος. Αυτό φαίνεται, άλλωστε, και από την ανταπόκριση που υπήρξε από το σοσιαλιστικό χώρο, όταν πέντε πολιτικές κινήσεις, καθώς και ανεξάρτητες προσωπικότητες, συγκρότησαν μαζί το ψηφοδέλτιο ΣΥΡΙΖΑ - Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο. Όσο πλησιάζουν οι ημέρες για τις εκλογές, παρά την αδυσώπητη πίεση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, ο λαός δεν κάνει πίσω: αυτό καταγράφουν όλες οι δημοσκοπήσεις και αυτή είναι η αίσθησή μας από την καθημερινή επαφή με το κόσμο. Είναι η ώρα να αναλογιστούν το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ και οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ ΠΡΑΣΙΝΟΙ τις ευθύνες τους. Στις προτάσεις μας για συνεργασία απαντούν με διάφορα προσχήματα, με αμηχανία. Κατανοούμε, βέβαια, ότι δεν έχουν άλλους δρόμους, αφού δεν επιλέγουν το σωστό, αλλά αργά ή γρήγορα, έχουν μόνο δύο επιλογές: Ή να συμφωνήσουν ή να τους ξεπεράσει η βάση τους και να βρεθούν στα «αζήτητα» της πολιτικής ζωής του τόπου. Μπάμπης Βακαλόπουλος Υποψήφιος βουλευτής της «Δημοκρατικής Αριστεράς» «Αναζητούμε προγραμματικές συγκλίσεις και όχι ευκαιριακές συμπράξεις» 1) Για τη Δημοκρατική Αριστερά το δίλημμα των εκλογών της 6ης Μαΐου συνοψίζεται στα εξής: νέα, ρεαλιστική, τολμηρή και υπεύθυνη αριστερή μεταρρύθμιση ή στασιμότητα σε θεσμικό, πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο; Η αριστερή μεταρρύθμιση που οραματιζόμαστε αποκτά περιεχόμενο, νόημα και προοπτική μόνο όταν οι συγκεκριμένες λύσεις που προωθεί και οι πολιτικές προτάσεις που θέτει, εμπνέονται από τις αρχές του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, της Αριστερής Σοσιαλδημοκρατίας και της πολιτικής Οικολογίας. Δηλαδή, εκείνων των αρχών που υπηρετούν την ελευθερία, την ισότητα και την αλληλεγγύη, μέσω προωθούμενων αλλαγών διαρθρωτικού χαρακτήρα, συμβατού με την προστασία και αναβάθμιση του περιβάλλοντος και που οδηγούν σε νέα μονοπάτια σταθερής αειφόρου ανάπτυξης και πράσινης, οικολογικής ανασυγκρότησης της οικονομίας. Για τη Δημοκρατική Αριστερά, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία είναι έννοιες αλληλένδετες. Ο Σοσιαλισμός είναι το μέσο και η Δημοκρατία ο στόχος. Ο ελληνικός λαός, λοιπόν, δεν πρέπει να εμπλέκεται σε ψευτοδιλήμματα του τύπου «μνημόνιο ή αντιμνημόνιο». 2) Τα κύρια ζητήματα που θέτει ο μεσσηνιακός λαός είναι, αφενός, οι δυνατότητες για μια σύντομη έξοδο από την κρίση και, αφετέρου, η γενικότερη απογοήτευση που επικρατεί σε σχέση με τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Η ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς συμπίπτει χρονικά με τη στιγμή που η δημοσιονομική κρίση άρχισε να πιέζει πολύπλευρα την ελληνική κοινωνία και να την οδηγεί στο αδιέξοδο που βιώνουμε σήμερα, οδηγώντας ταυτόχρονα σε σταδιακή κατάρρευση ένα κράτος πελατειακών σχέσεων και κοινωνικών ανισοτήτων. Για την εξέλιξη αυτή, οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., ως κύριων εκφραστών των κυβερνήσεων του δικομματισμού, είναι τεράστιες. Το καθένα από τα κόμματα αυτά, κατά