"Προχτές το πρωί, όπως πάντα, εγώ και η έγκυος γυναίκα μου σηκωθήκαμε, πήραμε πρωινό, και ξεκίνησε ο καθένας για τη δουλειά του.
Η γυναίκα μου δουλεύει σε τράπεζα, όχι στο κέντρο.
Είναι 34 ετών.
Κάποια στιγμή, γύρω στη 1, έπηζα στη δουλειά και η γυναίκα μου με έίχε πάρει οχτακόσες φορές στο κινητό να κανονίσουμε κάτι για κάτι ...
πλακάκια που θα βάλουμε στο σπίτι.
"Μη μου τα πρήζεις ρε μωρό", της φώναξα στο πέμπτο τηλεφώνημα, "έχω δουλειά!".
Μου έκλεισε το τηλέφωνο νευριασμένη.
Την πήρα πίσω λίγο αργότερα αλλά είχε τσαντιστεί και δεν το σήκωνε.
Μερικά λεπτά μετά, έμαθα πως μία κοπέλα, συνομίληκη με τη γυναίκα μου, έγκυος και αυτή, υπάλληλος στην ίδια τράπεζα και αυτή, είχε καεί ζωντανή.
Πάγωσα.
Ενιωσα το έδαφος να χάνεται κάτω από τα πόδια μου.
Θα μπορούσε να ήταν η δικιά μου γυναίκα.
Το δικό μου παιδί.
Αν ήταν στα κεντρικά και όχι σε υποκατάστημα, θα ήταν αυτή.
Κι'εγώ της είχα φωνάξει.
Γιατί είχα δουλειά.
Για τα γ...να τα πλακάκια.
Σκέφτομαι εκείνο τον άνθρωπο.
Πως μπορεί και αναπνέει?
Για φαντάσου, μπορεί να είχε τσακωθεί κι'εκείνος με τη γυναίκα του μέσα στο πρωί.
Και να μην πρόλαβε να πει "Συγγνώμη ρε μωρό, πνιγόμουνα, να σε πάω σινεμαδάκι το βράδυ?"
Και η δικιά του γυναίκα να μη σήκωνε το τηλέφωνο.
Κι'εκείνος να νόμιζε ότι του κάνει νάζια...
Αλλά εκείνη να μη μπορούσε να το σηκώσει...
Τρέμω ολόκληρος...
Τι περνάς Ανθρωπέ μου...
Σύζυγος υπαλλήλου Μαρφίν..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα