Δευτέρα 20 Ιουνίου 2011

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1980

 Μια φίλη με γύρισε πολλά χρόνια πίσω με την νοσταλγική επιστολή της, που οφείλω να ομολογήσω ότι με συγκίνησε......και την ευχαριστώ πολύ. Σκέφθηκα πως θα ενδιέφερε και εσας μια αναδρομή πίσω στα παλιά, για όσους βέβαια γεννήθηκαν εκεί κάπου, στο πρώτο ήμισυ της μεταπολεμικής περιόδου. Σας την παραθέτω.
γράφει και σχολιάζει ο Αλχημιστής
"H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης».
Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν
μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας.
Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.
Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας
κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) : D : P
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να


μεγαλώσεις σαν παιδί..."

3 σχόλια:

  1. ΑνώνυμοςΙουνίου 21, 2011

    Ναι φιλε, τα ζησαμε ολα αυτα οπως τα λες μα ξεχασες κατι πολυ σημαντικο Οι γονεις μας ολοι λιγο-πολυ αγροτες περιμεναν πως και πως να τελειωσουμε το σχολειο για να κουβαληθουμε στις εξοχες και να μας ενταξουν στο εργατικο δυναμικο της περιουσιας μας -μικρη μεγαλη δεν εχει σημασια-
    στις σταφιδες (ξεφυλλο ρεντο τρυγο)στα περιβολια πατατες ντοματες αγγουρια κολοκυθια ακομα και στο θερο προλαβαιναμε να μαζεψουμε τα δεματια και να κανουμε τις θυμωνιες για το αλωνισμα και πολλα αλλα. ΚΑΙ τωρα οι σημερινοι νεοι τι????
    Περιμενουν απο τους μαυρους και τους αλλους ξενους να τους τα φερουν ετοιμα.
    Κι αυτοι -οι νεοι μας- ξυπνουν 11 η ωρα παιρνουν το freddo τους σε καποιο ΑΡΧΑΙΟ η CAPRICCIO αν θυμηθουν πηγαινουν σπιτι για φαγητο κι μετα καπακι για το φραπε σε καποια παραλια....
    και θα γυρισουν για υπνο κατακομενοι στις 5 τα ξημερωματα.
    ΕΤΣΙ τους καλομαθε η μετα το 1980 πολιτικη.
    ΔΥΣΤΥΧΩΣ!!!!!!!!!!

    NLS

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ΑνώνυμοςΙουνίου 23, 2011

    Αρκετοί όμως από τους σημερινούς νέους γίνονται ρομποτάκια 9 μήνες για να προλάβουν γυμνάσιο, λύκειο, ξένες γλώσσες, πανελλήνιες εξετάσεις που θα τους εντάξουν στην τριτοβάθμια για ένα πτυχίο χωρίς αντίκρυσμα. Εμείς, οι προ του '80, δε χρειαζόταν να καταβάλουμε τόσο μεγάλη προσπάθεια για ένα τόσο αβέβαιο μέλλον όπως το δικό τους. Ας μην τους απαξιώνουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ένας νέος 18 χρονώνΙουνίου 23, 2011

    Τι ωραίες εποχές! Πόσο σας ζηλεύω!
    Μόνο σε ταινία επιστημονικής φαντασίας θα μπορούσα να δώ μια τέτοια ζωή!!!!
    Όμορφη ζωή, Ονειρική!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχόλια
Δεν βρέθηκαν σχόλια γι'αυτό το άρθρο.
Γίνε ο πρώτος που θα σχολιάσει το άρθρο χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα