Εμφατικό μήνυμα Σαχινίδη: «Όχι σε όσους ετεροπροσδιορίζονται ή θέλουν να γίνουν υπουργοί του Μητσοτάκη ή του Τσίπρα»

Συνέντευξη στην τοπική εφημερίδα της Πάτρας «Πρωϊνή Γνώμη» παραχώρησε ο πρώην υπουργός και στέλεχος του «Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών» Φίλιππος Σαχινίδης, στέλνοντας πολλαπλά μηνύματα για τις ζυμώσεις που γίνονται στο χώρο της Κεντροαριστεράς.
Ο κ. Σαχινίδης θέτει ως βασική προϋπόθεση για να προχωρήσουν οι συζητήσεις, «όσοι συμμετέχουν στις εργασίες για την ανασύνταξη του χώρου –ανεξάρτητα από την παρούσα κομματική τους ή μη ένταξη – δεν θα ετεροπροσδιορίζονται ούτε θα φαντασιώνονται πως θα γίνουν υπουργοί του κ. Μητσοτάκη ή του κ. Τσίπρα».
Αναλυτικά η συνέντευξη στην «Πρωϊνή Γνώμη»:

Κύριε Σαχινίδη η ελληνική κοινωνία «βράζει». Που βλέπετε να καταλήγει όλος αυτός ο θυμός και η αγανάκτηση του κόσμου για τις αδιάκοπες πολιτικές λιτότητας;

«Η Ελλάδα το 2014 έχασε την ευκαιρία να κλείσει το δεύτερο πρόγραμμα και να αφήσει πίσω της τα μνημόνια, βγαίνοντας στις αγορές όπως το πέτυχαν και οι άλλες χώρες που ήταν σε πρόγραμμα.
Τα σφάλματα της κυβέρνησης Σαμαρά και η λαϊκιστική και δημαγωγική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ είχαν ως αποτέλεσμα, να μην κλείσει ποτέ η πέμπτη επισκόπηση του δεύτερου προγράμματος και η χώρα να βρεθεί μετέωρη όταν η βουλή απέτυχε να εκλέξει Πρόεδρο της Δημοκρατίας και πήγαμε σε εκλογές.
Υπενθυμίζω ότι, η χώρα δεν είχε πετύχει πρόσβαση στις αγορές αλλά ήταν και χωρίς πρόγραμμα καθώς αυτό τελείωνε το 2014. Στη συνέχεια, η αδιέξοδη διαπραγματευτική στρατηγική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που προέκυψε από το εκλογικό αποτέλεσμα του Ιανουαρίου 2015, οδήγησε το καλοκαίρι του 2015 στην επιβολή των capital controls, στην παράταση της ύφεσης για όγδοο χρόνο και στην υπογραφή του Τρίτου Μνημονίου.
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν όλοι – για να αποφασίσουμε πως πρέπει να κινηθούμε από εδώ και πέρα – που θα ήταν σήμερα η Ελλάδα αν από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση το 2009 είχε κτιστεί ένα ευρύ μέτωπο πολιτικής συναίνεσης και συνεννόησης ώστε η χώρα να προχωρήσει στις αναγκαίες αλλαγές.
Η χώρα για να ξεφύγει από την κρίση πρέπει να αποκτήσει μια δυναμική και εξωστρεφή οικονομία έτσι ώστε ο ελληνικός καπιταλισμός να σταθεί ανταγωνιστικά στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Έτσι μόνο, θα αρχίσει η οικονομία να αναπτύσσεται, να δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας και να στηριχτούν όσοι έχουν ανάγκη».

Ολοένα και περισσότερα στελέχη και του Κινήματος μιλούν για την ανάγκη συγκρότησης ενός νέου ενιαίου μετώπου στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Πώς μπορεί να επιτευχθεί αυτό;

«Ο χώρος των δυνάμεων του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού είναι κατακερματισμένος και η πορεία του φθίνει συνεχώς από το 2012 και μετά. Στις τελευταίες εκλογές, αθροιστικά όλες οι δυνάμεις του χώρου πέτυχαν το χαμηλότερο ποσοστό. Πολιτικά ο μεγάλος κερδισμένος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο μετακινήθηκε ένα σημαντικό ποσοστό των ψηφοφόρων του χώρου γιατί υποσχέθηκε ότι θα διαγράψει το χρέος, θα βάλει τέρμα στη λιτότητα και τα μνημόνια, θα διέγραφε χρέη νοικοκυριών και επιχειρήσεων στο όνομα της εντολής που θα έπαιρνε από τους πολίτες. Αν και η αφήγηση ήταν προβληματική και σαθρή, αφού, εντολή πολιτών είχαν και οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών οι οποίες με κανένα τρόπο δεν θα δεχόντουσαν να διαγραφεί το χρέος της Ελλάδας προς αυτές, εντούτοις οι ψηφοφόροι του χώρου απογοητευμένοι από την πολύχρονη κρίση μετακινήθηκαν προς το ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, του έδωσαν τη δυνατότητα – δυο φορές – από κοινού με τους ΑΝΕΛ, να συγκροτήσει μια ετερόκλητη κυβερνητική συμμαχία για να υλοποιήσει όσα υποσχέθηκε.
Σήμερα η αντιμνημονιακή αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ αποδομείται, καθώς οι θέσεις του ισοπεδώνονται μπρος στην κυβερνητική πραγματικότητα αλλά την ίδια στιγμή αδυνατεί να καταθέσει μια ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση. Έτσι, οι ψηφοφόροι του βλέπουν ότι, αντί να σκίσει τα μνημόνια υπέγραψε το τρίτο -αφού στο μεταξύ οδήγησε τη χώρα σε αδιέξοδες επιλογές.
Τώρα, λοιπόν, που κατέρρευσαν οι μύθοι της κρίσης, ήρθε η ώρα να συζητήσουμε από την αρχή για την ανασύνταξη της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας, η οποία καλείται σε αυτές τις συνθήκες να καταθέσει μια ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση και ένα όραμα για την Ελλάδα μετά τα Μνημόνια».

Υπάρχει ενδεχόμενο συνεργασίας με τη «Δημοκρατική Συμπαράταξη»;

«Ο Πρόεδρος του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών, πολύ πριν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, είχε αναλάβει πρωτοβουλίες για συνεργασία του Κινήματος με τις πολιτικές δυνάμεις του χώρου επομένως και με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη. Τελικά, όπως θυμάστε, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου το ΠΑΣΟΚ αρνήθηκε τη συνεργασία με το Κίνημα, λέγοντας ότι το Κίνημα έπρεπε να διαλυθεί και τα στελέχη του να επιστρέψουν στο ΠΑΣΟΚ. Το τι θα συμβεί στο μέλλον θα εξαρτηθεί από τους όρους και της προϋπόθεσης της συζήτησης για την ανασύνταξη της ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας. Μια βασική προϋπόθεση για να προχωρήσουν οι συζητήσεις είναι, όσοι συμμετέχουν στις εργασίες για την ανασύνταξη –ανεξάρτητα από την παρούσα κομματική τους ή μη ένταξη – δεν θα ετεροπροσδιορίζονται ούτε θα φαντασιώνονται πως θα γίνουν υπουργοί του κ. Μητσοτάκη ή του κ. Τσίπρα, αλλά θα εργαστούν με υπευθυνότητα για την έξοδο της χώρας από την κρίση και την ανασύνταξη της Σοσιαλδημοκρατίας».

Αρκετοί αποδίδουν στον Πρόεδρο του Κινήματος Γιώργο Παπανδρέου, την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια. Μήπως αυτός είναι ο κύριος λόγος που εκλογικά σημειώσατε μικρά ποσοστά;

«Επτά χρόνια μετά τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 2009, στη δημόσια συζήτηση εξακολουθούν να παραμένουν ισχυρές διάφορες μυθοπλασίες για το ποια ήταν η πραγματική οικονομική κατάσταση της χώρας ιδιαίτερα την περίοδο μεταξύ 2007-2009, που τελικά οδήγησε την χώρα εκτός αγορών και σε αναγκαστικό δανεισμό από τους θεσμικούς πιστωτές. Μυθοπλασίες, που εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες τόσο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ όσο και της ΝΔ.
Για την ιστορία λοιπόν, η χώρα μπήκε στα μνημόνια εξαιτίας της ανερμάτιστης διακυβέρνησης της χώρας από τη ΝΔ και τον Κώστα Καραμανλή την περίοδο 2004-2009, που οδήγησε το χρέος από τα 180 δις το 2004 στα 290 δις το 2009 και επέτρεψε το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών να φτάσει στο 14,5% του ΑΕΠ το 2007 και το δημοσιονομικό έλλειμμα στο 15,5% του ΑΕΠ το 2009. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει λοιδορηθεί όσο κανείς άλλος πολιτικός στη μεταπολίτευση, προφανώς γιατί, την κρίσιμη στιγμή πήρε τις δύσκολες αποφάσεις για να σταθεί η χώρα. Να θυμίσω, ότι κάποιοι από τη σημερινή κυβέρνηση πρότειναν ως προτιμητέα λύση το 2010 να άφηνε τη χώρα να χρεοκοπήσει.
Σήμερα, που πλέον δοκιμάστηκαν όλοι και όλες οι φερόμενες ως εναλλακτικές προτάσεις, από τα Ζάππεια μέχρι και αυτές της Θεσσαλονίκης, βλέπουμε τα αποτελέσματα για τη χώρα.Η αδυναμία να καταγράψουμε μια καλύτερη επίδοση στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 οφείλεται στο μικρό χρονικό διάστημα που είχαμε στη διάθεσή μας για τη μάχη των εκλογών, στην πτωτική πορεία όλου του χώρου καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ισχυρή δυναμική αλλά και σε λάθη δικά μας.

Το γεγονός ότι δεν συμμετείχατε στις εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου σας έχει αφήσει εκτός πολιτικού «κάδρου». Πώς θα επανακάμψετε;

«Ο τρόπος για να επανακάμψει το Κίνημα στην πολιτική σκηνή περνά, κυρίως, μέσα από τη σκληρή και συστηματική δουλειά όλων των μελών του. Ξεκινά η συγκρότηση, επί της ουσίας, του ΚΙΔΗΣΟ μέσω και του συνεδρίου».

Ποιοι είναι οι βασικοί άξονες που θα καθορίσουν τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του Κινήματος;

«Η συζήτηση στο Συνέδριο πρέπει να ξεκινά από το ερώτημα, αν οι κοινωνικές δυνάμεις που θέλει να εκφράσει το Κίνημα έχουν καταλήξει σε μια ενιαία αφήγηση για το πώς έφτασε η χώρα σε κατάρρευση. Έτσι μόνο, θα μπορέσει να συντάξει μια αξιόπιστη και ρεαλιστική πρόταση εξόδου από την κρίση αλλά και ένα όραμα για την Ελλάδα μετά τα μνημόνια.
Το θεσμικό έλλειμμα ήταν αυτό που επέτρεψε, σε μεγάλο βαθμό, τη δημιουργία των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και των ελλειμμάτων στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών που οδήγησαν στον αναγκαστικό δανεισμό.
Επομένως, η πρότασή μας για την επόμενη ημέρα πρέπει να βάζει στο επίκεντρο των προτεραιοτήτων μας την εξάλειψη του πελατειακού κράτους και την οικοδόμηση της κοινωνικής εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς.
Πρέπει, επίσης, να προσδιοριστεί με σαφήνεια το ποιους αφορά, γιατί δεν μπορεί να αφορά όλους. Η συζήτηση αυτή πρέπει να αφορά όλους, όσοι: Πρεσβεύουν τις αξίες της ελευθερίας, της ισότητας, της αλληλεγγύης και του σεβασμού στο περιβάλλον, πιστεύουν ότι μόνο οι αγορές δεν οδηγούν πάντα στα καλύτερα οικονομικά αποτελέσματα και άρα χρειάζονται κανόνες, θεσπιζόμενοι από ένα σύγχρονο επιτελικό κράτος που θα παρακολουθεί την εφαρμογή τους, ιεραρχούν σαν προέχουσα επιλογή την παραγωγή, ώστε να διασφαλισθεί η αναδιανομή, έχουν απαλλαγεί από το σύνδρομο του κρατισμού αλλά ταυτόχρονα θέτουν ως πρωταρχική προτεραιότητα τη μείωση των ανισοτήτων, αντιλαμβάνονται ότι η κρίση υπήρξε το αποτέλεσμα του πελατειακού κράτους και της αδυναμίας της ελληνικής οικονομίας να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης και της ΟΝΕ,
υπερασπίζονται την ανάγκη για έγκαιρες προοδευτικές μεταρρυθμίσεις ώστε η χώρα να διεκδικεί επάξια το δικό της μερίδιο στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας,
αντιστέκονται στις σειρήνες του λαϊκισμού αλλά αγαπούν και σέβονται ότι είναι λαϊκό».