Ενώ ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος κατέκαιγε την Ευρώπη, ο Σάκλτον και το πλήρωμά του από το βυθισμένο πλοίο Endurance είχαν γαντζωθεί και επιβιώσει πάνω σε μια μεγάλη επίπεδη παγονησίδα που ταξίδευε ακυβέρνητη στα αφιλόξενα νερά του Ατλαντικού· το καράβι τους είχε βυθιστεί στη Θάλασσα Γουέντελ στα ανοιχτά της Ανταρκτικής.
Στόχος των ναυαγών ήταν να φθάσουν σε στέρεα γη, έχοντας πάντα συντροφιά τους τούς αδυσώπητους ανέμους, αλλά και τον τρόμο ότι μια θραύση της παγονησίδας θα τους έστελνε στον θάνατο. Και πραγματικά κάποια στιγμή το φυσικό τους σωσίβιο σκίστηκε στα δυο. Να σημειώσουμε εδώ, ότι όταν το πλοίο των εξερευνητών είχε παγιδευτεί στους πάγους, πριν βυθιστεί αυτοί είχαν προλάβει να μεταφέρουν προμήθειες και λέμβους στη νησίδα, όπου έστησαν και έναν πρόχειρο καταυλισμό. Όταν η παγονησίδα έσπασε στα δυο, οι άνδρες του Σάκλτον πρόλαβαν να μπουν στις σωσίβιες λέμβους και να βάλουν πλώρη για το Νησί των Ελεφάντων στην ανοιχτή θάλασσα! Φυσικά το όνομα του νησιού δεν είχε να κάνει με τα παχύδερμα θηλαστικά της ζούγκλας, αλλά με τους θαλάσσιους ελέφαντες που κατοικούσαν πάνω του.
Ο σερ Ερνστ Σάκλτον
Μια μέρα σαν σήμερα, στις 15 Απριλίου του 1916, ακριβώς τέσσερα χρόνια μετά το τραγικό ναυάγιο του Τιτανικού, οι εξερευνητές κατάφεραν να φθάσουν στο νησί σώοι, αντικρίζοντας όλοι τους το φως του ήλιου, που προσπαθούσε να διαπεράσει την ομίχλη!
Νέα οδύσσεια για τον θαλασσοπόρο
Όταν οι άνδρες βγήκαν από τις λέμβους, ήταν η πρώτη φορά μετά από σχεδόν 500 ημέρες που πατούσαν πάνω σε στέρεο έδαφος! Επόμενη κίνηση ήταν να αρχίσει μια άλλη οδύσσεια από τον Σάκλτον και πέντε συνταξιδιώτες του: ένα ταξίδι 850 μιλίων πάνω σε μια λέμβο μέχρι το νησί Νότια Γεωργία. Οι ναυαγοί που έμειναν πίσω στο Νησί των Ελεφάντων, έχτισαν ένα υποτυπώδες κατάλυμα για να προστατευτούν από το χιονιά και τους ανέμους.
Σχεδόν 5 μήνες αργότερα, είδαν από μακριά τον Σάκλετον που επέστρεφε να τους σώσει! Ο Σάκλετον, δεν πρόλαβε να σφίξει το χέρι των ανδρών του, που τον περίμεναν σαν Μεσσία· πέθανε από καρδιακή προσβολή μόλις τους αντίκρισε από μακριά. Ο Σάκλτον ενταφιάστηκε στα παγωμένα χώματα του Νησιού των Ελεφάντων.
Σε ομιλία του το 1956 στη Βρετανική Επιστημονική Ένωση, ένας από τους σύγχρονους του Σάκλετον, ο γεωλόγος και εξερευνητής της Ανταρκτικής σερ Ρέιμοντ Πρίστλι είχε πει: «… ο Σκοτ για την επιστημονική του μέθοδο, ο Αμούνδσεν για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα του, αλλά όταν χτυπήσει η καταστροφή και κάθε ελπίδα έχει χαθεί, γονατίστε και προσευχηθείτε για τον Σάκλετον»…
Νέα οδύσσεια για τον θαλασσοπόρο
Όταν οι άνδρες βγήκαν από τις λέμβους, ήταν η πρώτη φορά μετά από σχεδόν 500 ημέρες που πατούσαν πάνω σε στέρεο έδαφος! Επόμενη κίνηση ήταν να αρχίσει μια άλλη οδύσσεια από τον Σάκλτον και πέντε συνταξιδιώτες του: ένα ταξίδι 850 μιλίων πάνω σε μια λέμβο μέχρι το νησί Νότια Γεωργία. Οι ναυαγοί που έμειναν πίσω στο Νησί των Ελεφάντων, έχτισαν ένα υποτυπώδες κατάλυμα για να προστατευτούν από το χιονιά και τους ανέμους.
Σχεδόν 5 μήνες αργότερα, είδαν από μακριά τον Σάκλετον που επέστρεφε να τους σώσει! Ο Σάκλετον, δεν πρόλαβε να σφίξει το χέρι των ανδρών του, που τον περίμεναν σαν Μεσσία· πέθανε από καρδιακή προσβολή μόλις τους αντίκρισε από μακριά. Ο Σάκλτον ενταφιάστηκε στα παγωμένα χώματα του Νησιού των Ελεφάντων.
Σε ομιλία του το 1956 στη Βρετανική Επιστημονική Ένωση, ένας από τους σύγχρονους του Σάκλετον, ο γεωλόγος και εξερευνητής της Ανταρκτικής σερ Ρέιμοντ Πρίστλι είχε πει: «… ο Σκοτ για την επιστημονική του μέθοδο, ο Αμούνδσεν για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα του, αλλά όταν χτυπήσει η καταστροφή και κάθε ελπίδα έχει χαθεί, γονατίστε και προσευχηθείτε για τον Σάκλετον»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα