Ανάδοχοι γονείς του προγράµµατος ΑctionΑid γνώρισαν τα παιδιά που υποστηρίζουν: «Δάκρυσε όταν την άγγιξα»

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Κατερίνα Βουτσινά

Απόγευµα Παρασκευής στην Τεχνόπολι του Δήµου Αθηναίων. Κρατώντας ένα τσαλακωµένο χαρτοµάντιλο στο ένα χέρι και τη δακτυλογραφηµένη οµιλία της για την 1η συνάντηση ελλήνων αναδόχων του προγράµµατος της φιλανθρωπικής οργάνωσης ΑctionΑid Ελλάς στο άλλο, η καθηγήτρια Γαλλικών Φωτεινή Σκανδαλή ξεκλέβει λίγο χρόνο από τις φωτογραφίες, τις χειραψίες και τα πηγαδάκια.
«Εκείνα τα πρώτα λεπτά στο χωριό της µικρής Πολόν στην Ινδία κοιτούσα ανυπόµονα γύρω µου και σκεφτόµουν ότι εκείνη θα µπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε», λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Σκανδαλή λίγο πριν ανέβει στο βήµα. «Υστερα, την εντόπισα µε το βλέµµα. Μέχρι τότε, η Πολόν ήταν για µένα µόνο µια φωτογραφία».

Η κ. Σκανδαλή είναι µία από τους 800 έλληνες αναδόχους που συµµετείχαν στην εκδήλω ση. Ανάµεσά τους παρευρέθηκαν και οι ηθοποιοί Κατερίνα Λέχου και Ναταλία Δραγούµη, οι οποίες την περασµένη εβδοµάδα επέστρεψαν από ταξίδι στην Γκάνα όπου συνάντησαν τα παιδιά που υποστηρίζουν.
Παραµονή Χριστουγέννων του 2009, η κ. Σκανδαλή ταξίδεψε µε δικά της έξοδα στην πολιτεία Ασάµ στη Βορειοανατολική Ινδία. «Στην Ινδία είχα ταξιδέψει ξανά για διακοπές. Παρ’ όλα αυτά, ήθελα να επιστρέψω. Σκέφτηκα ότι κάπου σε εκείνη τη χώρα, µένει το δεύτερο παιδί µου». Προσθέτει πως για να φτάσει στο αποµακρυσµένο χωριό της Πολόν, χρειάστηκε να κάνει µια εσωτερική πτήση δυόµισι ωρών από το Νέο Δελχί και από εκεί µια επιπλέον διαδροµή τρεισήµισι ωρών µε το τρένο.

«Με το κασκόλ µου»
Ϊ Φορούσε ένα κασκόλ σαν αυτό που µου χάρισε και έχω τώρα µαζί µου. Μου έδωσε το χέρι της, έδωσα και εγώ το δικό µου και ύστερα την έσφιξα στην αγκαλιά µου. Η µικρή σάστισε. Δεν µιλούσε αγγλικά, ούτε καν την διάλεκτο χίντι. Αργότερα, όµως, ξεθάρρεψε και µε τη βοήθεια ενός διερµηνέα καταφέραµε να συνεννοηθούµε. Ηταν µια από τις ωραιότερες µέρες της ζωής µου», λέει.

Είναι ανάδοχος παιδιών από το 1999. «Οταν παλιότερα κάπνιζα, αυτά τα 22 ευρώ ήταν µόνο τα τσιγάρα µου. Το παιδί αυτό µπορεί να µην ξέρει την αξία του ευρώ, αλλά τα έχει ανάγκη και µε ευγνωµονεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι λίγο πριν αποχωρήσουµε από το χωριό οι κάτοικοι µας ευχήθηκαν “να ζήσουµε πολύ”», συµπληρώνει.

Πτήσεις και ανάβαση
Καθισµένος πλάι στη σύζυγό του Αλεξάνδρα Ταλιαδώρου, ο κ. Κυριάκος Πίσσαρης στερεώνει την ψηφιακή βιντεοκάµερά του για να µαγνητοσκοπήσει την εκδήλωση. Σε λίγα λεπτά πρόκειται να διηγηθεί κι εκείνος τη συνάντηση µε τη µικρή Μάγια σε κάποιο χωριό στα υψίπεδα του Νεπάλ.

Αφού συνεννοήθηκε µε τους υπεύθυνους της οργάνωσης στο Κατµαντού, ταξίδεψε για δέκα ηµέρες στο Νεπάλ, τρεις από τις οποίες παρέµεινε στο χωριό της Μάγια. «Για να φτάσω στο χωριό της µικρής, έπρεπε να πάρω δύο εσωτερικές πτήσεις και ύστερα να ακολουθήσω µια έµπειρη οµάδα σε ανάβαση τεσσάρων ωρών», λέει.

Το χωριό της Μάγια είχε 22 πλίνθινα σπίτια και οι κάτοικοί του ήταν κυρίως ηλικιωµένοι, γυναίκες και παιδιά. «Οταν την διέκρινα, φορούσε τα καλά της, τη σχολική της ποδιά. Μέσω κάποιου διερµηνέα, ζήτησα µήπως θα µπορούσα να την αγγίξω, γιατί ήταν ταλίντ – το όνοµα της φυλής της που σηµαίνει ανέγγιχτοι –, επειδή είναι κατώτατης κάστας. Την άγγιξα και ξαφνικά άρχισε να δακρύζει. Το ίδιο κι εγώ. Δεν µπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά µου». Συνεχίζοντας ο κ. Πίσσαρης, διηγήθηκε ότι λίγο αργότερα η µητέρα της Μάγια ετοίµασε ρύζι µε φακές, γεύµα που έφαγαν όλοι µαζί µε τα χέρια. «Πρέπει να ξεβολευτούµε ως άνθρωποι. Να κοιτάξουµε λίγο γύρω µας και όχι µόνο τον εαυτό µας» επισηµαίνει.

Οπως συµπληρώνει η κ. Σκανδαλή, η προσφορά δεν αλλάζει εν µέσω οικονοµικής κρίσης. «Ακούω πολλούς να λένε “ας δώσουν οι πλούσιοι”. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Δεν είναι θέµα οικονοµικής κρίσης, αλλά προσφοράς καρδιάς».

Στην Ελλάδα
«Το πρόγραµµα αναδοχής παιδιού ξεκίνησε στην Ελλάδα το 1998», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η κ. Αννα Μπότσογλου, υπεύθυνη Τύπου της οργάνωσης.

Περισσότεροι από 45.000 Ελληνες είναι σήµερα υποστηρικτές προγραµµάτων σε 16 χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αµερικής. Η φιλανθρωπική οργάνωση ξεκίνησε τη δράση της από τη Βρετανία το 1972, όπου 88 αρχικοί υποστηρικτές έγιναν ανάδοχοι σε παιδιά στην Ινδία και την Κένυα. Σήµερα, η οργάνωση υποστηρίζει περισσότερες από 2.000

τοπικές οργανώσεις και οµάδες.

«Αρχικά, η αναδοχή παιδιού αφορούσε την οικονοµική στήριξη του ίδιου και του άµεσου οικογενειακού περιβάλλοντός του», εξηγεί η κ. Μπότσογλου. «Σήµερα, ωστόσο, αυτό µεταφράζεται σε παροχή υλικής βοήθειας, όπως νερό, τροφή, είδη πρώτης ανάγκης, καθώς και στην εξασφάλιση εκπαίδευσης για τα παιδιά για όλη την κοινότητα. Τα παιδιά αποτελούν κάτι σαν πρεσβευτές της κοινότητάς τους στον κόσµο».