“Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι”

Κωστή Παλαμά:

Το σπίτι που γεννήθηκα, θα πέσει να πλακώσει,

γιατί δεν είχα που χρωστώ της τράπεζας τη δόση.

Μηδέ και πόρτα μ' άφησαν, τοίχο, μπογιά κι ακόμα

το μαλακό του κήπου μου κατάσχεσαν το χώμα.

.

Κάθε λουλούδι π' αγαπώ, κάθε του κήπου γλάστρα.

Δεν πήραν μόνο την ψυχή και των ματιών μου τ' άστρα.

Μια πέργκολα, που 'χα λειψή, την πήρανε κι εκείνη.

Οι στοχασμοί κι οι σκέψεις μου, σκιές που 'χουν ξεμείνει.

.

Ακόμη, πήραν τη χαρά, μου πήραν την ανάσα.

Τέσσερα βάλαν στον νεκρό χερούλια, αντί κάσα.

Θυμάστε, κείνο το μικρό τ’ αξήγητο κοράσι;

Το 'χα κι εγώ στον κήπο μου, μα πήραν το στα δάση

.

γιατί, με δίχως ΑΦΜ, δεν είχε να δηλώσει.

Χωρίς κλειδάριθμο θαρρώ, θα το 'χουνε σκοτώσει.

Παρακαλώ σας, Παλαμά, πείτε μου, τι μου μένει;

Το σπίτι που γεννήθηκα, να το πατούν οι ξένοι…; 

Δείτε το βίντεο: