Γιατί φοβούνται τον Καραμανλή

Γιατί φοβούνται τον Καραμανλή
ΤΟΥ ΜΑΝΩΛΗ ΚΟΤΤΑΚΗ

«Εδώ κάποιοι “λέρωσαν” τον Χέλμουτ Κολ επειδή τόλμησε να κάνει δική του πολιτική και να τους πάει κόντρα… Δεν θα το προσπαθήσουν σε μένα;…» σχολιάζει ο πρώην πρωθυπουργός

Mε ψυχραιμία παρακολουθεί ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής την αριστοτεχνική προσπάθεια της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ να επιτύχει οριστικά και διά παντός την εξαφάνισή του από τον πολιτικό χάρτη της πατρίδας μας. Από τους πρώτους μήνες που ακολούθησαν την εκλογική ήττα της ΝΔ τον περασμένο Οκτώβριο και πριν αναδειχθεί νέος αρχηγός στην κεντροδεξιά παράταξη, ο κ. Καραμανλής είχε σαφείς ενδείξεις ότι στο αμέσως προσεχές μέλλον θα ξεδιπλωνόταν ένα σχέδιο το οποίο δεν θα αποσκοπούσε στην πολιτική του τιμωρία, η οποία είχε ήδη επέλθει με το 33%, αλλά στην εξόντωσή του. Διέκρινε, μάλιστα, από τότε ένα συνδυασμό δυνάμεων που μετέχουν στην απόπειρα αυτή, πέραν της κυβερνητικής πλειοψηφίας, η οποία κινεί τα νήματα. Γι’ αυτό άλλωστε και απέρριψε κατηγορηματικά έως σήμερα τις εισηγήσεις να μιλήσει. «Όχι γιατί δεν έχει τι να πει»,
 όπως λένε συνεργάτες του, αλλά γιατί ξέρει, όπως προσθέτουν, ότι «η πίεση που του ασκήθηκε από μίντια, κυβέρνηση, Καρατζαφέρη και λοιπούς, με αφορμή την κατάσταση στην οικονομία αλλά και την κατάθεση Αγγέλου, ήταν μια καλοστημένη παγίδα». Ο ίδιος ο κ. Καραμανλής θεωρεί πως, αν είχε μιλήσει, θα τον είχαν… «κόψει φέτες» και θα τον είχαν διασύρει. Ό,τι κι αν είχε πει. Στο γραφείο του μάλιστα κουνούν το κεφάλι τους με νόημα, όταν φτάνουν κατά καιρούς στ’ αφτιά τους ψευδείς φήμες, άλλοτε για την κατάσταση της υγείας της συζύγου του Νατάσσας κι άλλοτε για την προσωπική του ακεραιότητα. Φήμες οι οποίες διατρέχουν την επικράτεια παράλληλα με τα όσα λέγονται δημοσίως για τη διαχείριση της οικονομίας επί των ημερών του. Ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός κουνά το κεφάλι του επιτιμητικά στο άκουσμα όλων αυτών των πληροφοριών και σχολιάζει: «Εδώ κάποιοι “λέρωσαν” τον Χέλμουτ Κολ επειδή τόλμησε να κάνει δική του πολιτική και να τους πάει κόντρα… Δεν θα το προσπαθήσουν σε μένα;…».

Γυρνώντας προς τα πίσω, ο κ. Καραμανλής βλέπει ότι, πέραν των αναμφισβήτητων ευθυνών του για την οικονομία, δυσαρέστησε πολλούς οι οποίοι έχουν κάθε λόγο να σιγουρέψουν ότι στο μέλλον δεν θα τον ξαναβρούν μπροστά τους:

• επιχειρηματικές δυνάμεις, οι οποίες όχι μόνο έχασαν την προνομιακή πρόσβασή τους στο δημόσιο κορβανά, αλλά είδαν και τις πόρτες της εξουσίας κλειστές γι’ αυτές·

• μιντιακές δυνάμεις, οι οποίες δεν του συγχώρησαν ποτέ το βασικό μέτοχο·

• δυνάμεις μέσα στην Κεντροδεξιά (φιλελεύθερο μπλοκ), που απαιτούσαν να τους παραδώσει τα κλειδιά του κόμματος, πράγμα που δεν συνέβη·

• μικρότερα κόμματα που λειτουργούν, κατά την εκτίμηση Καραμανλή, ως «ενεργούμενα τρίτων» – θυμίζουν με νόημα ποιος σέρνει το δικαστικό χορό στα παιχνίδια με την οικονομία·

• ξένες δυνάμεις, τις οποίες δυσαρέστησε με την πολιτική του στο Κυπριακό, στο Σκοπιανό και στους αγωγούς.

Βεβαίως, από το να αναπτύσσεται μια τέτοια θεωρία μέχρι του να ισχύει υπάρχει μεγάλη απόσταση. Από τη στιγμή, μάλιστα, που βασίζεται σε εκτιμήσεις και όχι σε αποδείξεις. Στο επιτελείο Καραμανλή την πιστεύουν και προσπερνούν συγκεκριμένα γεγονότα. Όταν, λ.χ., έρθει στη Βουλή ο φάκελος για την οικονομία, οι αρμόδιοι χειριστές θα χρειαστεί να εξηγήσουν ποιος έβαλε το χέρι του και τοκοχρεολύσια ύψους 495 εκατ. ευρώ εμφανίστηκαν στην ΕΕ ως τοκοχρεολύσια μόλις 45 εκατ. ευρώ, με τη διαγραφή ενός «ενδιάμεσου» αριθμού, του 9… Ή πώς χρέη 5 δις των νοσοκομείων εμφανίστηκαν μόλις 2 δις… Είναι βέβαιο ότι η διαχείριση του έτους 2009 έχει «γκρίζες ζώνες» και οι τότε αρμόδιοι –πριν, μετά– δείχνουν ο ένας τον άλλον· ο Γ. Αλογοσκούφης τον Γ. Σουφλιά (και όχι τον Γ. Παπαθανασίου), ο Γ. Σουφλιάς τον Γ. Αλογοσκούφη κ.ο.κ.

Αν αυτά τα «ηφαίστεια» ενεργοποιηθούν –είτε εμπλακούν σε διαμάχες κατά ζεύγη είτε επικαλεστούν τον Καραμανλή–, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο: Οι θεωρίες συνωμοσίας, είτε είναι ακριβείς είτε όχι, θα πάνε περίπατο μπροστά στο θέαμα των υπουργών μιας κυβέρνησης Καραμανλή να αλληλοκαρφώνονται για την οικονομία. Κι αυτό θα είναι καταστρεπτικό και για τον Καραμανλή αλλά, πολύ περισσότερο, για το μέλλον και της ίδιας της Κεντροδεξιάς!