το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί, συνέβαλε ώστε να οδηγηθεί η χώρα στο τέλμα της διαπλοκής και της διαφθοράς, στα τεράστια ελλείμματα και το υπέρογκο χρέος, καθώς και σε συνθήκες δανεισμού τριτοκοσμικών χωρών. Η δημοσιονομική κρίση ανέδειξε με δραματικό τρόπο τα αδιέξοδα του κοινωνικού και οικονομικού προτύπου που οικοδομήθηκε στη χώρα ύστερα από τη μεταπολίτευση. Ειδικότερα, οι ευθύνες της τελευταίας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστιες και ιστορικού χαρακτήρα με την επικυριαρχία και εγκατάσταση του ΔΝΤ στη χώρα μας, κάτι που αποτελεί στίγμα στη συνείδηση του ελληνικού λαού. Εμείς είμαστε η Αριστερά που σταθερά υποστήριξε και υποστηρίζει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος. Θα αγωνιζόμαστε ώστε η επιβεβλημένη μείωση του ελλείμματος και η συγκράτηση του χρέους να μη φορτωθεί στις πλάτες των εργαζομένων, με την αποσάθρωση των εργασιακών σχέσεων και των κοινωνικών δικαιωμάτων, αλλά να συνδυαστεί με μια βαθιά αλλαγή του κράτους, με τη θέσπιση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος, την ορθολογική διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, την αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού προτύπου και των νοοτροπιών της σπατάλης και της διαφθοράς. 3) Σε όσους ισχυρίζονται ότι οι προτάσεις μας είναι μη ρεαλιστικές, απαντάμε με το ολοκληρωμένο πολιτικό μας πρόγραμμα για την έξοδο της χώρας από την παρακμή στην οποία την οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ, με τον προγραμματικό της λόγο, θέτει στην κρίση του ελληνικού λαού μιαν άλλη πρόταση διακυβέρνησης του τόπου και δεν περιορίζεται στο στείρο καταγγελτικό λόγο των άλλων αριστερών κομμάτων που είχαμε συνηθίσει έως σήμερα. Προβάλλει ως η νέα ελπιδοφόρα πολιτική δύναμη, που σηκώνει το γάντι στην ιστορική πρόκληση και καταθέτει πρόταση ΕΞΟΥΣΙΑΣ, με συγκεκριμένες, υπεύθυνες, ρεαλιστικές αλλά και τολμηρές πολιτικές επιλογές. Η Δημοκρατική Αριστερά δεν επενδύει στην οργή του Έλληνα ψηφοφόρου: το αντίθετο. Ζητά από αυτόν να πράξει το δημοκρατικό καθήκον με τη νηφαλιότητα και τη σύνεση που απαιτούν οι περιστάσεις, να μην υποκύψει στους ανοιχτούς πολιτικούς εκβιασμούς και την ψυχική βία που του ασκούν τα κόμματα εξουσίας, να ακολουθήσει άφοβα όσα του υπαγορεύει η συνείδησή του και να οδηγηθεί στις υπεύθυνες πολιτικές λύσεις. 4) Θεωρούμε ότι η πρόταση αυτή με τον τρόπο και τη χρονική στιγμή που κατατέθηκε, δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα, ένας τακτικισμός από αυτούς που δεν αρμόζουν στο πολιτικό ήθος που επιθυμεί να εισάγει η Δημοκρατική Αριστερά. Αναζητούμε προγραμματικές συγκλίσεις και όχι ευκαιριακές συμπράξεις, δε στρέφουμε την πλάτη στην προοπτική μιας κυβερνώσας αριστεράς, αλλά αντίθετα την υπηρετούμε, όμως οι υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς μπέρδεψαν τους ιδεολογικούς τους στόχους με τα άμεσα ζητούμενα και επένδυσαν περισσότερο στην όξυνση της κρίσης παρά στην αντιμετώπισή της. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέπτυξε λόγο καταγγελίας, περιορίστηκε στο «όχι σε όλα», εξέφρασε απόλυτη άρνηση απέναντι σε αναγκαίες - ανεξαρτήτως μνημονίου- μεταρρυθμίσεις και προέβαλε ως άμεσα ζητούμενο την ανάγκη αντιμνημονιακού πολιτικού μετώπου, με θέσεις που αποτελούσαν μέρος ιδεολογικής στόχευσης και όχι εφαρμόσιμης πολιτικής λύσης. Το ΚΚΕ, αντιμετωπίζοντας το σημερινό κρατικό σύστημα ως «εχθρό του λαού», προέβαλε ως άμεσα ζητούμενο την αποδέσμευση από την Ε.Ε., την επιστροφή στη δραχμή και την εγκαθίδρυση ενός καθεστώτος τύπου «υπαρκτού σοσιαλισμού». Έδειξε να ενδιαφέρεται μόνο για τη συγκέντρωση δυνάμεων που θα υπηρετήσουν τον ιδεολογικό του στόχο. Η ΔΗΜΑΡ διεκδικεί τον ψήφο του Μεσσήνιου πολίτη, γιατί πιστεύουμε: *στη Δημοκρατική Αριστερά και στη δυνατότητά της να ασκήσει υπεύθυνη πολιτική σε μια ευρωπαϊκή Ελλάδα *ότι το πολιτικό σύστημα χρειάζεται ριζική ανανέωση και νέα πρόσωπα που δεν έχουν ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας *ότι ο Νομός Μεσσηνίας αξίζει καλύτερη τύχη και ότι οι βουλευτές που θα εκλέξει οφείλουν να έχουν συμβολή σε αυτό. *θέλει να εκλέξει βουλευτή στη Μεσσηνία. Παναγιώτης Κάτσαρης Υποψήφιος βουλευτής της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. «Αφήνουμε να μας οδηγήσουν στον γκρεμό ή παίρνουμε την τύχη μας στα χέρια μας;» 1. Αυτές οι εκλογές δεν έχουν για μας διλήμματα και δεν πρέπει να περιέχουν διλήμματα ούτε για τον υπόλοιπο λαό. Πρέπει να μαυριστούν με τον πιο ηχηρό τρόπο τα κυβερνητικά αλλά και όλα τα μνημονιακά κόμματα, που με την ακολουθούμενη αλλά και την προτεινόμενη πολιτική τους οδηγούν το λαό (αυτόν που δεν έχει ήδη χρεοκοπήσει) στη χρεοκοπία, την πείνα και την εξαθλίωση. Το δίλημμα, λοιπόν, μνημόνιο ή όχι, που θεωρείται κεντρικό στην προεκλογική περίοδο, είναι ψεύτικο. Αν ακολουθήσουμε το μνημόνιο, είμαστε όλοι χαμένοι. Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι μια διαφορετική πολιτική προς όφελος του λαού και των εργαζομένων και όχι των τραπεζιτών και μεγαλοεπιχειρηματιών. Μια τέτοια πολιτική μπορεί να στηριχτεί μόνο στη διαγραφή του χρέους, την παύση πληρωμών, την έξοδο από Ε.Ε.- ευρώ, την κρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων με έλεγχο από τους εργαζομένους και τη ριζική ανακατανομή του πλούτου. Το πραγματικό δίλημμα, λοιπόν, σε αυτές τις εκλογές είναι: αφήνουμε να μας οδηγήσουν στον γκρεμό ή παίρνουμε την τύχη μας στα χέρια μας, και για την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. αυτό είναι πεντακάθαρο. Πρέπει να πάρουμε άμεσα την τύχη μας στα χέρια μας και να ανατρέψουμε αυτό το σάπιο σύστημα που μας εξαθλιώνει καθημερινά. Τα παρακάτω, λοιπόν, ρητορικά πλέον διλήμματα απαντώνται εύκολα. «Επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου ή ανατροπή του; «Μεταρρύθμιση – επανίδρυση» της Ε.Ε. ή αποδέσμευση και διεθνιστική συμβολή στη διάλυση της; «Ανάπτυξη» με μισθούς Βουλγαρίας και Κίνας και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ή έξοδος από ευρώ – Ε.Ε. και αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας σε όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας; Ελλάδα πειραματόζωο πανευρωπαϊκής εξαθλίωσης και υποταγής ή υπόδειγμα αντίστασης, ρήξης και ανατροπής για όλους τους λαούς; Και η απάντηση είναι πάντα η δεύτερη. 2. Ο κόσμος γενικά είναι οργισμένος και αγανακτισμένος. Τα τεράστια προβλήματα που τον απασχολούν με πρώτα αυτό της ραγδαίας καταβαράθρωσης του βιοτικού του επιπέδου και της ανεργίας, είναι στις καθημερινές μας συζητήσεις και επαφές με τον κόσμο. Τα θέματα της εργασιακής ανασφάλειας και αβεβαιότητας, αλλά και της αγωνίας για το αύριο είναι επίσης πολύ σημαντικά. Το ελπιδοφόρο μήνυμα, όμως, είναι ότι όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται ότι θα πρέπει και οι ίδιοι να δράσουν για να βγουν από το αδιέξοδο. Ότι δε θα πρέπει να περιμένουν τον από μηχανής θεό να τους λύσει όλα τα προβλήματα. Όσο για μας, περιμένει πολλά και κυρίως να τον στηρίξουμε στους αγώνες της επόμενης μέρας, αφού σχεδόν όλοι καταλαβαίνουν ότι οι εκλογές είναι μια μόνο μάχη που πρέπει να δοθεί. Σίγουρα μετά θα ακολουθήσουν νέοι αγώνες και νέες μάχες. Περιμένει, επίσης, μια ξεκάθαρη πρόταση διεξόδου από την κρίση, ακόμη πιο εξειδικευμένη και αναλυτική, μια απάντηση στην κατεύθυνση προάσπισης των αναγκών και δικαιωμάτων των εργαζομένων, ανέργων, αυτοαπασχολούμενων και φτωχών αγροτών. 3. Αυτή η απάντηση είναι εύκολη, γιατί μη ρεαλιστικό είναι να συνεχίσουμε την πορεία εξαθλίωσης του λαού προς όφελος μιας χούφτας τραπεζιτών και μεγαλοκαρχαριών στην Ελλάδα και παγκόσμια. Εμείς απαντάμε ότι μόνη ρεαλιστική πρόταση για να μη χρεοκοπήσει ο λαός είναι η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, η έξοδος από την τοκογλυφική Ε.Ε. και το ευρώ που μας στραγγαλίζει και το πέρασμα του ελέγχου των τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων στην κοινωνική ιδιοκτησία, με έλεγχο από τους εργαζομένους. Καθώς, επίσης, η ριζική ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου. Διαφορετικά, τα μνημόνια δε θα έχουν τελειωμό και οι μισθοί δε θα φθάσουν της Βουλγαρίας που θέλει ο Τόμσεν, αλλά της Ζιμπάμπουε. 4. Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε ο κόσμος θα πρέπει να έχει μιαν ελπίδα. Και η ελπίδα του δεν είναι άλλη από αυτή της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς, όμως, που θα λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Μιας Αριστεράς σε ένα κοινό μέτωπο που θα μπορεί να συζητά και να συνδιαλέγεται για τα κρίσιμα ζητήματα που έχουμε μπροστά μας. Για το αναγκαίο αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα. Για το νικηφόρο εργατικό κίνημα που δεν έχουμε. Για την Ε.Ε. και πώς θα ξεφύγουμε από την τανάλια της. Για το σύγχρονο κομμουνισμό που απαιτεί η εποχή μας. Για το πώς θα νικήσει το δίκιο της εργατικής τάξης και του λαού. Αλλά με ένα συντροφικό πολιτικό πολιτισμό. Πάνω στα προγράμματα και τις ιδέες. Μακριά από την αλληλοαπαξίωση και τα δάνεια μιας πρόστυχης αστικής πολιτικής ανηθικότητας. Το χρωστάμε στον αγώνα της Αριστεράς και του λαϊκού κινήματος. Το χρωστάμε στο λαό που περιμένει πολλά από όλους μας.